Het is niet langer de vraag of Black Myth: Wukong goed gaat verkopen, maar hoeveel groter het verkoopsucces nog wordt. De actie-rpg van Chinese ontwikkelaar Game Science brak binnen enkele uren het record van meeste gelijktijdige spelers voor een singleplayergame op Steam; op een bepaald moment waren bijna 2,5 miljoen mensen het spel aan het spelen. Hoewel het grootste deel hiervan uit China komt (het aantal daalde weer bijna net zo snel toen het daar bedtijd werd), weet de game ook wereldwijd de gemoederen bezig te houden. Zowel in positieve als negatieve zin.
Een deel van de aantrekkingskracht komt door de overduidelijke overeenkomsten met het nog altijd razend populaire Souls-genre. De ontwikkelaar van Black Myth: Wukong noemt het zelf geen soulslike, maar de game weet zich nooit helemaal los te weken van die associatie. Je hebt een vast aantal genezende drankjes (die je kunt bijvullen bij een checkpoint), het managen van je uithoudingsvermogen speelt een grote rol en (baas)gevechten zijn een kwestie van patronen leren herkennen en openingen afstraffen. Als het voelt als een soulslike en klinkt als een soulslike, is het er dan misschien toch eentje?
Je uithoudingsvermogen in de gaten houden mag dan van levensbelang zijn, de eerste paar uur is het vooral verwachtingsmanagement dat de klok slaat. Black Myth: Wukong begint behoorlijk stroef. Het eerste hoofdstuk is een aaneenschakeling van baasgevechten, met verder weinig momenten van rust of ruimte om de spelwereld te verkennen.
Je start in een bos vol kronkelende paadjes, maar vaker dan niet stuit je op onzichtbare muren. Dankzij Unreal Engine 5 worden de meest prachtige (boven)natuurlijke omgevingen op je scherm getoond, maar het is alsof de levelontwerpers die boodschap niet hebben meegekregen. Daardoor zit er weinig anders op dan jezelf tegen de eerstvolgende zichtbare muur te storten - de baas die je om de hoek staat op te wachten. En om de hoek erna zijn baas, de baas van zijn baas, en de baas van zijn baas van zijn baas.
Are you winning, Sun?
Dat creëert wrijving, want als het op vechten aankomt is Black Myth: Wukong dan weer geen soulslike. Het is niet zo dat je vanaf het begin al praktisch alle aanvallen tot je beschikking hebt. Je begint met een wapenstok en kunt daar nog bar weinig mee, terwijl de bazen meteen een aardig arsenaal hebben. Als speler moet je zulke fancy moves eerst vrijspelen of verzamelen door, je raadt het al, bazen te verslaan. Wat dat betreft is Black Myth: Wukong meer een actie-rpg. Je begint als een naamloze aap, maar twintig uur later snap je waarom men gelooft dat hij de uitverkorene is om de verloren krachten van de Monkey King te herwinnen, en hem daarmee te bevrijden uit zijn gedwongen winterslaap.
Black Myth: Wukong is een adaptatie van het bekende Chinese boek ‘Journey to the West’ uit 1592, dat onder meer vertelt over Sun Wukong, een snotaap die zo onwaarschijnlijk sterk wordt dat de goden zich bedreigd voelen en hem daarom maar een rotbaantje geven in het hemelrijk. Heel kort(zichtig) samengevat (de culturele en literaire invloed van dit bekende verhaal reiken ontzettend ver): het gaat van kwaad tot erger en de andere goden achten Sun Wukong onhandelbaar, dus sluiten ze hem maar vijfhonderd jaar op in de hoop dat hij in die tijd tot bezinning komt. Black Myth: Wukong begint precies zo, maar niet voordat de Monkey King zijn superkracht opsplitst in zes relieken en die verstopt in alle uithoeken van de spelwereld. Aan jou de taak om ze te verzamelen. Zo gaat het bronmateriaal naadloos over in een videogame-ass videogame.
Aap uit de mouw
Zoals gezegd heeft Black Myth: Wukong wat tijd nodig om de juiste vorm te vinden. Maar wie zich door het eerste hoofdstuk weet te worstelen wordt daar rijkelijk voor beloond. De game ruilt het bos in voor een woestijnachtig landschap en daarmee lijkt het spel ontketend. Ineens kun je meerdere kanten op, is er daadwerkelijk van alles te ontdekken en komt het vechtsysteem tot wasdom. De stok is inmiddels stukken veelzijdiger in gebruik, je hebt een aantal spreuken, kunt transformeren in een ander beest en kort de geest van een verslagen monster oproepen om voor je te vechten. En dat is echt nog maar een kleine greep uit wat je allemaal nog gaat leren.
Black Myth: Wukong kent een hoop systemen, zoveel dat je er soms een of twee vergeet, maar het is nooit overdonderend. Omdat je met alleen maar snelle stokslagen amper iets uithaalt, blijf je aangemoedigd worden om zoveel mogelijk uit de kast te halen. Het is (nood)zaak om combo’s op te bouwen, je magische vaardigheden te bewaren voor wanneer je ze het hardste nodig hebt en ondertussen zoveel mogelijk tegenaanvallen zien te ontwijken of pareren.
