Tropico 6 vermaakt zonder revolutionair te zijn
Managementgames zijn een niche, en dat is helemaal het geval wanneer het in een politiek jasje wordt gestoken. Tropico 6 heeft wat dat betreft een unieke positie binnen het gamelandschap, aangezien concurrentie ontbreekt. Met nieuwe ontwikkelaars aan het roer zou de serie grote stappen kunnen maken, maar dat doet het eigenlijk niet.
Tropico 6 draait om politieke relaties, maar ook om het bouwen van een stad, het opzetten van handel en het tevreden houden van de bevolking. Je bekleedt de rol van El Presidente, de persoon die Tropico naar de onafhankelijkheid moet leiden (of lijden) door een communistisch, kapitalistisch of juist militaristisch regime te hanteren. Waar je ook voor kiest, het is altijd een kwestie van mensen tevreden of onder de duim houden. Dit alles met een flinke dosis satire.
Dit was in het eerste deel al het geval en nog steeds in Tropico 6. Dit is echter het eerste spel in de reeks dat gemaakt is door ontwikkelaar Limbic Entertainment. Zij zijn bekend van de meest recente Might & Magic Heroes-games. Ze hebben dus wat te bewijzen, maar het resultaat suggereert dat ze het vooral niet wilden verpesten.
©GMRimport
Simulatie met ietwat weinig controle
Zelfs als je niet bekend bent met de Tropico-franchise, is het concept simpel te begrijpen. Zet handelsroutes op, houd je interne politieke groeperingen tevreden, zorg dat je bevolking het naar zijn zin heeft en voldoe aan de verwachtingen van je internationale relaties. Doe je dit, dan zal El Presidente lang kunnen regeren. De kern van Tropico 6 - het opzetten van handelsroutes en het accepteren van missies - doe je via het menu. Toch maakt dat de game niet saai, want met elk nieuw contract moeten nieuwe fabrieken gebouwd en wegen aangelegd worden. De wisselwerking tussen het veelvuldig gebruikte menu en de spelwereld is prima.
El Presidente is in Tropico 6 niet alleen de persoon die via de soms ietwat onduidelijke interface aan de knoppen van het land zit, maar het is ook een echt personage in de game. Je kunt bijvoorbeeld bezoekjes brengen aan een fabriek om mensen harder te laten werken.
De meest opvallende vernieuwing tot opzichte van zijn voorlopers is dat je in Tropico 6 heerst over een eilandengroep. Waar je in voorgaande delen de baas was over één groot eiland, bestaat het rijk nu uit verschillende kleinere eilandjes. Dit draagt bij aan de sfeer, maar zorgt ook voor extra uitdaging. Grondstoffen zijn verspreid over de eilanden, en dus moet je een infrastructuur bouwen.
Het aanleggen van wegen werkt ietwat houterig en omslachtig, waarbij soms op onverklaarbare wijze een bepaalde bocht niet gemaakt kan worden. Afhankelijk van het tijdperk kunnen tunnels, bruggen en vervoer je economie steeds meer optimaliseren. In Tropico 6 moeten arbeiders, hun werk en vrijetijdsbesteding dicht bij elkaar liggen. Ook is het handig om fabrieken dichtbij plantages en mijnen te plaatsen. Het is mij te vaak overkomen dat producten nooit bij een fabriek aankomen.
Het is niet mogelijk om aan te geven waar de productie van een plantage, mijn of fabriek naar toe moet. Dat is een groot gemis. Het is alleen mogelijk om aan te geven of producten ook door de lokale bevolking geconsumeerd mogen worden, en dat is in mijn ogen te weinig controle. Het zou fijn zijn wanneer El Presidente kan aangeven dat een deel van de productie wordt doorgestuurd naar een fabriek en een ander deel wordt verhandeld.
De steeds veranderende eilanden, verspreiding van grondstoffen en het politieke schaakspel, zorgen dat elke game die je speelt uniek is
-
Onduidelijke economie
Geld is belangrijk, ook in Tropico 6. Zonder geld kun je niet bouwen, voldoe je niet aan allerlei politieke eisen en verlies je vroeg of laat je presidentschap. Plaats je suikerplantage op vruchtbare grond, zorg dat de rumstokerij in de buurt is en exporteer de flessen met rum naar je politieke vriendjes. Dit klinkt simpel, maar in Tropico 6 heerst toch veel onduidelijkheid. Het voelt altijd alsof je economie op ieder moment in kan storten.
De game biedt echter weinig inzicht in de economische voortgang van het eiland. Wanneer inkomsten plotseling kelderen, is het moeilijk na te gaan waarom dit gebeurt. Heb je teveel gebouwd? Zijn de lonen te hoog? Wordt er te weinig geproduceerd? Het antwoord komt neer op gokwerk en dat is iets wat een almachtige leider niet zou moeten doen.
©GMRimport
Afstandelijke politieke satire
Terwijl El Presidente het land bij de hand neemt, maak je kennis met een grote cast aan kleurrijke, politieke figuren. De kapitalisten hameren op productie en vinden olie in de zee niet zo slecht, terwijl de natuuractivisten schone energie eisen en willen knuffelen met zeehondjes. De dialogen staan bol van de grappen en dat draagt bij aan de toch al luchtige sfeer van de game. Niet elke conversatie is uniek. De via een keuzemenu samengestelde speeches, waarmee de president het volk toespreekt, vallen met enige regelmaat in herhaling.
Het grote euvel van de politiek is echter dat het voelt als een ver-van-je-bed show. Je krijgt opdrachten uit allerlei hoeken, maar ziet nooit de vruchten van jouw werk. Afgezien van conversaties van politieke figuren, het opzetten van handelsrelaties, en het openen van een ambassade, krijg je verder weinig mee van de Tweede Wereldoorlog of de Koude Oorlog.
