De 100 beste games van het decennium – nummers 75 t/m 51
Wat waren de beste games van de afgelopen tien jaar? Met het jaar 2020 in zicht maakt Gamer.nl de balans op. In deze laatste aflevering behandelen we de nummers 75 tot en met 51.
Als de klok op 31 december 12 uur slaat, zwaaien we niet alleen 2019 uit, maar nemen we ook afscheid van de jaren tien, het tweede decennium van de 21ste eeuw. Met nog een paar weken te gaan – en met ook nog de top 25 van 2019 én de top 100 van 2020 voor de boeg op Gamer.nl – is het hoog tijd om terug te kijken: wat waren de beste games van de afgelopen tien jaar?
Om antwoord op die vraag te geven stelde de meer dan dertigkoppige redactie van Gamer.nl een lijst met bijna 350 toptitels samen. Vervolgens werd er gestemd, gediscussieerd en hielden we honderd games over, in deze volgorde.
De regels? Simpel: elke game moet ergens in de jaren 2010 tot en met 2019 zijn verschenen. Remaster en remakes tellen niet, reboots uiteraard wel. Meerdere delen uit één serie mogen, als ze maar geweldig zijn.
Het gaat behalve kwaliteit ook om de impact die een game heeft gehad. Games gaan er technisch ieder jaar op vooruit, maar dat betekent niet per se dat nieuwe spellen ook daadwerkelijk beter worden – en een game die de wereld op zijn kop zette in 2012 kan veel relevanter zijn dan een soortgelijke game die zes jaar later precies hetzelfde trucje doet, maar dan net iets beter.
Lees hier wat de nummers 100 t/m 76 zijn geworden
75. Monster Hunter: World (2017)
Capcom slaagde er met Monster Hunter: World eindelijk in wat het al jaren tevergeefs probeerde: de Monster Hunter-franchise populair maken in het Westen. Daarvoor sleutelde het niet aan de kern van de Japanse reeks: in World jaag je nog altijd op indrukwekkende monsters die je met een verscheidenheid aan wapens tegen de grond moet zien te krijgen. Capcom maakte Monster Hunter vooral veel toegankelijker, waardoor een breder publiek er eindelijk van kon genieten. En genieten deed men: er werden wereldwijd meer dan tien miljoen exemplaren van Monster Hunter: World verkocht. De indrukwekkendste graphics in de reeks tot nu toe en uitstekende ondersteuning ná de launch met nieuwe content droegen daar zeker en vast aan bij.
Lees hier de review.
©GMRimport
74. Donkey Kong Country: Tropical Freeze (2014)
De teleurstelling van fans dat Retro Studios wéér aan een Donkey Kong-platformer werkte (in plaats van bijvoorbeeld een nieuwe Metroid-game) was voelbaar. Die irritaties verdwenen als sneeuw voor de zon toen bleek dat Retro met Tropical Freeze een van de beste 2D-platformers ooit neerzette. De lange en gevarieerde levels, de gewichtige besturing van de titulaire gorilla en de geheimen die je in elke hoek en kier van het spel vindt, maken van Tropical Freeze een moderne klassieker. De soundtrack van Rare-oudgediende David Wise krijg je daarnaast maar moeilijk uit je hoofd. Het spel werd op release gruwelijk genegeerd – net zoals de console waar het spel op verscheen, de Wii U – maar dat loste Nintendo op door het spel doodleuk nog eens uit te brengen op de Switch. Met platformactie van dit kaliber hoor je ons niet klagen.
Lees hier de review.
©GMRimport
73. Cuphead (2017)
Cuphead was al ver voor de release een hit, simpelweg omdat er nooit eerder een game was die er zo uitzag. De graphics laten zich nog het beste vergelijken met een klassieke Disney-tekenfilm van honderd jaar geleden, mede dankzij de enorm vloeiende animaties. Maar ook na release bleef de 2D-platformer in de spotlights, en niet zonder reden: het is een van de leukste en uitdagendste platformers van dit decennium. Met Cuphead – en in het geval van een tweede speler zijn broertje Mugman – doorloop je level na level, waarbij vooral de prachtige en monsterlijk moeilijke eindbazen een blijvende indruk achterlaten. ‘De Dark Souls van het platformgenre’ gaat misschien te ver, maar iedereen met stalen zenuwen en een niet te krengen doorzettingsvermogen staat een wervelende reis door een kleurrijke wereld te wachten.
