Gespeeld: Kingdom Come: Deliverance 2 is geweldig ontoegankelijk
Wie niet wast, wie niet wint
Kingdom Come: Deliverance is een van de diepgaandste rpg’s van het afgelopen decennium, maar verre van goed afgewerkt. Na het succes van dit Kickstarter-project komt ontwikkelaar Warhorse Studios met een vervolg waarin het grotere budget en de opgedane ervaring overduidelijk hun vruchten afwerpen. Maar verwacht geen toegankelijker spel, want ook KCD2 is gemaakt voor mensen die zich volledig willen onderdompelen in de middeleeuwen - met alle ongemakken van dien.
In het eerste deel leerden we Henry kennen, de zoon van een smid die zijn dorp afgebrand ziet worden. Zijn ouders worden voor zijn ogen vermoord en Henry zweert wraak op de Duitse edelman die ervoor verantwoordelijk is. Waar de jonge knaap aan het begin van de game nog amper een zwaard kan vasthouden, bouwt de speler hem via een sloot aan ingewikkelde gameplaysystemen op tot een formidabele ridder. Het levert een geweldig gevoel van progressie op, maar dat brengt ontwikkelaar Warhorse Studios in een lastig parket. Hoe zorg je ervoor dat de speler in een vervolg weer een soortgelijk gevoel van progressie kan ervaren, zonder afbreuk te doen aan alles wat Henry eerder heeft meegemaakt?
De Metroid-route
Aan het einde van Kingdom Come: Deliverance vertrekt Henry samen met Lord Hans Capon naar Trosky Castle om een brief af te leveren, en aan het begin van deel twee zijn ze nog onderweg. Wie KCD1 nooit heeft gespeeld krijgt gelukkig snel door waarom deze brief zo belangrijk is, en wordt in de eerste uren meermaals getrakteerd op flashbacks en vrij diepgaande gesprekken over Henry en Hans’ verleden. Natuurlijk gaat de trip naar Trosky Castle niet zoals gepland, en de twee worden gescheiden van hun metgezellen. Gelukkig zijn ze al een hoop gewend, en zetten ze hun ervaring in om zichzelf in veiligheid te brengen. Tot Henry een nare val maakt.
De speler moet niet al te gehecht raken aan alles wat Henry aan het begin van het spel kan. Net als Samus aan het begin van een nieuwe Metroid-game, raakt hij zijn ervaring en bepantsering namelijk in één klap kwijt. Het begin is een voorproefje van Henry’s kunnen, en het is aan hem om zichzelf weer op te werken tot die bekwame vechter. Dit moet hij doen in een nieuwe omgeving, waar Hans het al snel aan de stok krijgt met de lokale bevolking en onenigheid de twee uit elkaar drijft. Henry staat er helemaal alleen voor, met de open spelwereld aan zijn voeten.
Sublieme afwerking
Die wereld is prachtig. De rijke natuur van Bohemen komt nog veel beter tot zijn recht dan in het eerste deel, met dank aan sterk verbeterde graphics en belichting. Het geheel draait op PS5 soepel op 60 fps. Vanaf minuut één is ook duidelijk dat Warhorse Studios KCD2 een stuk beter heeft afgewerkt dan zijn voorganger. Npc’s bewegen natuurlijker en het handjevol bugs dat we tegenkomen is zo minimaal dat je goed op moet letten om er überhaupt iets van mee te krijgen (op twee crashes na). Waar deel één na zijn release nog maanden aan patches nodig had, lijkt het vervolg al voor release in een betere staat te verkeren.
Van Warhorse Studios mogen we in deze preview de game tot een bepaalde quest bespreken. Een missie die “na zo’n acht à tien uur bereikt zal worden”, maar maak daar maar dertig uur van als je alle sidequests, activiteiten en de uren aan mogelijke dialogen meetelt. KCD2 neemt je niet bij de hand om je te vertellen wat er allemaal mogelijk is, maar de verbeterde map en markeringen erop geven je wel een goed beeld van waar de interessante gebieden en personen ongeveer zijn te vinden.
Diepgaande dialogen
Al snel vergeet je dat Henry een doel heeft, want de sores van de lokale bevolking worden zo geloofwaardig overgebracht dat je alleen nog maar daarmee bezig wil zijn. Dialogen zijn enorm uitgebreid en ontzettend goed geschreven. Henry heeft tal van dialoogopties om uit te kiezen, en welke de juiste is voor een specifiek scenario hangt af van tal van factoren. Henry’s speech-skills bijvoorbeeld, maar dialogen gaan veel dieper dan alleen het cijfertje dat naast zo’n skill staat.