Met zo absurd veel baasgevechten zal het je niet verbazen dat je ook regelmatig van tactiek moet wisselen. Wat bij de een werkt, maakt weinig kans van slagen bij de ander. Gelukkig kun je bij ieder checkpoint je geïnvesteerde punten opnemen en weer ergens anders in stoppen. Dit kan zelfs per punt, waardoor je dus niet de hele tijd een veelvoud aan vaardigheden opnieuw moet ontgrendelen omdat je toevallig net één puntje anders zou willen besteden. Dit restitutiebeleid mag van ons de standaard worden in toekomstige games.
Monkey do, monkey not see
De UX-designers van Game Science trekken door al die spelsystemen wel aan het kortste eind. Het scherm barst van de metertjes en om spreuken en transformaties uit je trukendoos te toveren, moet je soms wat onnatuurlijke knoppencombinaties invoeren. R2 en dan vierkantje, R2 en daarna pas L2 (want ze tegelijk indrukken werkt niet), R2 en L3 (???). In het heetst van de strijd blijkt dat vaak niet heel compatibel met de vereiste reactiesnelheid.
Er is ook iets vreemds met de input aan de hand. Voor diepgaande technische uitleg kun je beter bij Digital Foundry aankloppen, maar zeker in de performance-modus (die 60 fps probeert te halen – praktisch een must bij zo’n flitsende actiegame) is er sprake van een raar soort inputvertraging. Hopelijk komt hier op korte termijn een oplossing voor, want het staat de flow van de verder juist zo soepele gevechten in de weg.
Maar om er toch een tegelwijsheid in te gooien: geduld is een schone zaak. Dat geldt voor heel Black Myth: Wukong. Het is even inkomen en de opzet met om de paar minuten weer een baasgevecht blijft eigenaardig, maar er is veel om van te houden. Tussen de hoofdstukken door word je getrakteerd op waanzinnig geanimeerde tussenfilmpjes, steeds weer in een andere stijl. Het is een verademing om de mythologie en folklore van de Chinese cultuur door de lens van een ontwikkelaar uit het land zelf te zien.
Black Myth: Wukong voelt hierdoor ontzettend verfrissend, ook al is het gebaseerd op eeuwenoud werk dat al veelvuldig is geadapteerd. Wie veel gamet heeft onbewust al wat interpretaties en extrapolaties gespeeld, maar nooit zo dicht bij de bron en op zo’n indrukwekkende schaal. Dit toont maar weer eens aan dat het niet uitmaakt hoe vaak een verhaal al verteld, verfilmd of tot een game vermaakt is; een ander cultureel perspectief doet het je weer als voor het eerst beleven.
Aapolitiek
Het is daarom tragisch dat Black Myth: Wukong juist een stok is geworden om mee te slaan in de cultuurstrijd. Al tijdens de ontwikkeling van het spel kwamen twijfelachtige, soms ronduit vrouwonvriendelijke maar vooral kinderachtige opmerkingen van individuen bij Game Science aan het licht. Olie op het vuur waren de richtlijnen die mede-uitgever Hero Games meegaf aan influencers die de game al voor release mochten spelen. De voorwaarde was dat zij het niet zouden hebben over onder meer ‘politiek’, ‘feministische propaganda’, gevoelige termen als ‘COVID-19’ en ‘quarantaine’, of over het beleid in China rondom games.
Dit voedde uiteraard weer het angstbeeld van veronderstelde censuur door de Communistische Partij van China, maar het werd ook aangegrepen om de game af te zetten tegen veel westerse spellen. Eindelijk weer eens een game voor de echte gamers, zonder die doorgeslagen diversiteit, lijkt de hersenkronkel. Maar als dat je reden is om deze game wel te kopen, en een andere niet omdat die zogenaamd zijn politiek door je strot duwt, dan heb ik ‘slecht’ nieuws: iedere game is politiek, en Black Myth: Wukong is hierop geen uitzondering. Als je bloeddruk daarvan door het dak schiet, kun je misschien beter rustig een boek gaan lezen. Journey to the West schijnt een leuk sprookje te zijn.
Black Myth: Wukong is verkrijgbaar voor pc en PlayStation 5. Voor deze review is de PS5-versie getest.
Black Myth: Wukong doet meer dingen goed dan fout. Het begint wat eigenaardig, speelt soms stroef en de onophoudelijke stroom aan bazen komt je vroeg of laat de neus uit. Maar het zit verrassend slim in elkaar en voelt vooral erg verfrissend, ook al heb je ‘het verhaal’ van Journey to the West ongetwijfeld al een keer gehoord of gezien.
- Setting en thematiek zijn een frisse wind
- Spelsystemen zitten slim in elkaar en voelen gevarieerd
- Speelt heerlijk (als het werkt)
- Ontoegankelijk begin door rits bazen
- Af en toe ronduit slecht leveldesign
- Speelt stroef (als het niet werkt)