Lees hier de review.
©GMRimport
72. Forza Horizon 3 (2016)
Arcaderacers dood? Niet als je een Xbox One of pc thuis hebt staan. Playground Games wist met de Forza Horizon-reeks zijn ándere, serieuzere serie te overtreffen – en Forza Horizon 3 is tot dusver het absolute hoogtepunt, niet in de laatste plaats door de prachtige virtuele representatie van Australië en de introductie van offroad racen die daarbij hoort. Met het derde deel piekte de serie, vooral dankzij zijn perfecte progressiesysteem. Waar je in Horizon 4 nog beloond wordt voor de laatste plek, daar voelt de overwinning in dit deel drie elke keer weer verdiend. Verder geldt voor Forza Horizon 3 wat voor de hele serie geldt: het vindt de perfecte balans tussen arcade raceplezier en de nodige diepgang dankzij de makkelijk te leren besturing en de vele auto’s om uit te kiezen. Verstand uit en puur genieten dus van de enorm gevarieerde omgevingen en perfecte handling.
Lees hier de review.
©GMRimport
71. Her Story (2015)
Her Story brengt de full motion video-games van weleer terug naar het hier en nu. In het spel blader je door beeldmateriaal van interviews op een politiebureau om zo de verdwijning van een man op te lossen. De filmbeelden zijn echt, de scènes overtuigend geacteerd en het feit dat je zelf je route bepaalt door de game zorgt ervoor dat je je daadwerkelijk een rechercheur waant die kaas moet zien te maken van het materiaal dat tot z’n beschikking staat. Als dan eenmaal de puzzelstukjes op hun plek vallen zit je met open mond naar het scherm in je scherm te staren – en vervolgens blijft Her Story je nog dagen achtervolgen. Van maker Sam Barlow verscheen dit jaar nog Telling Lies, met eenzelfde concept maar lang niet dezelfde impact als Her Story. Het is te hopen dat meer ontwikkelaars durven te experimenteren met het FMV-concept. Met Her Story heeft Barlow in ieder geval een nieuwe standaard neergezet.
Lees hier de review.
©GMRimport
70. Titanfall 2 (2016)
Respawn Entertainment stond geruime tijd vooral bekend als ‘die nieuwe studio van de mensen achter Call of Duty: Modern Warfare’. De eerste Titanfall, een doorsnee multiplayer-mechshooter, bracht daar weinig verandering in. Met het vervolg zette de ontwikkelaar zichzelf pas echt op de kaart. In de kern blijft de gameplay – oorlogje spelen te voet en in grote mechs – hetzelfde, maar Titanfall 2 biedt vooral méér: meer multiplayermodi, meer Titans en een oerdegelijke singleplayercampagne, die in het origineel zo werd gemist. De supersnelle, acrobatische gameplay van Titanfall was de basis voor spirituele opvolger en battle royale-hit Apex Legends. Respawn heeft het de laatste tijd druk met van alles en nog wat, van Apex tot de Star Wars-IP, maar ergens blijven we hopen op een derde Titanfall-game.
Lees hier de review.
©GMRimport
69. Dirt Rally (2015)
Vroegah was alles beter. Bijvoorbeeld toen geweldige rallygames als Colin McRae Rally en Richard Burns Rally nog een miljoenenpubliek wisten te vermaken. Codemasters, de meesters van het racegenre, besloot een poging te wagen die gouden tijden terug te brengen. De ontwikkelaar zette het oude Dirt-concept (über-Amerikaans racespectakel) bij het vuil en koos voor realisme. Met succes: Dirt Rally doet alles wat die klassiekers zo goed maakte, en raast daar met gierende banden overheen. Er is geen game die de rally-ervaring zó realistisch in gamevorm giet, zowel qua presentatie als besturing. Voor de leek heeft Dirt Rally een steile leercurve, maar dat is juist wat de fanatieke leunstoelracers zoeken. Misschien wel de beste rallygame ooit gemaakt.
