The Last of Us: Part 2 is het mooiste verhaal dat ooit in een videogame is verteld. Deze zombiegame gaat niet over zombies of Infected. Deze game gaat over mensen. The Last of Us 2 houdt de mensheid een spiegel voor. En de reflectie is geen prettig gezicht.

Mensen zoeken naar een manier om een leven op te bouwen in het puin. Maar vooral maken ze elkaar het leven zuur. Als speler blijf je mistroostig achter. Dit is geen vrolijke boodschap, wel een belangrijke. The Last of Us: Part 2 laat zien hoe het is om in de schoenen te staan van hen die je haat. Het verhaal schroomt niet om hoofdpersonen discutabele keuzes te laten maken en je vervolgens te confronteren met de gevolgen. Mensen doen alles om hun geliefden te beschermen, maar vergeten wat het betekent om mens te zijn.

Het levert onvergetelijke scènes op die keihard aankomen. Deze game gaat letterlijk over lijken.

©GMRimport

Vredig begin

Aan het begin van de game wonen de hoofdpersonages uit het eerste deel, Ellie en Joel, in Jackson. Ze maken deel uit van een groep mensen die als gemeenschap optrekken tegen de gevaren van de buitenwereld. Het is er best prima toeven, met mooie bossen, een speeltuin voor de kinderen en zelfs elektriciteit om je walkman mee op te laden. Ellie heeft het hier naar haar zin en vindt zelfs de liefde in Dina, maar geluk is in deze wereld altijd van korte duur.

Er voltrekt zich een drama, waarna Ellie naar Seattle trekt om wraak te nemen. Het is in essentie een simpel verhaal, net als in het origineel. Het is de menselijke verhaalvertelling die The Last of Us 2 naar een ongekend hoog niveau tilt. Ellie, Dina, Joel en zijn broer Tommy, allemaal zijn het geloofwaardige mensen die misschien niet de perfecte keuzes maken, maar wel puur zijn in hun intenties. Het zijn allemaal mensen. Echte mensen. En ze moeten echt onmenselijke dingen doen.

Dat alles wordt uitermate goed geacteerd. Met name Ashley Johnson mag dit jaar in de prijzen vallen, want haar Ellie is werkelijk fenomenaal. Het is een lastige opgave om zo’n stoer personage, dat sterke tegenstanders uitschakelt alsof het niks is, te combineren met een gevoelige vrouw die een hoop bagage meesleurt. Johnson weet gelukkig precies de juiste toon aan te slaan: breekbaar als het moet, bottenbrekend als het kan.

©GMRimport

Geweldig geweld

De grimmige boodschap van het spel wordt doorgetrokken naar de combat. Bloed vliegt met emmers tegelijk in de rondte, Infected worden zonder genade doorkliefd en de vele afmakers komen meedogenloos in beeld. Nadat je de laatste vijand in een gebied verwondt, smeekt hij op zijn knieën om zijn leven. Dat weerhoudt Ellie er niet van om alsnog met een honkbalknuppel het klusje te klaren. Althans, als je die keuze maakt. Je bent en blijft immers ook maar een mens.

Al dat geweld begint aan jou als speler te knagen. Het gaat in je hoofd zitten. Naughty Dog heeft dat effect duidelijk voor ogen. Menselijke wachters roepen elkaars naam en worden hoorbaar zenuwachtig als ze elkaar niet meer kunnen vinden. Honden kermen het uit als ze geraakt worden door een molotovcocktail. En net als jij heeft ook Ellie daar moeite mee. Iedere doorgekliefde keel kerft een litteken op haar ziel. Zie dat aan het einde van de dag maar eens allemaal van je af te schudden.

In het eerste deel waren het de verhalende momenten die je bijbleven. In deel twee zijn ook de gevechten bijzonder memorabel. Je speelt constant met je hart in je keel. Confrontaties met de Infected zijn ongekend zenuwslopend. Overal om je heen hoor je hun gorgelende geluiden en schuifelende voetstappen. Je weet dat het elk moment mis kan gaan, dat je je plan moet herzien. Daar biedt de game gelukkig alle mogelijkheid toe. Een verkeerde stap betekent in deze game niet herladen en opnieuw proberen, maar improviseren, wegrennen, verbergen, of je omgeving afspeuren naar iets waar je je mee kunt verdedigen.

