Het blijft best lastig om een nieuwe game van Goichi ‘Suda51’ Suda te beschrijven zonder al gauw in clichés te vervallen. Want eigenlijk maakt deze ‘Quentin Tarantino van de videogames’ nog altijd ‘doorgeslagen actiegames vol popcultuurverwijzingen’ waarin scherpe spelers ‘diepere lagen’ weten te ontdekken. Het meeste daarvan geldt eigenlijk ook voor No More Heroes 3.

No More Heroes 3 markeert de langverwachte, ‘echte’ terugkeer van cultgameheld Travis Touchdown. Als parodie op de gemiddelde gamer, gekenmerkt door zijn lichtzwaard en opvallend gevoel voor empathie, heeft hij in de beleving van velen ruim tien jaar vooral stilgezeten. Na No More Heroes 2: Desperate Struggle uit 2010 beleefde hij pas begin 2019 een curieus, Diablo-achtig uitstapje in Travis Strikes Again en zong zijn naam vooral rond als gewenste vechtersbaas voor Super Smash Bros. Ultimate. Tevergeefs overigens, al kan elke Switch-bezitter nu wel weer met hem aan de slag in zijn nieuwste (en, volgens Suda zelf, voorlopig laatste) grootste avontuur.

Daarin neem je het op tegen een legertje buitenaardse wezens, aangestuurd door antagonist Damon Riccitiello - niet geheel toevallig vernoemd naar voormalig EA-topman John Riccitiello, tegenwoordig vermeend misbruiker bij Unity en verantwoordelijk voor een persoonlijk trauma van Suda. Onderweg struikel je over dergelijke referenties: conversaties vinden plaats in een soort Twitch-chatschermen, Travis host met z’n beste vriend een soort videopodcast over het werk van filmregisseur Takashi Miike en vaker dan eens wordt komisch duidelijk dat Suda zelf recentelijk vooral van Rocky-films heeft genoten. Bovenal speelt hij om de haverklap met je verwachtingspatroon, iets waar vooral z’n grootste fans zowel aan gewend zijn als van kunnen genieten.

©GMRimport

Kwaadaardige superhelden

De bread and butter van No More Heroes bestaat uit het afwerken van tal van gevechten, waar je per supermotor naar afreist in een open spelwereld. Telkens neem je het eerst op tegen een aantal mindere goden om je te kwalificeren voor duels met eindbazen. Deze intergalactische kwaadaardige superhelden staan garant voor een spectaculaire confrontatie. Als Travis ga je ze allemaal te lijf met je lichtzwaard en een handvol power-ups. Wanneer je het gevechtssysteem eenmaal in de vingers hebt, wordt No More Heroes 3 al gauw een degelijke hack ‘n slash-game waarin combo’s prettig aan elkaar te rijgen zijn. Met diverse modificaties en upgrades kun je Travis’ vaardigheden nog iets meer naar je hand zetten, en om bepaalde eindbazen ook op hogere niveaus de baas te zijn, moet je van goeden huize komen.

Jammer genoeg ontbreken hier, in tegenstelling tot eerdere No More Heroes-titels, reguliere levels om voorafgaand aan eindbaasgevechten te doorlopen. De (steeds minimaal drie) confrontaties met groepjes zwakkere vijanden in krappe arena’s doen daardoor van tijd tot tijd repetitief aan, ook omdat de power-ups eigenlijk nooit fundamenteel veranderen. Het gevechtssysteem is wel degelijk uitgebreider dan voorheen, maar mist in vergelijking met vergelijkbare actiegames net wat diepgang. Gelukkig zorgen soms flauwe, doch vermakelijke minigames voor de nodige afwisseling, zoals grasmaaien, wegpiraten in Burnout-stijl tot schroot reduceren, verloren objecten in de open wereld zoeken en het verslaan van enorme vijanden in Travis’ Gundam-achtige pantserpak.