Lees hier de review.
©GMRimport
68. Super Smash Bros. Ultimate (2018)
Er is geen woord gelogen aan die Ultimate aan het einde van de titel: dit is de ultieme versie van Nintendo’s iconische vechtreeks. Werkelijk elk personage dat wel eens in Smash Bros. heeft meegevochten, is hier aanwezig, plus nog een hoop andere figuren. Wat, niet genoeg bekende gezichten? Dan ga je toch de ontelbare hoeveelheid Spirits verzamelen, gebaseerd op allerlei bekende franchises van Nintendo en andere bedrijven? Er is zelfs een speciale singleplayermodus voor de Spirits – World of Light – in het leven geroepen die zomaar tientallen uren op de speelteller toevoegt. Alle andere belangrijke modi zijn hier ook aanwezig en via de Fighters Pass voegt Nintendo nog altijd nieuwe personages toe aan de game. Hoe het bedrijf ooit Smash Bros. Ultimate kan overtreffen, durft niemand te voorspellen.
Lees hier de review.
©GMRimport
67. Diablo 3 (2012)
De aanhouder wint. Fans van Blizzards duistere Diablo-reeks waren aanvankelijk allesbehalve overtuigd: Diablo 3 zou er te vrolijk uitzien. Dat terwijl de game niet eens zoveel anders deed dan zijn voorgangers: je kiest uit een van de zeven klassen en doorloopt alleen of met andere spelers samen een reeks kerkers en andere verderfelijke omgevingen om uiteindelijk af te rekenen met Diablo zelf. Na de moeizame release wist Blizzard langzaam maar zeker het kritische publiek voor zich te winnen – in eerste instantie door de dungeon-crawler te ondersteunen met een reeks uitbreidingen en talloze gameseizoenen, vervolgens door ook op de console een geweldige Diablo-ervaring neer te zetten. Die sprong naar de spelcomputer was een gouden greep: Blizzard bereikte met Diablo 3 meer dan 30 miljoen spelers. We zijn benieuwd of de maker/uitgever dat trucje in het volgende decennium weet te herhalen met het vierde deel.
Lees hier de review.
©GMRimport
66. Astro Bot Rescue Mission (2018)
Dé killer app voor PlayStation VR was het verkooptechnisch gezien misschien niet, maar over de kwaliteit valt niet te twisten: heb je zo’n vr-headset voor de PlayStation 4 in huis, dan behoor je daar gewoon Astro Bot Rescue Mission op te spelen. Met inventieve gameplay wist Astro Bot het platformgenre nieuw leven in te blazen. Als een soort grote vriendelijke reus word je in de kleurrijke virtuele wereld geplaatst en moet je vervolgens je hoofd gebruiken om het lieve robotje van A naar B naar het verstopte C (alleen te zien als je je hoofd op een bepaalde manier draait) te loodsen. Het magische moment dat je voor het eerst ín Astro Bot plaatsneemt is iets wat alleen games voor elkaar kunnen krijgen. Het helpt ook dat Rescue Mission buiten het vr-aspect gewoon een enorm leuke 3D-platformer is, die qua kwaliteit en vormgeving meer dan eens aan Nintendo-games doet denken.
Lees hier de review.
©GMRimport
65. Hearthstone (2014)
Een digitaal kaartspel: tegenwoordig is het de normaalste zaak van de wereld, maar dat hebben we bovenal te danken aan Blizzards Hearthstone. Dat er allerlei figuren en lore uit de Warcraft-franchise op de virtuele kaarten waarmee je speelt te vinden zijn ligt mede ten grondslag aan de ongekende populariteit van het spel, maar ook de simpel te begrijpen en toch behoorlijk diepgaande gameplay draagt zijn steentje bij. Warcraft werd jaren geleden nieuw leven in geblazen met de mmo World of Warcraft, en Hearthstone flikt hetzelfde kunstje feitelijk gewoon opnieuw. Ook voor deze game is Blizzards post-launch ondersteuning roemwaardig: allerlei uitbreidingen hebben ervoor gezorgd dat de game bomvol met content zit en er meer dan honderd miljoen spelers zijn. Het is daarnaast een populaire e-sport én al jaren één van de meest bekeken games op Twitch. Wat zeggen we, het is een van de spellen die het streamingplatform groot heeft gemaakt!
