The Devil in Me is tot dusver de beste game in de The Dark Pictures Anthology-reeks. Supermassive Games heeft met deze horrorgame goed ingezet op innovatieve gameplay en doordachte designs.

Na Man of Medan, Little Hope en House of Ashes is The Devil in Me dus de seizoenafsluiter van het eerste Dark Pictures Anthology-seizoen. De ontwikkelaars laten met deze game zien hoe krachtig research, verhaalvertelling en gameplay samen kunnen komen in een horrorgame. Op het eerste gezicht lijkt dit misschien wéér een interactieve horrorfilm met dezelfde loze keuzes en horrorclichés. Toch bewijst The Devil in Me grotendeels het tegendeel.

De game speelt uiteraard als een interactieve horrorfilm, ditmaal in een true crime-achtige setting. Je kruipt in de huid van een vijfkoppige documentairecrew en verkent een replica van The Murder Castle, een gruwelijk moordhotel van ‘Amerika’s eerste seriemoordenaar’ H.H. Holmes. Algauw blijkt het niet alleen een replica qua uiterlijk te zijn en probeert de crew te ontsnappen uit dit labyrintachtige hotel en haar psychotische eigenaar. 

Koppen bij elkaar 

Na een mysterieus telefoontje met iemand die zichzelf Granthem Du’Met noemt, vertrekt onze documentairecrew richting een afgelegen eiland met daarop een bijna een exacte replica van H.H. Holmes’ Murder Castle. Het is erg interessant en spannend om meer te weten te komen over deze beruchte seriemoordenaar. De ontwikkelaars zorgen er tijdens de game voor dat je als speler op de hoogte raakt van wat voor een soort persoon Holmes was, zowel in de proloog als met het bewijsmateriaal dat je vindt. 

©GMRimport

Zo’n gruwelijke man en zijn morbide daden blijken prima inspiratie voor een nieuwe The Dark Pictures-game. De bijna failliete documentairecrew laat een kans om documenten en artefacten van de échte 19e-eeuwse seriemoordenaar te gebruiken voor hun show natuurlijk niet schieten. Zoals gewend volg je vijf speelbare hoofdpersonages: de semi-narcistische regisseur Charlie, de koppige presentatrice Kate, de bescheiden cameraman Mark, de brutale lichttechnicus Jaimy en de timide geluidstechnicus – en Charlies persoonlijke slaafje – Erin.

Frenemies 

Vrijwel direct is duidelijk wat de onderlinge relaties zijn. Zelfs zonder opgezette achtergrondverhalen of exposities zijn de interacties en dialogen tussen de personages zo organisch en natuurlijk, dat het bijna niet uitmaakt dat er wéér ingewikkelde liefdes bij betrokken worden. Hoewel niet iedereen fan is van de geforceerde relaties - zoals de vreemde timing van de liefdesdriehoek in House of Ashes of de absurde rivaliteit tussen een jongere en een oudere studente in Little Hope - maken de mensen in The Devil in Me zoveel karakterontwikkeling mee dat ze veel geloofwaardiger overkomen. Je probeert ze dan ook écht in leven houden.

Inmiddels weten we dat een goede tactiek om je personages in leven te houden en een (redelijk) goed einde te halen is om zoveel mogelijk – het liefst zelfs álle – bewijsstukken omtrent het mysterie te vinden. De vorige games hebben je laten wennen aan het idee dat de belangrijkste bewijsstukken voornamelijk voorkomen in de eerste en tweede akte van het verhaal. Meestal draaien deze bewijsstukken over hedendaagse waarnemingen of hints uit het verleden, zoals onderzoeken, foto’s of facturen. The Devil in Me slaagt er echter in om tot de laatste scène nieuwe bewijsstukken relevant te houden om het mysterie op te lossen. Dit mysterie is sterker dan in voorgaande games: je vraagt je niet af wát er achter je aanzit, maar vooral wie en waarom. Zo kruip je letterlijk in de huid van een echte true crime-junky, die alle broodkruimels en motieven wilt verzamelen om het gevaar echt te begrijpen. 