Boten varen af en aan, maar verdwijnen bij de rand van de kaart. Er is geen moeite gedaan om Tropico een plek te geven op de wereldkaart. Het zou leuk zijn om meer duiding te krijgen over politieke allianties en internationale handelsrelaties, maar het spel blijft eigenlijk vrij beperkt tot je eigen eilandengroep. Tropico blijft afhankelijk van buitenlandse relaties, maar het spel kijkt niet uit zijn eigen bubbel. Hierdoor voelt de politiek op wereldniveau wat afstandelijk.
IJzeren vuist of fluwelen handschoen
De opdrachten die politieke groeperingen jou geven, bestaan uit het produceren en leveren van goederen, het bouwen van bepaalde gebouwen of het doorvoeren van bepaalde wetten of een gedachtegoed. Uiteindelijk is altijd iemand blij, maar worden anderen minder gelukkig. Het is een continu wikken en afwegen. Ik houd wel van een managementgame, en dit past dan ook precies in mijn straatje.
Ik word gelukkig van de diversiteit in de mogelijkheden om mijn volk onder de duim te houden. Religie is een manier, maar ook het uitdelen van gratis voedsel. Anderzijds zorgt een militair bewind ook voor ‘rust’. De game wordt echt leuk als je een beetje gemeen te werk gaat en er een serieuze groep rebellen ontstaat. Als een echte Orwelliaanse heerser is het mogelijk om de rebellen te volgen. Dan kan het ook zomaar zijn dat de leider van die groep ‘een ongeluk’ krijgt. Het is één van de vele manieren om het bewind van El Presidente te verlengen.
Wat je ook doet, het is nooit mogelijk om iedereen tevreden te houden. Heb je geen politie, dan krijgen criminelen de vrije hand. Het ontbreken van een leger maakt het gemakkelijker voor andere landen om Tropico binnen te vallen. Heeft Tropico wel een gezag, dan gaat dat weer ten koste van de vrijheid van de bevolking. Deze tegenstrijdigheid blijft altijd aanwezig in Tropico 6 en is het krachtigste aspect van de game. Het maakt het niet alleen leuk, maar zorgt er ook voor dat elk potje anders is.
Rust en tevredenheid zijn hoe dan ook belangrijk. Voor de bevolking zijn zaken als werk, plezier, een huis, gezondheidszorg, veiligheid en vrijheid belangrijk. De grootste contradictie zit ‘m in veiligheid en vrijheid. Om veiligheid te garanderen heb je politie en een leger nodig, maar dit druist weer in tegen de vrijheid. Hierin zit het leuke speelveld van El Presidente. Het leven van een dictator is leuk zolang het goed gaat, maar er komt een moment dat de bevolking zich tegen je keert.
Zodra de verkiezingen komen, kun je de concurrentie omleggen, mensen omkopen, of zorgen dat alleen jouw mensen kunnen stemmen. Of wanneer je een brave leider bent, zullen mensen gewoon op jou stemmen. De diversiteit is groot en dat zorgt er voor dat Tropico 6 op meerdere manieren te spelen is.
©GMRimport
Missies halen je uit je comfortzone
De steeds veranderende eilanden, verspreiding van grondstoffen en het politieke schaakspel, zorgen dat elke game die je speelt uniek is. Toch ben je als persoon geneigd om ervaringen uit eerdere games toe te passen in een nieuw spel. Het zijn de missies die dit doorbreken en de speler compleet uit zijn comfortzone weten te halen. Op die manier leer je juist erg veel over de game.
De missies zijn voorgeschreven situaties waarin El Presidente zijn eilandengroep onder vaak bizarre omstandigheden gelukkig of succesvol moet houden of maken. Zo kan het zijn dat je geen normale huizen kunt bouwen, of de economie op gang moet brengen zonder dat het land vruchtbaar genoeg is voor landbouw. Het maakt de game tot een echt managementspel, waarbij het niet efficiënt bouwen of het maken van verkeerde politieke keuzes desastreuze gevolgen kan hebben voor het succes van de missie. Bovendien bieden missies situaties die je geheid niet zelf zou introduceren in de sandboxmodus, zoals bijvoorbeeld eilanden zonder vruchtbare grond of een algehele politiestaat.
Veilig spelen
De introductie van een eilandengroep en de daarbij horende vernieuwingen in de infrastructuur zijn de vernieuwende elementen in Tropico 6. De game heeft echter veel elementen uit voorgaande spellen gepakt en zodoende is het een anthologie van datgene wat de serie heeft voortgebracht geworden. Dat is zeker niet slecht, maar het is wel erg veilig. Tropico 6 weet uren te vermaken, maar verrast te weinig.
Tropico 6 is vanaf 29 maart verkrijgbaar voor pc. Deze game verschijnt deze zomer ook voor Playstation 4 en Xbox One.
Laatste reviews op Gamer.nl:
©GMRimport
Tropico 6 is een vermakelijk spel dat soms ietwat onduidelijk is, maar bovenal vermaakt. Eigenlijk doet de game weinig verrassends, maar biedt de introductie van een eilandengroep iets verfrissends. De game biedt genoeg manieren om steeds weer een andere spelervaring op tafel te leggen. Doorgewinterde fans zullen Tropico 6 zien als een ode aan de serie, maar niet als de gehoopte revolutie.
- Eilandengroep zorgt voor meer uitdaging, prima sfeertje, vermakelijk geheel
- Weinig vernieuwing, mist op bepaalde momenten diepgang