©GMRimport
64. Papers, Please (2013)
Papers, Please is een treurige game. Jij bewaakt als douanier de grens tussen twee fictieve landen terwijl gevaarlijke figuren jouw thuisland proberen binnen te komen. Met je stempelmachine gereed bepaal jij wie het land in en uit gaat, en er rust dus een enorme verantwoordelijkheid op je schouders. In feite vergelijk je alleen maar plaatjes en namen met elkaar en probeer je de strikte regels van je land zo goed mogelijk te volgen. Je keuzes hebben echter verregaande gevolgen – ook voor onschuldige gezinnen. Papers, Please toont aan dat er wel degelijk ruimte is voor politiek in games – de game is sinds zijn release eigenlijk alleen maar actueler geworden. Het levert een van de beste indiegames van dit decennium op.
Lees hier de review.
©GMRimport
63. Fallout: New Vegas (2010)
Aan het begin van dit decennium kwam Obsidian Entertainment met nog altijd het onbetwiste hoogtepunt van het 3D-tijdperk van de Fallout-serie op de proppen. New Vegas leek op het eerste gezicht een wat spartaanse, gammele uitbreiding van Fallout 3, maar daarachter zat een game verscholen die veel dichter bij de oorspronkelijke Fallout-games lag. Alles wat je deed had een gevolg in New Vegas, de game gaf je vrijheid om missies uit te spelen op jouw manier, het VATS-systeem was minder overpowered, morele keuzes waren niet zwart-wit maar een grijs gebied en de manier waarop je verschillende facties kon bespelen in de game is een stukje rpg-kunst. Spannende quests en de originele setting maken het geheel af. Niet voor niets stond de meest recente game van Obsidian, The Outer Worlds, vooral bij gamers bekend als ‘de nieuwe game van de makers van New Vegas’.
Lees hier de review.
©GMRimport
62. Dota 2 (2013)
De eerste Dota legde als Warcraft 3-mod de basis voor het moba-genre; dit vervolg is in alles een verbetering. Ongelooflijk gebalanceerde gameplay, eindeloos veel mogelijkheden om tactisch te werk te gaan en dankzij de Steam Workshop-ondersteuning ook eindeloos veel content om je mee bezig te houden. Maar neem het niet van ons aan, vraag het aan de vele e-sporters die miljonair zijn geworden dankzij de gigantische scene die rondom het spel is ontstaan. Dota 2 was vier jaar lang (!) de meest tegelijk gespeelde game op Steam.
Lees hier de review.
©GMRimport
61. Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain (2015)
Door de lange ontwikkeltijd, de in de media breed uitgemeten scheiding tussen maker Hideo Kojima en uitgever Konami, en als gevolg de release van een game dat helemaal niet af was, zou je bijna vergeten dat The Phantom Pain ook gewoon heel erg goed is. Met het vijfde deel (en het voorproefje Ground Zeroes) kreeg de Metal Gear-franchise een tweede leven in het openwereldgenre. Dat werkte: nooit eerder was er een stealth-game die spelers zóveel vrijheid gaf om missies te tackelen op hun eigen manier: guns blazing, als een muisstil roofdier of wellicht toch met een bizarre robot op wieltjes. Fans van het eerste uur konden de verminderde focus op het verhaal niet zo waarderen, maar aan bizarre, Kojima-achtige plottwists en personages is gelukkig geen gebrek.
Lees hier de review.
©GMRimport
60. Hellblade: Senua’s Sacrifice (2017)
Hellblade is vooralsnog de absolute kroonjuweel in het repertoire van Ninja Theory, de studio verantwoordelijk voor games als DmC: Devil May Cry, Heavenly Sword en Enslaved. Waar die games in alle eerlijkheid toch vooral oppervlakkig spektakel bieden, daar blinkt Senua’s Sacrifice juist uit in zijn emotionele diepgang. De actiegame draait om een personage dat te kampen heeft met psychoses. Met zijn omgevingen geïnspireerd door Noorse cultuur ziet de game er prachtig uit, maar het is vooral de manier waarop Hellblade de geestesziekte in beeld brengt wat bijblijft. Het overtuigende acteerwerk van Melina Juergens maakt het eindresultaat even fantasierijk als schrikbarend realistisch.