©GMRimport

Nieuwe snufjes 

The Devil in Me is op het gebied van gameplay de meest innovatieve game in de reeks. Er zijn flink wat nieuwe elementen toegevoegd, te beginnen met het leveldesign. De designers zijn erg gedetailleerd te werk gegaan met het ontwerpen van de Murder Castle, met telkens veranderende gangen, ingenieuze martelkamers en een labyrintachtige lay-out die je regelmatig laat twijfelen aan je oriëntatie. De nadruk op het verkennen van deze kronkelende en puzzelachtige paden - zowel binnen als buiten het hotel - is duidelijk terug te zien. Spelers krijgen meer vrijheid om te af te dwalen en ook iets meer stimulans om dat daadwerkelijk te doen.

Zo is er een soort valutasysteem toegevoegd in de vorm van muntjes die je op de vreemdste plekken kunt vinden. Deze kun je bij de Curator inruilen voor 3D-dioramamodellen van belangrijke personages en gebeurtenissen. Het zijn niet per se de meest spannende of waardevolle verzamelobjecten, maar een goede eerste stap om verkenning te stimuleren in dit soort games. Daarnaast is er ook een mini-inventaris toegevoegd die verschilt per personage. Elk personage heeft op specifieke momenten de mogelijkheid om een voorwerp uit zijn of haar inventaris te gebruiken. Het gaat om vier verschillende, handige voorwerpen per persoon, waaronder altijd een unieke lichtbron. Denk verder aan een camera, microfoon of potlood.

Ook de bewegingspatronen van de personages zijn een stuk vrijer en flexibeler. Zo kunnen ze nu simpele fysieke interacties aangaan, zoals springen, voorwerpen verplaatsen om op te klimmen – meestal in de vorm van een simpele omgevingspuzzel – schuifelen langs krappe plekken of balanceren op smalle oppervlaktes. Het maakt de gameplay een stuk vloeiender en minder saai dan in voorgaande games. Je krijgt veel meer besturing en regie tijdens het ‘bekijken’ van deze interactieve horrorfilm.

Kleine irritaties 

Het is een hele verademing dat The Devil in Me de hand van de speler meer loslaat, minder inzet op horrorclichés en nu kiest voor iets minder dialoogkeuzes. Daardoor zijn de keuzes die je maakt een stuk belangrijker. Toch is The Devil in Me verre van een meesterwerk, waarbij ditmaal vooral de techniek achter het spel roet in het eten gooit. De soms onnatuurlijke overgangen van camerashots kunnen bijvoorbeeld nogal storend zijn. Soms zijn er duidelijk grafische imperfecties waarneembaar wanneer er van een shot gewisseld wordt, bijvoorbeeld kleding of details in de omgeving die kort verspringen. Dat is best zonde in een game die qua belichting en details zo goed probeert in te zetten op fotorealisme. 

©GMRimport

Daarnaast komt het soms voor dat personages elkaars weg blokkeren. De game zit vol met smalle ruimtes en gangen, waardoor personages soms door elkaar vast komen te zitten. Dat trekt je op momenten wel even uit de ervaring. Tot slot is er een terugkerend technisch probleem: de camera kan soms in de meest onhandige hoeken duiken, zoals achter een muur of recht achter de kruin van een personage, waardoor je even niks meer ziet. Wederom is de krappe setting de oorzaak.

Hoe dan ook is het bovenstaande vooral een kleine smet op een verder prachtige, sfeervolle en spannende horrorgame te noemen. The Devil in Me houdt je constant op het puntje van je stoel en belooft veel goeds voor het tweede seizoen van deze horrorreeks.

The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me is nu uit op pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X/S. Voor deze review is de game gespeeld op PlayStation 5.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."