Death Stranding is een van de meest unieke games ooit
Alle mysterie op voorhand ten spijt is het concept achter Death Stranding oersimpel: je bezorgt pakketjes van punt A naar B. De mate van detail die in dit werk gaat zitten en de uitmuntende presentatie maken van Death Stranding een speciale ervaring.
Het is ook een uiterst persoonlijke ervaring. In hoeverre je van Death Stranding geniet hangt af van meerdere factoren. Ga je teleurgesteld zijn dat Death Stranding in essentie een postbodesimulator is? Sta je open voor een duizelingwekkend verhaal waarin Kojima allerlei filosofieën over het leven, de dood en de hemel combineert met de ervaringen en ontmoetingen die hij de afgelopen jaren in zijn eigen leven heeft meegemaakt? En ben je iemand die na een lange wandeltocht stilstaat op een heuvel, van het uitzicht geniet en daar misschien zelfs in een fractie van een moment het nut van het bestaan uit onttrekt?
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Sla een brug
In de virtuele huid van Sam Porter Bridges bezoek je in ieder geval meer dan genoeg heuveltoppen. Deze koerier leeft in een post-apocalyptische versie van de Verenigde Staten. De wereld kampt met de gevolgen van een ramp die de scheidingslijn tussen de levenden en de doden heeft vervaagd. Het resultaat is dat regen nu ‘Timefall’ met zich meebrengt. Deze buien verouderen levende wezens en materialen niet alleen in uitzonderlijk rap tempo, tijdens de regen zweven de zielen van gestorven mensen, genaamd ‘BT’s’, rond om je mee te trekken naar hun dimensie.
Als gevolg hiervan is de mensheid versplinterd geraakt en leven verschillende bevolkingsgroepen afgezonderd van elkaar, in door muren omringde steden. Sam heeft als koerier niet alleen de taak pakketjes tussen deze locaties te vervoeren, hij moet namens de president van de VS ook de locaties met elkaar verbinden via een online netwerk. Zo kunnen de afgezonderde samenlevingen met elkaar communiceren en informatie uitwisselen. Oftewel: “Make Amerika whole again”. Nee, dat is geen quote van president Trump, maar een missie die meerdere malen wordt uitgesproken in Death Stranding.
©GMRimport
Pieter Post
En dus laadt Sam allerlei containers op zijn rug, armen en benen en vervoert die vervolgens naar de verschillende plekken waar mensen wonen. De voldoening die je uit deze bezigheid haalt, zit hem niet alleen in het genieten van de prachtige omgevingen waar je doorheen wandelt. Ook de uitdaging die komt kijken bij het balanceren van de vrachten prikkelt. Het gewicht dat Sam op zijn lichaam plaatst is van invloed op hoe wendbaar hij is. Met een flinke lading containers op zijn rug wankelt de arme koerier dat het een lieve lust is en moet je de schouderknoppen gebruiken om in balans te blijven.
Helaas voor hem bestaat het grootste gedeelte van de spelwereld uit rotsen, bergen en rivieren, wat het voortbewegen met pakketjes op ieder lichaamsdeel nog verder bemoeilijkt. In een rivier is de kans groot dat je door de stroming omver wordt getrokken, terwijl je ladders en klimtouwen nodig hebt om je een weg omhoog of omlaag te banen in heuvelachtige gebieden. Val je op je snufferd, dan heb je kans dat er een aantal containers van je rug donderen.
Vooral in de eerste helft van de game ben je relatief fragiel en is de omgeving je grootste vijand. Het is echt een sport om zo efficiënt mogelijk te werk te gaan en de juiste hoeveelheid containers mee te nemen en deze goed te positioneren tijdens je trektochten. Dat wordt versterkt door het feit dat je na elke levering een score krijgt en upgrades ontgrendelt die je nog beter in je werk maken.