©GMRimport

Dat alles wordt wel wat grillig gepresenteerd. De gevechten komen over het algemeen soepel en spetterend in beeld met allerlei grafische effecten. Ook tussenfilmpjes blinken uit door komische animaties en een mix van visuele stijlen. Maar de open wereld speelt en oogt een stuk minder gepolijst: de besturing is houterig en de beeldverversing is daar gehalveerd tot een wiebelige dertig beeldjes per seconde, ondanks talrijke pop-in en een jammerlijk gebrek aan levendigheid. Die karigheid kenmerkte ook de originele No More Heroes uit 2007 op de Wii, hetzij met een achterliggende gedachte - nu komen Suda51 en zijn team Grasshopper Manufacture daarmee minder goed weg. De wilde electrorock-soundtrack is tof, maar mist jammer genoeg de iconische klanken waarop de eerste twee delen hevig leunden.

©GMRimport

Fijne fanservice

No More Heroes 3 is voor nieuwkomers overigens prima te spelen als een toffe, zij het vrij ruwe actiegame. Toch is het sterk aan te raden eerst de voorgaande delen te doorlopen, om daadwerkelijk te kunnen begrijpen wat er allemaal gaande is. De sterk getimede verrassingen, die het spel opwerpt wanneer je net denkt dat het wat voorspelbaar begint te worden, begrijp en waardeer je namelijk alleen goed met de nodige voorkennis. In plaats van vermoeiend vervreemdend ervaar je ze dan ook meer als fijne fanservice, vooral als verwijzingen binnen het ‘Sudaverse’ van de excentrieke Japanse gamemaker.

Daarbij moet wel gezegd dat niet echt wordt voortgeborduurd op de diepgang die Travis Touchdown als karakter meekreeg in Travis Strikes Again. Een gemiddelde doorloop van pakweg vijftien tot twintig uur zit weliswaar nog steeds vol gave, bizarre, hilarische en enkele emotionele momenten, maar Suda wil daarin duidelijk meer dat je lacht dan aan het denken gezet wordt. Antwoorden op al je vragen krijg je overigens niet: nooit wordt bijvoorbeeld uitgelegd waarom grote delen van de wereldkaart permanent onbereikbaar zijn, of waarom belangrijke personages eigenlijk in een bepaalde staat verkeren.

Wat dat betreft wordt No More Heroes 3 wat meer gedragen door de gameplay, omgeven door intrige en hilariteit, in navolging van bijvoorbeeld Suda’s zombieactiegame Lollipop Chainsaw. Zijn nieuwste werk is daarmee een indiegame vermomd als AAA-actiegame, die z’n eigen gewicht op het gebied van gameplay en graphics eigenlijk maar net weet te dragen, wellicht ook gezien het relatief kleine ontwikkelteam. Gelukkig maakt Suda’s eigenzinnige stijl een hoop goed, waardoor we kunnen spreken van een tof (voorlopig) afscheid van Travis Touchdown. Nota bene zonder gastoptreden in Super Smash Bros.

No More Heroes 3 is getest op Nintendo Switch en nu verkrijgbaar.

Nvidia heeft bevestigd dat de eind vorig jaar getoonde trailer van The Witcher 4 is voorgerenderd op Unreal Engine 5 met een GeForce RTX 5090.

Dat meldt de fabrikant op diens officiële website. "Onlangs ging er een prachtige onthullingstrailer van The Witcher 4 in première, waarvan we nu kunnen bevestigen dat deze voorgerenderd is in Unreal Engine 5 op een GeForce RTX 5090." Daarbij laat het bedrijf weten dat de aankomende game gebruik zal maken van de laatste RTX-technologieën.

