The Legend of Zelda: Breath of the Wild - The Champions' Ballad
Nog eenmaal terug naar Hyrule
The Champions’ Ballad heeft meer substantie dan de eerder dit jaar verschenen Zelda-uitbreiding The Master Trials. Spelers die de hoop hadden dat deze dlc meer context aan het wat summiere verhaal van de hoofdgame zou toevoegen komen bedrogen uit, maar qua gameplay wordt er een fijne doorsnede van de complete game geboden. Een prima excuus dus om Breath of the Wild nog eens op te starten.
Hoewel het voor iedereen anders zal zijn, had ondergetekende al een aantal maanden afscheid genomen van Breath of the Wild. Dat is geen schande: daarvoor waren er letterlijk honderden uren in de prachtig vormgegeven, gigantische spelwereld gestoken en was elk hoekje van het virtuele Hyrule tot in de treure uitgepluisd. 120 Shrines opgelost, honderden Korok Seeds gevonden, de Divine Beasts getemd en Ganon verslagen: het avontuur voelde gewoon voltooid. Hoewel het deze zomer verschenen The Master Trials een leuke extra toevoeging was, was deze ook van korte duur en kon de game eindelijk opgeborgen worden.
Tot nu natuurlijk, want afgelopen week bracht Nintendo na een trailer op The Game Awards plotseling de tweede en, voor zover we weten, tevens laatste uitbreiding voor de grote winnaar van diezelfde awards uit. The Champions’ Ballad kan alleen voor 20 euro worden aangeschaft via de seizoenspas van de game, waar je dus ook het eerder dit jaar verschenen The Master Trials voor ontvangt. Net als die dlc voegt The Champions’ Ballad nieuwe avonturen in je al bestaande savefile toe.
Born to be wild
De meest opvallende toevoeging is de Master Cycle Zero, een motorvoertuig waarmee je in een gestaag tempo door de spelwereld heen kunst sjezen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat die motor niet de beloning is waar je op denkt te zitten wachten. Ja, hij bestuurt soepeler dan een paard, maar aangezien je de Master Cycle Zero aan het einde van de dlc ontvangt, heb je hem eigenlijk nergens meer voor nodig. Daarnaast bevroor het beeld tijdens onze ritjes op de motor enkele keren kort, omdat de spelwereld nog niet ingeladen was. De game is duidelijk niet geoptimaliseerd voor het snelle voertuig.
De voldoening moet dus komen van de uitdagingen die voorafgaan aan de beloning. Gelukkig weet The Champions’ Ballad daar meer punten te scoren. Naast enkele simpele quests om kistjes met nieuwe kleding voor Link en uitrusting voor paarden te vinden (die je onder andere de mogelijkheid geven je paard overal meteen op te roepen) bevat deze uitbreiding ook een nieuwe hoofdmi ie, die beschikbaar komt op het moment dat alle vier de Divine Beasts zijn getemd en diens eindbazen verslagen.
Eén klap en je bent er geweest
Je wordt gevraagd terug te reizen naar de grot waarin Link in het begin van de game na zijn honderd jaar durende slaap ontwaakte. Daar ligt een nieuw wapen genaamd de One-Hit Obliterator op je te wachten. Dit wapen heeft als voordeel dat je er vijanden in één klap mee verslaat, maar het nadeel is dat zij jou ook in één welgemikte zwiep naar het hiernamaals kunnen sturen. Je bent verplicht dit wapen te gebruiken zolang je op het Great Plateau blijft, daarbuiten wordt hij weer uit je inventaris verwijderd. Op het Plateau hebben zich vier nieuwe vijandelijke kampen gevestigd en die moeten verslagen worden om vier nieuwe Shrines tevoorschijn te laten komen.
Of het nou komt omdat we de game een tijd niet meer hadden gespeeld, of omdat we zo gewend waren aan het hebben van vele hartjes en voedsel om ze weer aan te vullen: we gingen dood, en vaak ook. We hebben in het eerste uur met The Champions’ Ballad mi chien wel vaker het Game Over-scherm gezien dan in heel de game daarvoor. Omdat vijanden je in één klap kunnen vloeren, is het net als helemaal in het begin belangrijk om voorzichtig te zijn en hier en daar rond te sluipen om niet een heel kamp in één keer achter je aan te krijgen. Dat levert een verra end leuke uitdaging op met checkpoints voor elk kamp om het niet té frustrerend te maken.
Meer van hetzelfde
Hierop volgen dus de vier Shrines en een ontmoeting met de Champions uit de hoofdgame, waarna je nog meer Shrines kunt vinden. Wonderbaarlijk genoeg had Nintendo na 120 Shrines nog inspiratie voor meer puzzels. Elke Shrine is op zijn eigen manier weer uitdagend en net zoals in de hoofdgame worden spelers gemotiveerd om zelf te experimenteren met de verschillende krachten. Er is geen foute manier om een puzzel op te lo en. Het is daarbij wel zo leuk dat je vaak een bepaalde uitdaging moet overwinnen alvorens een Shrine zelf tevoorschijn komt. Het levert enkele spannende gevechten en avonturen op.
Het geheel wordt afgerond met een nieuwe kerker, wederom in de vorm van een Divine Beast, en een eindbaasgevecht. Ook deze kerker biedt weer het nodige gepuzzel, maar spelers die in de hoofdgame al teleurgesteld waren met deze vervanging voor de traditionele kerkers zullen op geen moment overtuigd raken van de nieuwe uitdaging. Hetzelfde geldt voor het verhaal. Wat meer tijd met de vier Champions doorbrengen is een aardige toevoeging, maar verwacht geen lange filmpjes of meer context voor het summiere verhaal van Breath of the Wild. Daar draait de game simpelweg niet om en deze uitbreiding doet geen moeite daar verandering in te brengen.
Wat The Champions’ Ballad wel biedt is meer van hetzelfde. Een laatste ronde van een gigantische all-you-can-eat-maaltijd die inmiddels alweer even gezakt is. Het is wel zo fijn om nog meer tijd in deze prachtig vormgegeven wereld te spenderen, maar op geen moment hadden we het idee dat we met deze dlc (en de vorige) iets ervoeren waar we écht niet zonder konden leven. Breath of the Wild staat al sterk op eigen benen en The Champions’ Ballad biedt wat extra speeluren voor mensen die er maar geen genoeg van kunnen krijgen.
The Champions’ Ballad is nu verkrijgbaar via de seizoenspas voor Zelda: Breath of the Wild op Switch en Wii U. We speelden voor dit artikel de dlc op de Switch.