Het is vooral knap hoe die opzet de flow van de gevechten niet in de weg staat. Je krijgt alle vrijheid om te improviseren. Ontsnappen uit de chaos lijkt wellicht onmogelijk, maar de game weet dat op de een of andere manier altijd te faciliteren. Als je gezien wordt terwijl je aan het sluipen bent moet je razendsnel iets nieuws bedenken. In de wijde omgevingen zijn daar ruimschoots mogelijkheden voor, bijvoorbeeld door in de bosjes te duiken of onder een auto te kruipen. Maar zo chaotisch als dat voelt, zo bekwaam ziet het eruit. Escalatie, sluipwerk en plotse gevechten worden middels vloeiende animaties kundig aan elkaar geknoopt.

©GMRimport

UI-designer krijgt dagje vrij

Alles in dit vervolg staat in dienst van het menselijke aspect. Geen spel-element ontkomt aan dat oog voor detail. Seattle is prachtig, maar volkomen verwoest. Ieder verlaten huis vertelt met zijn unieke inrichting een eigen verhaal over de bewoners. Ellie bezoekt verlaten kantoren, banken, aquariums en ziekenhuizen, en ze hebben allemaal een eigen sfeer. Soms sta je vijf minuten verwonderd in de kleedkamer van een theater rond te kijken - misschien naar de tientallen unieke kostuums, misschien naar de muren die zijn volgeplakt met posters van bands die er ooit hebben opgetreden.

Een UI om je uit die wereld te trekken is er niet of nauwelijks. Er is zelden scherminfo te bekennen. Het spel gebruikt inventief de omgeving om het volgende doel aan te wijzen. Lichtinval wijst je bijvoorbeeld de weg, of het geluid van je volgende vijand. In een bepaalde sectie moet je naar het westen trekken, en wordt opgemerkt dat je de ondergaande zon kunt volgen. Het is een zeer natuurlijke manier om een game te spelen. Storende waypoints of mini-maps behoren tot het verleden.

©GMRimport

Vrijheid, blijheid

Voor een lineaire game biedt The Last of Us: Part 2 veel vrijheid. Niet alleen in de manier waarop je gevechten aangaat, maar ook in het verkennen van Seattle. Veel gebouwen hoef je niet verplicht te betreden, maar als je niet zonder munitie wilt komen te zitten, loont het de moeite om op plundertocht te gaan. Het is niet erg spannend om steeds laatjes en kastjes te openen op zoek naar spullen en kogels, maar dat geeft wel goed weer dat Ellie alle hulpmiddelen nodig heeft die ze kan krijgen. In deze optionele gebieden zijn bovendien vaak nog achtergrondinformatie of spannende gevechten te beleven.

Al die vrijheid zorgt er ook voor dat de speelduur variabel is, maar ergens rond de 20 tot 25 uur ben je wel zoet.

Een 10 op Gamer.nl betekent geen perfectie. De game heeft minpunten. Het is een paar keer voorgekomen dat een metgezel in de weg liep. Deze AI-gestuurde kompanen tikken je soms zelfs uit dekking, waardoor je wordt opgemerkt door een vijand. Ook het hintsysteem kan tergend zijn. Met een luid geluid maakt het spel duidelijk dat je een hint kunt opvragen als je niet weet waar je heen moet, terwijl je in de praktijk nog aan het plunderen bent. Dat systeem kun je gelukkig helemaal uitschakelen. Verder zakt het verhaal halverwege even in, al blijkt al gauw dat dat niet zonder reden gebeurt.

Het valt allemaal nauwelijks op. Alle systemen, omgevingen en verhaalelementen schuiven naadloos in elkaar. De vloeiende combat waarmee je ongehinderd kunt improviseren speelt heerlijk weg. Het oog voor details sleurt je helemaal mee in de spelwereld. Maar uiteindelijk is het vooral het verhaal dat de meeste indruk maakt. The Last of Us: Part 2 is nog meer dan andere games een game over mensen. Deze game verscheurt je met emotionele scènes, impactvolle momenten en een grimmige blik op wat het betekent om mens te zijn – ongeacht de achtergrond.

