The Dark Pictures Anthology: House of Ashes werkt als game én als verhaal
In games zijn we gewend om eerst te schieten, vervolgens nog een keer te schieten en daarna eventueel nog even na te denken… over hoe we nog beter kunnen schieten. Dat is een mentaliteit die je onmiddellijk mag parkeren als je aan The Dark Pictures Anthology: House of Ashes begint. Elke beslissing heeft namelijk grote gevolgen.
Irak, 2003. De Amerikanen zijn het land binnengevallen om ‘massavernietigingswapens’ te vinden die Saddam Hussein zou willen inzetten. Een team soldaten moet deze WMDs opsporen en gaat hierbij af op gegevens van een experimentele satelliet die een mogelijke bergplaats heeft ontdekt. Het lijkt het begin van een Tom Clancy-thriller, maar wat volgt is een interactieve actie-horrorfilm die vooral veel inspiratie haalt uit James Camerons Aliens.
Het Amerikaanse team komt namelijk na een verwarrend vuurgevecht via een instorting terecht in een onderaardse tempel, waar vreemde wezens blijken te leven die dodelijker zijn dan welke vijand dan ook. Zeker in het begin bekruipt je daardoor het gevoel dat je in een verhaal zit wat op een overdreven manier door de bekende zware trailer-stem samengevat kan worden: “Ze zochten naar massavernietigingswapens. Wat ze vonden… was veel erger…” (Dun dun dunnnn)
©GMRimport
Maar hoe cliché het ook klinkt als je het beschrijft, de uitvoering is absoluut subliem. Dat komt vooral omdat het verhaal op zo’n ontzettend vakkundige manier wordt gepresenteerd. Waarbij de vorige Dark Pictures Anthology-spellen ‘best goed’ waren als gameverhaal, is dit het eerste deel dat toch echt het niveau van op zijn minst een goede Netflix-serie bereikt.
De personages zijn behalve sterk geacteerd ook geloofwaardig geschreven. Hierbij zijn de keuzes die je maakt in de rustigere momenten menselijk en de reacties klinken waar. Ieder personage heeft duidelijke eigen karaktereigenschappen, wensen en angsten, die ook nog eens gevormd worden door de keuzes die je maakt.
Gamerbrein
Net als eerdere delen in de reeks, is dit veel meer een film dan een game, waarbij je zowel in dialoog als in handelingen de loop van het verhaal verandert. Alles telt als een beslissing, wat betekent dat je je ‘standaard gamerbrein’ even moet uitschakelen. Om een voorbeeld te geven: het spel bevat tal van quick-time-events, waarbij je dus binnen een korte tijd de juiste knop in moet drukken. Als ervaren gamer is je reflex om dit ook altijd te doen en om de qte’s te ‘winnen’. Maar dat is lang niet altijd de beste beslissing, zoals tijdens de ‘schiet-qte’s’, waarbij je opeens je wapen kunt gebruiken en het vizier rood wordt als je die over het doel beweegt. Maar dit is Duck Hunt niet: of je wel of niet schiet is een beslissing die grote gevolgen heeft. Je zou zomaar iemand kunnen doden die volkomen onschuldig is. Of juist het niet vuren op een ongewapend persoon kan weer iets betekenen voor de relatie met anderen die van dit moment getuige zijn.
Het mooie van de manier waarop het spel het verhaal vertelt, is dat je soms gewoon acuut spijt hebt van een beslissing, waardoor de band met je personage en het verhaal alleen maar sterker wordt. Vooral omdat er geen manier is om de beslissing ongedaan te maken, behalve dan helemaal opnieuw beginnen.
©GMRimport
Technische problemen
Helaas zijn er wat elementen die afbreuk doen aan de ervaring. Er zitten namelijk wat kleine, storende bugs in de game die je soms dwingen om het spel opnieuw op te starten. Zo gebeurde het een keer dat er opeens een penetrante zoemtoon te horen was die zelfs bij terugkeer naar het hoofdmenu van de game te horen bleef. Alleen het echt afsluiten van de game en opnieuw starten zorgde dat de (relatieve) rust terugkeerde. Gelukkig is de autosavefunctie prima en raak je geen voortgang kwijt.
Ook zijn er (op de PS4-versie die wij speelden) best veel korte laadschermen die je uit de ervaring halen. De laadmomenten zijn gelukkig snel voorbij, maar zijn killing voor de spanning. Het is alsof je naar een spannende film op Netflix zit te kijken en de app opeens moet bufferen. Dat is dus gewoon dood- en doodzonde.
Kleinere problemen, zoals pop-in van de texturen en af en toe wat rare cameramomenten, zijn een stuk minder problematisch, maar wel schoonheidsfoutjes die je weer uit de fantasie halen en je doen beseffen dat je een spelletje speelt.
©GMRimport
Curator
En dan is er nog The Curator. Dit is een mysterieus personage dat in alle Dark Pictures Anthology-games voorkomt. Middenin het verhaal schakelt de game dan even over naar een oude bibliotheek waar deze deftige heer jou, de speler, aanspreekt over wat er zich allemaal heeft voorgevallen. Als we heel eerlijk zijn, is deze Curator meer en meer overbodig aan het worden. Vooral omdat House of Ashes op zo’n prettig tempo en met zoveel interessante gebeurtenissen en lagen aan je voorbij beweegt, voelt het optreden van The Curator een beetje alsof midden tijdens de film Aliens opeens een scène wordt getoond waarin iemand in kabouterpak de kijker aankijkt en zegt “Plopperdeplop, komt dit nog goed, jongens en meisjes?”
The Curator zal best de mascotte van de Dark Pictures Anthology zijn, en wellicht heeft hij een boel fans, maar voor deze game had hij wat ons betreft beter in een hoekje een boek kunnen gaan lezen en ons met rust mogen laten. Dat komt ook omdat het verder zo’n ontzettend fijne, spannende horrorgame is. Je wíl geen onderbrekingen. Je wil weten wat die vreemde tempel is, wat die monsters zijn en of de luitenant-kolonel zijn relatie kan redden. Oh ja, en of de Irakese soldaat Salim zijn zoon weer terugziet.
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes combineert alles wat je van een lekkere spannende actie-horrorfilm verwacht: een geweldige setting met een echt interessant achtergrondverhaal, personages waar je om geeft en een onzichtbare dreiging die je af en toe echt laat schrikken.
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes verschijnt op 22 oktober op PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X en S en Microsoft Windows. Wij speelden de game op PlayStation 4.
©GMRimport
The Dark Pictures Anthology: House of Ashes is een erg goed geschreven en goed geacteerde, interactieve actie-horrorfilm. Net als eerdere delen draait het spel om keuzes: jouw beslissingen bepalen of de personages het verhaal heelhuids uitkomen. Kleine technische problemen en een steeds minder welkome Curator knabbelen iets van de kwaliteit af, maar er blijft genoeg vlees aan de botten om dit vijf uur durende verhaal meerdere malen te willen doorlopen.
- Goed verhaal, betekenisvolle keuzes, geloofwaardige personages, prima presentatie
- Kleine maar storende bugs
