Grid loopt een decennium achter
Het in 2008 verschenen Race Driver: Grid zette de toon voor arcaderacers: elke race bleek spectaculair, bloedstollend en verrassend, met een waanzinnig gevoel voor snelheid. Reboot Grid is echter vooral ouderwets en mat.
Het duurde bijna vier uur voordat ik erachter kwam dat je in Grid een nieuwe teamgenoot kunt inhuren. Nergens geeft de game aan dat dit een optie is, dus je moet maar op goed geluk in het hoofdmenu je profielpagina induiken om dit per toeval te achterhalen. Het blijkt nog best een uitgebreide mechaniek: er zijn tientallen coureurs om uit te kiezen, elk met een andere expertise en racestijl.
De ironie is dat het zich nauwelijks loont. Je merkt weliswaar dat defensieve coureurs makkelijker onder druk hun positie kunnen behouden, maar je hebt er in de praktijk bar weinig aan. Zo goed als iedere race begint met een omgekeerde startgrid: de uitslag van de vorige race wordt omgedraaid en bepaalt de opstelling van de volgende. Oftewel: slaagt jouw teamgenoot er onverhoopt in om eens te winnen, dan betekent dat een 16e startplek voor de volgende race. En zelfs de meest getalenteerde en aanvallend ingestelde teamgenoot heeft er vervolgens moeite mee om weer in de top 10 te eindigen. Het is wat dat betreft handiger om iemand in je team te hebben die elke race in de middenmoot racet, daar vervolgens ook weer start en zo makkelijker broodnodige punten bij elkaar sprokkelt.
Waar je in Race Driver: Grid en arcaderacers als Project Gotham Racing en Wreckfest nog perfect kunt inschatten hoe een wagen reageert op zowel je stuurkunsten als botsingen, daar is het bij Grid een loterij
-
©GMRimport
Rivalen voor een paar minuten
Deze opzet pakt ook in andere opzichten niet goed uit. In Grid maak je bijvoorbeeld al snel rivalen – door hen een keer of twee van de baan te rammen of vlak voor hun neus de overwinning te grijpen. Een rivaal zet alles op alles om je het leven zuur te maken. Dit concept is aardig, maar komt niet tot z’n recht. Sowieso kom je ze te weinig tegen, juist door die omgekeerde startopstellingen. Zelf kun je namelijk wel redelijk makkelijk in de eerste hairpin een plek of vier winnen, waardoor je snel veel coureurs om je heen hebt die je de afgelopen races nog niet eerder voorbij hebt zien komen.
Daarnaast zijn de kampioenschappen veel te kort om de rivaliteiten echt te laten groeien. Wat maakt het uit als die ene coureur kwaad op je is als je weet dat je nog maar twee sprintraces te wachten staan? Met een beetje pech ramt ze je een keertje van de baan, maar verder doet het er niet toe. Tot een persoonlijke tweestrijd leidt het in ieder geval niet.
Dit lijken kanttekeningen, maar Grid presenteert deze dynamieken als cruciale onderdelen van de race-ervaring. Het is bovendien tekenend voor de uitwerking van de game. Grid loopt over van interessante ideeën, maar mist persoonlijkheid. De carrièremodus bestaat bijvoorbeeld uit dik honderd evenementen en kampioenschappen, alleen heb je nooit het gevoel dat je enige progressie boekt. Je werkt simpelweg je doelstellingen af, koopt misschien een nieuwe bolide of twee, maar in tegenstelling tot andere delen in de serie bouw je nauwelijks aan een carrière. Zelfs Gran Turismo Sport heeft een leukere singleplayerervaring.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Wispelturig
Oftewel, Grid moet het volledig van de actie op het circuit hebben. Die is er zeker: de AI is niet bang om je aan te vallen of fouten te maken. Zeker op hogere moeilijkheidsgraden is Grid behoorlijk uitdagend en spannend. Daarnaast biedt de game een waanzinnig gevoel van snelheid. Vooral in de hogere raceklassen schieten publiek, architectuur en objecten als de wiedeweerga aan je voorbij. De fantastische lichtinval en een visueel oog voor detail dragen bij aan de pracht en praal, ook al heeft regen niet de impact die we kennen uit Project Cars en Forza.
Toch had de race-ervaring vele malen beter kunnen zijn. Ongeacht de raceklasse voelen auto’s te licht en wispelturig. Waar je in Race Driver: Grid en arcaderacers als Project Gotham Racing en Wreckfest nog perfect kunt inschatten hoe een wagen reageert op zowel je stuurkunsten als botsingen, daar is het bij Grid een loterij. Soms lukt het om met een Porsche 911 diep in te remmen, maar voor hetzelfde geld spint de GT-bolide en vliegt ‘ie zonder goede reden de bandenstapels in. Een combinatie van een onnauwkeurige besturing en matige physics liggen hieraan ten grondslag.
Dit soort fundamentele missers zijn vooral opvallend. Codemasters heeft met Dirt Rally 2.0, F1 2019 en zelfs Onrush het afgelopen jaar laten zien dat ze kwalitatief hoogstaande, uitdagende en uitgebalanceerde racegames kunnen ontwikkelen. Sterker nog, ondanks wat oude gamemechanieken is het inmiddels elf jaar oude Race Driver: Grid een vollediger en beter uitgewerkte racegame dan deze reboot.
Grid verschijnt op 11 oktober 2019 voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze review is de game op een PlayStation 4 Pro getest.
Laatste reviews op Gamer.nl:
Grid is een visueel spektakel, maar biedt een matte race-ervaring. Wellicht ben je zelfs nog beter af met de recente Switch-release van het vijf jaar oude Grid Autosport.
- Fantastische lichtinval en prachtig kleurgebruik, kwalitatief hoogstaande circuits
- Besturing en physics, slappe opbouw van carrièremodus