©GMRimport
Je balans zien te houden is maar één van de vele gameplaysystemen die de game rijk is. Het micromanagement uit het vorig jaar verschenen Red Dead Redemption 2 wordt hier nog verder doorgevoerd. Sam moet rusten, zijn stamina aanvullen met – écht waar – Monster-energiedrankjes, douchen en af en toe een plasje doen. Pakketjes op je lichaam slijten en roesten, zeker wanneer je een Timefall-bui treft, en met een speciale spray geef je ze weer een hernieuwd beschermlaagje. Voertuigen rijden op energie en moeten dus opgeladen worden, schoenen slijten en zijn vlug toe aan vervanging. Al deze elementen dragen bij aan de ervaring en zorgen er bovendien voor dat je werk als pakketjesbezorger uitdagend blijft.
Doodeng
Ondertussen draagt Sam ook een baby met zich mee. Deze ‘BB’ kan de rondzwevende geesten in de lucht – de eerder genoemde BT’s – waarnemen. Wanneer die verschijnen is Death Stranding op zijn spannendst. Donder rolt door de lucht, na de eerste paar druppels begint het te kletteren en de meter waarmee je baby aangeeft dat er BT’s in de buurt zijn begint te knipperen en piepen. Als je deze meter goed in de gaten houdt, is het mogelijk om voorbij de vrijwel onzichtbare geesten te sluipen.
Ben je iemand die na een lange wandeltocht van het uitzicht geniet en daar het nut van het bestaan uit onttrekt?
-
©GMRimport
Ben je dicht in de buurt van zo’n BT, dan is het beter om stil te blijven staan en je adem in te houden, terwijl je de BT rond Sam hoort stampen. Wanneer de BT je toch weet te grijpen, escaleert de situatie en staat je een baasgevecht te wachten. Verlies je dat gevecht, dan heeft dat verregaande gevolgen voor de spelwereld. Proberen niet te grazen genomen te worden door een BT is werkelijk doodeng en je kunt op die momenten niets anders dan met samengeknepen billen hopen op een goede afloop. Later in het spel krijg je ook manieren om de aanval in te zetten op BT’s, met granaten en kogels die – ach, waarom ook niet? – van het lichaamsvocht van Sam zijn gemaakt. De game geeft je vanaf dat moment de keuze om te sluipen of tot actie over te gaan.
Connecties
Alsof al deze elementen nog niet voor genoeg complexiteit zorgen, bevat Death Stranding ook een online component. Hoewel je andere spelers niet letterlijk in de spelwereld ziet rondlopen, zijn hun acties des te belangrijker. Met materialen die je in de spelwereld vindt kun je allerlei bouwwerken creëren die het voortbewegen in de vergane wereld van Death Stranding vergemakkelijken. Een brug over een rivier hier, een verharde weg daar, een oplaadstation voor je voertuig en stamina elders. Zodra je een locatie aan het netwerk hebt gekoppeld, worden diverse structuren van andere spelers zichtbaar. Je kunt zelfs materialen aan creaties van die spelers toevoegen om een bouwwerk te upgraden. Deze bouwwerken slijten na verloop van tijd ook dankzij de Timefall-hoosbuien.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
In het verlengde hiervan kun je likes geven aan bouwwerken en andere geplaatste objecten. Gedurende het spel ontvang je niet alleen likes van de personages uit de game, maar ook van andere spelers die bijvoorbeeld over je aangelegde wegen rijden, in je zelfgebouwde safehouse slapen of je aanwezigheid in hun game op wat voor manier dan ook waarderen. Die likes zijn in essentie nergens goed voor, behalve dat ze – zoals de game zelf ook uitlegt – een goed gevoel geven. Het is niet helemaal duidelijk of Kojima hiermee vooral kritiek geeft op de huidige social mediacultuur, of deze juist prijst. Hoe dan ook is het een geniaal sociaal experiment om spelers deels de opbouw van de spelwereld te laten bepalen. Zetten ze in jouw game op de gewenste plekken oplaadstations neer, of ben je door de luiheid van anderen op jezelf aangewezen?