Deze game is getest op een PlayStation 4 Pro. The Last of Us: Part 2 is vanaf 19 juni beschikbaar voor PlayStation 4.

Lees ook ons interview met Neil Druckmann: ‘The Last of Us: Part 2 roept unieke gevoelens op’

©GMRimport

Laatste reviews op Gamer.nl:

Black Myth: Wukong-fans kunnen zich klaarmaken voor een "aantal verrassingen" later dit jaar.

Dat heeft regisseur Feng Ji aangekondigd op de Golden Joystick Awards die eerder deze week werden uitgereikt. Daar won Black Myth: Wukong de award voor game van het jaar.

"Je hebt de game misschien al uitgespeeld", zo opperde Feng Ji. "Dat is prima. Blijf ons volgen en misschien komen er wat verrassingen voorbij later dit jaar." Hoewel de ontwikkelaar niet duidelijk maakte waar het precies om gaat, hopen fans dat hiermee downloadbare content voor de game wordt bedoeld.

Black Myth: Wukong verscheen in augustus voor PlayStation 5 en pc. Het op Unreal Engine 5 ontwikkelde spel is min of meer een vertolking van en een vervolg op het bekende Chinese verhaal Journey to the West. In dit verhaal is de Monkey King vijfhonderd jaar gevangen onder de Wy Zhi Shan-berg.

De game is een singleplayer actie-rpg waarin spelers als de 'Destined One' door een grote verscheidenheid aan gebieden reizen geïnspireerd door het hierboven genoemde verhaal, terwijl men in actievolle gevechten beland.

Marcel Vroegrijk beloonde het spel met een 8 in de Gamer.nl-recensie: "Black Myth: Wukong doet meer dingen goed dan fout. Het begint wat eigenaardig, speelt soms stroef en de onophoudelijke stroom aan bazen komt je vroeg of laat de neus uit. Maar het zit verrassend slim in elkaar en voelt vooral erg verfrissend, ook al heb je ‘het verhaal’ van Journey to the West ongetwijfeld al een keer gehoord of gezien."

Zover bekend moet er ook nog altijd een Xbox Series-versie van het spel uitkomen, al is niet duidelijk wanneer. Op 12 december komt er in ieder geval een fysieke PlayStation 5-versie van de game uit.

Het woensdag uitgekomen Stalker 2: Heart of Chornobyl is inmiddels wereldwijd een miljoen keer verkocht.

Dat werd via het officiële X-account van de gamereeks aangekondigd. Daarbij wordt gemeld dat "nog veel meer stalkers de game via Game Pass spelen".

In Stalker 2: Heart of Chornobyl reizen spelers wederom af naar de Zone, een gebied rondom de Chornobyl Nuclear Power Plant waar straling voor allerlei mutaties zorgt. De game is verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc. Ook staat het spel op Xbox Game Pass.

Dat de game is uitgekomen mag een klein wonder heten, want de ontwikkeling had wat voeten in de aarde. Het uit Oekraïne afkomstige GSC Game World heeft de werklocatie van werknemers meermaals moeten veranderen, terwijl diverse werknemers zich bij het Oekraïense leger voegden. Ook moest de ontwikkelaar dealen met het feit dat Russische hackers vroege versies van de game lekten.

Stalker 2 kent op release wel bugs en andere technische mankementen. GSC heeft al laten weten de komende tijd hotfixes uit te brengen om diverse problemen weg te werken.

Kamal van de Pol deelde een 7 uit in de Gamer.nl-review: "Stalker 2: Heart of Chornobyl is een melancholische en meeslepende shooter gemaakt in de meest bijzondere omstandigheden. De prachtige en tot de nok toe gevulde spelwereld gaat wel gepaard met frustrerende AI en grafische foutjes. Daarbij verschilt de ervaring in de kern niet veel van de voorgaande delen. Ondanks dat is Stalker 2 een game waar je uren in kunt stoppen. Hoe meer moeite je in het verkennen van de Zone steekt, des te meer het je oplevert."