Lees hier de review.
©GMRimport
59. Sekiro: Shadows Die Twice (2019)
Is er een setting waarmee Dark Souls-ontwikkelaar FromSoftware niet uit de voeten kan? Je zou na de release van Sekiro: Shadows Die Twice denken van niet. De middeleeuwse en gotische werelden uit Dark Souls en Bloodborne worden vervangen door de Sengoku-periode in het oude Japan. De game is weer even onverbiddelijk, maar de gameplay compleet anders. Sekiro laat je dankzij een mechanische arm een stuk flexibeler bewegen door de spelwereld, en de optie om aanvallen met je zwaard te pareren dwingen je om veel aanvallender te spelen. Daardoor is Sekiro veel meer een actiegame dan Dark Souls, met al het spektakel dat daarbij komt kijken.
Lees hier de review.
©GMRimport
58. Gone Home (2013)
Aan indrukwekkende indiegames dit decennium geen gebrek, maar Gone Home valt zelfs tussen al die onafhankelijk ontwikkelde toppers nog op. In een krappe drie uur verken je het verlaten familiehuis waar je bent opgegroeid, maar waar is iedereen gebleven? Het verhaal laat zich vertellen via spullen en plekken die je op je tocht door het huis tegenkomt: brieven, cassettebandjes, je oude kamer. Niet spoken of vijanden (aanvankelijk laat Gone Home je geloven dat het een horrorgame is), maar de plotwendingen komen binnen als een emotionele mokerslag. Gone Home is een van die games die mensen aandragen wanneer ze willen bewijzen dat games weldegelijk kunst zijn. Het plaveide de weg voor spellen die persoonlijke verhalen durven te vertellen, in plaats van de zoveelste power fantasy waarbij je de wereld moet redden.
Lees hier de review.
©GMRimport
57. Outer Wilds (2019)
Outer Wilds is een vrij nieuwe game in deze lijst, maar de adventuregame heeft zijn plaats dubbel en dwars verdiend. Je hebt tijdens elke speelsessie maar 22 minuten om – schrik niet – een heel universum te verkennen voordat deze ontploft in een supernova. Elke keer bezoek je weer een andere planeet en kom je meer te weten over de personages die daar leven – en ontrafel je weer een stukje mysterie van het heelal om uiteindelijk de allesvernietigende ontploffing tegen te houden. Langzaam maar zeker voel je jezelf wijzer worden in deze astrofysische versie van Groundhog Day.
Lees hier de review.
©GMRimport
56. Super Mario Maker (2015)
Welke gamer die is opgegroeid in de jaren 80 heeft vroeger niet zelf met pen en papier zijn eigen platformlevels in elkaar geknutseld? Super Mario Maker laat die droom eindelijk écht tot leven komen, door in combinatie met het scherm op de Wii U-controller op toegankelijke wijze je je eigen Mario-levels te laten ontwerpen. Met één voorwaarde: je moet je zelfgemaakte level eerst zelf kunnen uitspelen voordat je hem online met anderen deelt. Dit doodsimpele concept spreekt mede dankzij de tijdloosheid van de Mario-platformers jong en oud aan. Dat je levels beter worden wanneer je je creativiteit de vrije loop laat mag voor zich spreken; maar als je zelf geen zin hebt om ze in elkaar te knutselen, staat er een schier oneindige hoeveelheid levels van anderen voor je klaar. Het vervolg, dat dit jaar op de Switch verscheen, is nog uitgebreider en raden we nu aan, maar Super Mario Maker haalt deze lijst omdat het eindelijk die lang gekoesterde droom in vervulling liet gaan.
Lees hier de review.