In veel andere rpg’s level je één specifieke skill, zoals Scholarship, en kies je vervolgens in elk gesprek voor de gespreksoptie die daarop aansluit. Dat kan niet in KCD2. Hier is de context van het gesprek doorslaggevend; een arme boer heeft lak aan de boekenkennis van Henry, een dronkaard raakt sneller overtuigd als Henry grove taal bezigt en de dorpsleider zal alles wat je zegt wantrouwen als je hem nog niet hebt overtuigd van jouw karakter. Zelfs Henry’s kleding en hoe schoon hij is kunnen een gesprek beïnvloeden.
Door in gesprek te gaan met de arme bedelaar langs de weg of de eigenaresse van de lokale kroeg stuit Henry daarnaast heel organisch op nieuwe quests en activiteiten. Deze beginnen kleinschalig: een lokale jager wil dat je enkele stropers in de omgeving oppakt, een kroegbaas runt een vechtclub en een verhaalverteller deelt een legende over een kobold en een verstopte zilveren bijl dat een kern van waarheid blijkt te hebben. Later beslecht Henry de ruzie tussen twee dorpen, en uiteindelijk zal hij zich bemoeien met gebeurtenissen die invloed hebben op het hele koninkrijk. Maar de ware kracht van KCD2 zit gedurende de eerste uren in de emotionele en vaak ook grappige verhalen van de gemiddelde middeleeuwse mens.
Ongekende onderdompeling
Wie hoopt dat het grotere budget van Kingdom Come: Deliverance 2 ook gebruikt is om zijn gameplay toegankelijker te maken, komt van een koude kermis thuis. Veel systemen zijn ontzettend ingewikkeld, maar worden wel erg goed uitgelegd. De eerste keer dat Henry drankjes brouwt (Alchemy) staat een aardige vrouw hem aanwijzingen te geven, en de eerste keer dat hij een zwaard smeedt kijkt een smid over zijn schouder mee. Het doel is om de speler zoveel mogelijk onder te dompelen in de middeleeuwen, en dat betekent dat een zwaard smeden een paar minuten kan duren – mits je alle benodigdheden hebt, natuurlijk.
Saven kan nog steeds alleen door te slapen in een bed dat van Henry is, of door Saviour Schnapps (een alcoholische versnapering) te drinken – maar pas op, want verslaving ligt op de loer. Wie urenlang rondtrekt, vecht met bandieten en vervolgens een dorpje bezoekt krijgt van voorbijgangers te horen dat hij een uur in de wind stinkt. Wie ’s avonds naar de lokale kroeg loopt en vergeet om een fakkel aan te steken, krijgt het aan de stok met bewakers. Kingdom Come: Deliverance 2 zit vol met dit soort kleine gameplaysystemen die beïnvloeden hoe mensen naar Henry kijken, en je wordt er pas mee geconfronteerd op het moment dat het fout gaat. Voor velen zullen deze systemen een sta-in-de-weg zijn. Maar als je ermee om leert gaan en er bijvoorbeeld een gewoonte van maakt om je bepantsering dagelijks schoon te maken met zeep, word je beloond met een onderdompeling in de middeleeuwen zoals geen andere game die kan bieden.
Het enige wat wél toegankelijker is gemaakt, zijn de gevechten. In eerste instantie lijkt het vechtsysteem versimpeld; je kunt vanuit minder richtingen aanvallen en fouten lijken minder afgestraft te worden. Gaandeweg leert Henry echter meer soorten aanvallen, verdedigingsopties en combo’s, en spelenderwijs leren we steeds meer van de nuances. Het belang van voetenwerk, bijvoorbeeld, en hoe verschillende soorten wapens op verschillende manieren bestreden dienen te worden.
Net als elke andere skill in de game wordt Henry er beter in door het simpelweg te doen, wat weer toegang geeft tot impactvolle perks. Hij staat in het begin wel iets beter zijn mannetje dan in het origineel, maar het geweldige gevoel van progressie dat die game bood lijkt dus ook in KCD2 aanwezig. Misschien nog wel meer, want we hebben nu al te veel mogelijkheden langs zien komen om hier allemaal te kunnen bespreken. En we zijn nog maar “acht à tien uur” bezig.
Kingdom Come: Deliverance 2 komt op 4 februari uit voor pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S.
