Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2021 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Vandaag: Lars met Halo Infinite.

En toen was er alweer een jaar voorbij. Wat is er de afgelopen 365 dagen nou eigenlijk helemaal gebeurd? Ik zou het je werkelijk waar niet kunnen navertellen. Dit jaar en het jaar ervoor zijn versmolten tot een vergeetbare waas, waarin 1 januari slechts een arbitraire scheidingslijn vormt. Veel significanter voor mij was de dag dat ik eindelijk kon beginnen aan Halo Infinite.

©GMRimport

Anekdotes doen de game tekort 

Ik raak maar niet uitgepraat over hoe heerlijk en sierlijk die game speelt. Iedere schermutseling is weer anders. Woorden schieten tekort om die sensatie goed te omschrijven. Hoewel ik vrijwel ieder potje wel weer een chaotische anekdote kan optekenen, doet er geen een recht aan wat er allemaal gebeurt. Het is in ieder geval telkens weer een volstrekte verrassing wat zich gaat voltrekken op het scherm.

Dat is voor mij doorslaggevend. Ik wil mijn tijd niet investeren in een multiplayer waarin de enige beloning komt in de vorm van cosmetische items. Dat is een soort piramideschema: je investeert tijd in iets waar je vervolgens alleen maar wat aan hebt als je er nog meer tijd in steekt. Ik speel voor de good times en juist dat levert Halo Infinite, iedere keer weer. De ene keer in de vorm van een verrassende kill, dan wordt er weer een vlag in de slotseconden veroverd, en weer een andere keer domineert mijn team in Stockpile. Ik heb al meerdere keren tegen m’n televisie zitten schreeuwen van opwinding. Dat gebeurt me zelfs bijna nooit bij de Champions Leaguewedstrijden van Ajax. 

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Zo’n verslingerende multiplayer kon wat mij betreft bovendien niet op een beter moment komen. Sinds de teloorgang van het voetbalgenre miste ik namelijk een game die je even vlug kan spelen. Even een potje voor het slapen gaan. Al blijft het natuurlijk nooit bij één potje. Want als je verliest, wil je nog een keer om te winnen. En als je wint, wil je nog een keer winnen. Zo werken die dingen nou eenmaal. 

Zeta Halo afstruinen

Tegelijkertijd vind ik het óók heerlijk om in de singleplayercampagne rond te struinen. Voor de review speelde ik de singleplayer al twee keer uit. De eerste keer was op Heroic, waarbij ik ook veel zijmissies meepakte om een goed en compleet beeld van de game te krijgen. Vervolgens had ik nog tijd om ‘m nogmaals op Normal te spelen. Zo kon ik op mijn gemak het verhaal doorlopen. Inmiddels ben ik alweer voor de derde keer aan de campagne begonnen, dit keer op Legendary met het voornemen elke steen om te keren. 

Het fijne is dat Halo Infinite eigenlijk alleen maar leuker wordt op de hogere moeilijkheidsgraden. Juist die vloeiende gameplay komt dan nog beter tot zijn recht. De explosieve Plasma Coils zijn nóg waardevoller, een actie met de Grappleshot kan letterlijk het verschil maken tussen leven en dood en welgemikte headshots met de Sidekick (ik wil trouwen met dat wapen) zijn nóg bevredigender. Het is voor mij traditie om Halo op Legendary te spelen, maar ik denk oprecht dat ik er nog niet eerder zó van genoot.

©GMRimport

✔️

Daarmee vinkt Halo Infinite een heleboel vakjes af die stuk voor stuk op zichzelf al een flinke prestatie zijn. Ik speel over het algemeen weinig multiplayergames, meestal omdat ik niet genoeg tijd heb om er echt in te (willen) investeren. Maar Halo Infinite blijf ik spelen. Ik speel ook zelden singleplayercampagnes meerdere keren. Er ligt immers altijd wel weer een volgende game op de stapel, dus dan speel ik liever iets nieuws. Maar Halo Infinite speel ik nu al voor de derde keer. 

Daarnaast kan ik me niet heugen dat ik de drang voelde om elke vierkante centimeter van een map te verkennen, audiologs te verzamelen en easter eggs te zoeken. Ik denk dat dat voor het laatst is geweest ten tijde van Vice City en San Andreas. De oorspronkelijke releases dan, niet dat misbaksel van een remaster. Toch doe ik precies dat in Infinite. En dan tot slot: een game waarvan ik zowel de multiplayer als de singleplayer met veel plezier fanatiek speel? Dat is niet meer gebeurd sinds… tja, geen idee? Überhaupt nooit, vermoed ik.

©GMRimport

343 Industries zet daarmee écht iets knaps neer. Natuurlijk kun je van alles verzinnen om het spel te hekelen. Er is geen co-op, er hadden op lancering al meer playlists beschikbaar moeten zijn, de

schetste een heel ander beeld, en ga zo maar door. Maar kijk nou eens naar wat die studio wél heeft afgeleverd: een game met zowel een dijk van een singleplayer, als een ontzettend toffe multiplayer. Dat zien we tegenwoordig echt nog maar zelden. Dat zet Halo Infinite voor mij eenzaam aan de top dit jaar.

Halo Infinite is verkrijgbaar op Xbox Series X en S, Xbox One en pc. Lees hier de recensie van Gamer.nl.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."