©GMRimport
55. Inside (2016)
Playdead stond voor een schier onmogelijke opgave om de minimalistische puzzelplatformer Limbo te overtreffen met een tweede game. Met Inside doen de indiestudio dat met verve. Wat in eerste instantie nog een vrij eenvoudige kopie van Limbo lijkt te zijn, ontvouwt zich stukje bij beetje tot een vervreemde, duizelingwekkende ervaring met een einde dat werkelijk niemand aan had kunnen zien komen. Inside zet je constant op het verkeerde been: probeert dat jongetje nu te ontsnappen aan zijn lot in een totalitaire staat? Waarom breekt hij dan juist in bij die fabriek? Waarin is hij zojuist veranderd? Drie jaar later hebben we de antwoorden nog steeds niet, en juist dat maakt Inside volkomen uniek.
Lees hier de review.
©GMRimport
54. Hitman (2016)
Het idee om deze reboot van de Hitman-reeks episodisch uit te brengen was uit business-overwegingen misschien niet de allerbeste keuze van IO Interactive – het vervolg kwam immers gewoon weer in één keer uit – maar dat doet verder niets af aan de kwaliteit van de game. Met de kale huurmoordenaar Agent 47 kun je weer op duizelingwekkend creatieve wijze te werk gaan om je doelwitten uit te schakelen, ditmaal in de grootste, mooiste en levendigste levels die IO Interactive tot dan toe had gemaakt. Uniek was hoe de ontwikkelaar zijn spelers bleef binden aan de game, met ‘elusive targets’ – tijdelijke doelwitten waarvoor je maar één kans kreeg om ze uit te schakelen.
©GMRimport
53. FTL: Faster Than Light (2012)
Ook nog altijd zo sip dat de tv-serie Firefly werd geannuleerd? FTL: Faster Than Light biedt enige troost. In de game bouw en manage je je eigen ruimteschip. Hoewel FTL er belachelijk simpel uitziet, gaat het spel enorm de diepte in met dit concept. Zet bemanningsleden in om alle losse onderdelen van het schip te bedienen en schaf betere ontsnappingsmogelijkheden en wapens aan met gevonden loot. Het spel is daarbij onvergeeflijk: ga je dood, dan begint het hele riedeltje van vooraf aan. Dat we dat riedeltje ontelbaar vaak hebben doorlopen, spreekt boekdelen.
Lees hier de review.
©GMRimport
52. Xcom: Enemy Unknown (2012)
X-Com: UFO Defense was een klassieke strategiegame uit de jaren ’90. Firaxis vond het tijd voor een spirituele opvolger, en met Xcom: Enemy Unknown schoten ze vol overtuiging midden in de roos. Als leider van een overheidsinstantie moet jij met je soldaten de wereld redden van een buitenaardse invasie. Gebruik je tactische inzicht, jat van de aliens om zo je eigen buitenaardse technologie te creëren en zorg voor de juiste uitrusting van je soldaten. Het spel is een stuk toegankelijker dan het origineel waar hij op gebaseerd is, maar nog steeds bieden de tactische gameplay, ingewikkelde levels en permadeath voor je manschappen genoeg uitdaging. Xcom: Enemy Unknown zorgde voor een enorme opleving van turn-based tactische strategiegames, met levels zo klein als een schaakbord. Virtuele denksport op z’n best.
Lees hier de review.
©GMRimport
51. Tetris Effect (2018)
Dat we dertig jaar na dato nog altijd Tetris spelen, bewijst wel hoe tijdloos het concept is. Des te knapper dat het iemand is gelukt nog een hele nieuwe draai te geven aan de aloude blokkengame. Tetris Effect combineert Tetris met het ritmegevoel van Tetsuya Mizuguchi, de man achter kunstzinnige meesterwerken als Rez en Lumines. Het resultaat is een game die je binnen enkele minuten in een absolute trance brengt. De opzwepende muziek, die intenser wordt naarmate je meer lijntjes wegwerkt (in de game dan!), weet je in combinatie met de pure gameplay uit je stoel te tillen en je door het universum heen te laten zweven. Een effect dat met een PSVR-headset op je hoofd honderdmaal sterker wordt.
Lees hier de review.
©GMRimport
Morgen gaan we verder met de 100 beste games van het decennium en bespreken we de nummers 50 tot en met 26. Tot dan! Deze lijst is samengesteld door de gehele redactie van Gamer.nl. De artikelen zijn geschreven door Tom Kerkhof, Michel Musters, Arthur van Vliet en Ron Vorstermans.