Eerder deze week kondigde Nvidia de nieuwe GeForce RTX 50-videokaarten en DLSS 4 aan tijdens de Consumer Electronics Show te Las Vegas. De meest krachtige versies van de opvolgers van de RTX 40-lijn zijn de RTX 5090 en RTX 5080, die beiden op 30 januari verschijnen en respectievelijk 2369 euro en 1190 euro gaan kosten. In de loop van februari moeten de kaarten voor het goedkopere segment beschikbaar komen: de RTX 5070 Ti en RTX 5070, die respectievelijk 889 euro en 654 euro gaan kosten. Meer info is hier te vinden.

Het was al bekend dat CD Projekt Red aan een nieuwe The Witcher-trilogie werkt rondom een ander personage dan Geralt of Rivia, en tijdens The Game Awards afgelopen december werd het spel onthuld. De eerste trailer, die nog geen directe gameplay toont, is gemaakt op Unreal Engine 5 en draait op een "onaangekondigde Nvidia GeForce RTX-cpu". De trailer bevestigt dat Ciri de hoofdrol zal spelen.

CD Projekt Red benadrukt dat The Witcher 4 een singleplayer openwereld-rpg wordt en de start van een nieuwe saga is. Het bedrijf noemt het de meest ambitieuze openwereld-Witcher-game tot dusver. Verder liet de ontwikkelaar weten dat het problemen die de release van Cyberpunk 2077 plaagden wil vermijden met The Witcher 4. Ook is inmiddels bevestigd dat Geralt of Rivia - het hoofdpersonage van de vorige The Witcher-games - een rol zal hebben in de game en dat stemacteur Doug Cockle hem weer van stem zal voorzien.

Een releasedatum en platforms voor The Witcher 4 zijn niet aangekondigd, maar het is zo goed als zeker dat het spel naar pc, PlayStation en Xbox komt.

Er zou vermeende mentale en fysieke mishandeling hebben plaatsgevonden bij een uit Indonesië afkomstige studio die mee heeft geholpen aan de ontwikkeling van Assassin's Creed Shadows.

YouTube-kanaal People Make Games maakte melding van deze mishandeling in Brandoville, een inmiddels gesloten studio die Ubisoft een tijdlang bijstond tijdens de ontwikkeling van de aankomende Assassin's Creed-game. In de video wordt gemeld dat Kwan Cherry Lai, de vrouw van CEO Ken Lai, werknemer Christa Sydney op fysieke en mentale wijze heeft mishandeld.

In eerste instantie zou Cherry Lai Sydney onder haar hoede hebben genomen na een geschil op de werkvloer, maar de werkrelatie zou al snel zijn uitgemond in mishandeling. Zo werd Sydney dagelijks vernederd tegenover haar collega's, moest ze haar kledingkeuze verantwoorden en mocht ze maar een "handvol minuten" slapen gedurende de vier dagen voordat ze in 2022 een werkgerelateerde beurs bijwoonde. Vervolgens zou Sydney gedwongen zijn om zichzelf te filmen terwijl ze zichzelf honderd keer in het gezicht sloeg. Ook zou ze een hersenschudding hebben opgelopen nadat ze haar hoofd tegen een deur moest stoten.

Inmiddels zijn er meer verhalen over giftig werkgedrag op de werkvloer van Brandoville naar buiten gekomen, waarbij in alle gevallen Cherry Lai als de schuldige wordt aangewezen. Zo weigerde ze schijnbaar een werknemer salaris uit te keren. Een andere werknemer, Syifana Afiati, moest tijdens haar zwangerschap naar eigen zeggen te hard werken van Lai. Tijdens haar zwangerschap werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Haar zoon werd twee maanden te vroeg geboren en stierf vier maanden later. Ondanks dat werd Afiait geacht te blijven komen opdagen op werk.

Brandoville sloot in de loop van vorig jaar zijn deuren, maar Ken en Cherry Lai hebben inmiddels een nieuwe ontwikkelstudio opgericht, Lailai Studios. Zij hebben niet publiekelijk gereageerd op de beschuldigingen. Ubisoft heeft wel laten weten "diep geschokt" te zijn door de verhalen.