Het is een bizar concept, spelers die als postbodes de VS weer moeten zien te verbinden, maar Kojima weet er een filmisch geheel van te maken dat zich moeilijk met andere games laat vergelijken. Wanneer je voorzichtig van een berg afdaalt richting een paar industriële gebouwen, de camera automatisch uitzoomt en precies op het juiste moment een troosteloos nummer van de IJslandse band Low Roar wordt ingezet, komt alles samen. Death Stranding weet op deze momenten diep te raken. De tocht van Sam wordt bovendien op spectaculaire wijze in beeld gebracht. Vooral op een PlayStation 4 Pro met een televisie die HDR ondersteunt valt je mond regelmatig open bij het aanschouwen van de uiterst gedetailleerde gezichten van personages, schitterende natuur en vergane infrastructuur.
©GMRimport
Kojima unchained
Kojima geeft in Death Stranding zijn eigen draai aan het openwereldgenre, met een unieke setting en een ingewikkeld verhaal vol intriges, dat je hoofd regelmatig doet duizelen. Hij schiet daar, nu hij met een eigen studio ogenschijnlijk volledige vrijheid krijgt, soms wel lichtelijk in door. Bepaalde plotwendingen lijken vooral metaforen voor andere zaken, maar daarbij wordt niet altijd duidelijk welk punt Kojima probeert te maken. Zeker aan het einde van het spel gooit de ontwikkelaar alle terughoudendheid overboord, waardoor je mogelijk verwarder achterblijft dan toen je aan het spel begon. Het zorgt er tegelijk voor dat Death Stranding nog lang na het uitspelen door je hoofd blijft spoken. Daarbij zijn de plotselinge zijwegen die Death Stranding narratief en gameplaytechnisch op een aantal momenten inslaat prijzenswaardig. Ze zijn niet zo schokkend als dé twist in Metal Gear Solid 2, maar desalniettemin onverwachts, visueel spectaculair en een welkome variatie.
Death Stranding is ook voor Kojima een heel persoonlijke game geworden. Heb je zijn recente carrièremoves een beetje gevolgd, dan zul je veel herkennen. Verschillende personages zijn fantasievolle versies van echte collega’s en vrienden: de eerder onthulde The Game Awards-presentator Geoff Keighley, maar bijvoorbeeld ook Hermen Hulst van Guerrilla Games, de Amsterdamse studio die aan Kojima de Decima-engine schonk om Death Stranding te maken. Kojima’s liefde voor architectuur en natuurlandschappen, zoals te zien op zijn Instagram-account, resulteert dan weer in de prachtige omgevingen die tijdens je wandeltochten aan je voorbij trekken.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Het is geen spel dat iedereen aan gaat spreken. De gameplay vergt een mate van geduld en zorgvuldigheid die weinig andere moderne games van spelers vragen. Maar sta je open voor het verbeteren van je koerierskills, dan biedt het concept erg veel voldoening. Samen met de gevarieerde en uniek ogende spelwereld, het intrigerende verhaal en de wervelende presentatie levert het een bijzondere reis op. Bij tijden overdreven serieus en gewichtig, maar net zo vaak speels en humoristisch. Een stoere Mads Mikkelsen die uit het niets een sigaret in zijn hand tovert en hem aanlokkelijk oprookt, versus een personage genaamd Heartman die in de camera kijkt, zijn duim opsteekt en je met een hartwolkje twintig likes geeft. Death Stranding is een van de meest unieke virtuele ervaringen van dit decennium, zo niet ooit.
Death Stranding is vanaf 8 november exclusief verkrijgbaar op PlayStation 4. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 4 Pro.
Laatste reviews op Gamer.nl:
©GMRimport
Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit.
- Uitmuntend acteerwerk met veel emotie, prachtig vormgegeven spelwereld, indrukwekkende regie, unieke combinatie van gameplayelementen met sociale integratie
- Het verhaal is soms rommelig en vaag
