Outer Wilds is een game zoals je die nog niet eerder hebt gezien. En laten we eerlijk zijn: dat komt niet zo vaak meer voor. Het is een verademing om op een nieuwe manier over puzzels en verhaallijnen te moeten nadenken in een klein universum, dat groots is in haar mysteries.

De bosrijke planeet Timber Hearth ziet er nou niet bepaald technologisch geavanceerd uit. Toch is het de bevolking gelukt om een redelijk succesvol ruimteprogramma op te zetten, waardoor meerdere astronauten het heelal aan het ontdekken zijn. Jij bent de nieuwste rekruut die er met een gammel ruimteschip op uit mag, en dat is precies op tijd: over zo’n twintig minuten vergaat het universum (al staat dat wel gelijk aan een paar dagen in de game).

Groundhog Day in de ruimte

Na twintig minuten explodeert de zon namelijk en worden alle planeten verwoest in een nietsontziende supernova. Even later word je gewoon weer wakker, bij hetzelfde kampvuurtje waar je je avontuur begon. Wat begint als een simpel spelletje, wordt zo ineens een unieke race tegen de klok. Elke keer heb je twintig minuten de tijd om op ontdekkingstocht te gaan en de mysteries van het heelal te ontrafelen, voordat de zon weer ontploft en je van voor af aan kunt beginnen.

Tijdens je zoektocht jaag je vooral op informatie rond de Nomai, een ras dat ver voor jouw tijd leefde. Zij zochten zelf ook naar antwoorden op de raadselen van het universum, maar een of andere ramp betekende het einde van hun bestaan. Gewapend met een vertaler, die de geschreven teksten van de Nomai kan ontcijferen, speur jij naar aanwijzingen in de ruïnes van deze verloren beschaving.

©GMRimport

Het universum van Outer Wilds kent slechts een handjevol handgemaakte planeten, elk met hun eigen uiterlijk en geheimen. Dit zijn de absolute hoogtepunten van de game, die slim inspelen op de tijdlus. Het meest in het oog springend zijn bijvoorbeeld twee planeten die aan elkaar verbonden zijn, en als een soort zandloper het zand van de ene naar de andere planeet laten stromen. Pas aan het eind van de tijdlus is het zand zover gedaald, dat je verloren gewaande gebouwen kunt verkennen. Ook een planeet die constant wordt geraakt door vuurballen van een lava-maan spreekt tot de verbeelding. Ontdekkers moeten er snel bij zijn, voordat er nog maar weinig van de planeet over is.

Het hele gebeuren wordt elke keer weer teruggezet en speelt zich dan op precies dezelfde manier af. Het resultaat is een soort toneelstuk van twintig minuten, maar dan op tientallen plekken tegelijk. Je snapt pas het hele verhaal, als je op het juiste moment op de juiste plek bent gaan kijken. Elke keer wanneer je een planeet over je hoofd ziet zoeven, vraag je je af wat daar op dat moment gebeurt, waar je nu niet bij bent. Ach, je kunt daar altijd tijdens de volgende run heenvliegen…

Tijd zat

Gelukkig hoef je niet helemaal doelloos de wijde wereld in te trekken. Je logboek houdt al je ontdekte aanwijzingen bij, en die blijven na elke tijdlus gewoon staan. De game moedigt je daarnaast als eerste stap aan om een collega op een andere planeet op te zoeken. Mysteries aldaar wijzen je weer naar een andere planeet, en de volgende, en de volgende… Op elk moment zijn er echter meerdere verhaallijntjes om te onderzoeken, zodat je geheel vrij bent om je eigen volgorde te bepalen. Hoe langer je speelt, hoe meer al die aanwijzingen een samenhangend verhaal beginnen te vormen.

Hoewel de game niet al te veel tekst bevat, is het toch verrassend goed geschreven. De achtergelaten boodschappen van de Nomai weten op speelse wijze hun informatie over te brengen. Je leest bijvoorbeeld de overpeinzingen van wetenschappers, die met elkaar discussiëren over de implicaties van hun bevindingen, of haalt een belangrijke aanwijzing uit een spelletje dat Nomai-kinderen hebben verzonnen. De steeds terugkerende namen gaan in je fantasie hun eigen leven leiden, ook al weet je dat er voor hen geen happy end is weggelegd.

Naast de vertaler ben je gewapend met een apparaat dat signalen op kan vangen. Elk van je collega-astronauten is bijvoorbeeld op te sporen doordat ze een gezellig muziekje het heelal in sturen, dat jij kunt opvangen. Maar ook vreemde artefacten van de Nomai en noodsignalen hebben hun eigen frequentie. Weet je even niet meer welke kant je op kunt, dan kun je dus altijd je antenne de lucht in steken en zoeken naar een signaal dat je nog niet kent.

©GMRimport

Niet vechten, behalve met de besturing

Outer Wilds kent geen combat of vijanden en leunt totaal op de verkenning. Dat pakt uitzonderlijk goed uit, met een reeks aan ontdekkingen die je kijk op het verhaal steeds weer een draai geven. Een gebrek aan gevechten betekent overigens absoluut niet dat er geen spanning te beleven valt. Sommige puzzels zijn alleen op bepaalde momenten op te lossen, waardoor je snel moet zijn om je kans niet te missen. Ook het verkennen van bepaalde gebieden die zich langzaam afsluiten is een zenuwslopende race tegen de klok.

Het is wel jammer dat de besturing je soms dwarszit. Het vliegen in je ruimteschip en het gebruik van je jetpack voelt verre van natuurlijk. Zelfs na meerdere uren oefenen, stortten wij nog regelmatig met ons schip neer op een planeet. Prima, zet hem daar maar neer dan… Vooral de zeldzame platform-momenten, waar een verkeerde stap een vervroegde dood kan betekenen, kunnen behoorlijk op de zenuwen werken.

Ook technische mankementen steken soms de kop op. Af en toe voelt het alsof de game een beetje rammelt, bijvoorbeeld wanneer je een trap op probeert te lopen maar vast komt te zitten tegen de bovenste trede. Daarnaast liet de game soms behoorlijk wat frames vallen op onze launch-Xbox One.

©GMRimport

Die kleine minpuntjes mogen je niet tegenhouden om een van de meest interessante games van het jaar te spelen. Met een handjevol planeten lijkt er misschien niet veel content – en je zou de game zelfs binnen de eerste twintig minuten kunnen uitspelen, als je zou weten waar je zou moeten zijn – maar om het hele verhaal te doorgronden ben je zo tien tot twaalf uur verder.

Het zou zonde zijn om de onverwachte wendingen in dit spel te verklappen, dus kunnen we jullie alleen maar aanraden om Outer Wilds te spelen. Het is niet wat je verwacht, en dat gebeurt niet vaak in deze industrie. Games als dit moet je koesteren.

Outer Wilds is getest op een Xbox One en is daarnaast verkrijgbaar op pc.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.