Kan het verlangen naar meer Zelda krap vijf jaar na de release van Breath of the Wild gestild worden door die game weer op te starten? Het antwoord is een volmondig ja. Je hoeft er niet eens een nieuwe savefile voor aan te maken.

Er komen tegenwoordig zoveel – misschien zelfs wel teveel – openwereldgames uit dat het ergens een beetje raar voelt om er een uit 2017 opnieuw te gaan spelen. Er zijn immers meer dan genoeg nieuwe werelden om te ontdekken. Maar nostalgie heeft nu eenmaal een flinke aantrekkingskracht en Breath of the Wild is net oud genoeg om dat soort warme gevoelens op te roepen. Met het nog in nevelen gehulde tweede deel aan de horizon heeft mijn drang naar meer Zelda bovendien zijn kookpunt bereikt. Tijd om het origineel weer eens aan te slingeren.

©GMRimport

Een koude douche

In eerste instantie lijkt dat een fout van epische proporties. Heb ik mijn hemelse herinneringen aan een van de beste games ooit vergald? Het gedoe begint al bij het opstarten: blijkbaar kun je geen aparte savefile aanmaken voor een nieuw avontuur, want daarmee verwijder je de oude save. Dat vind ik nogal zonde van de meer dan honderd gespeelde uren en het bijbehorende sterretje dat als bewijs dient voor het verslaan van Calamity Ganon. Je kunt dit probleem overigens omzeilen door een nieuw account je op Switch aan te maken, maar uit pure luiheid besluit ik om dan maar mijn oude savegame op te starten.

Mijn terugkeer in Hyrule voelt als een koude douche. Na al het grafische geweld op de PlayStation 5 en Xbox Series X oogt Breath of the Wild simpelweg achterhaald. De spelwereld is de helft van de tijd gevuld met een mist die zich het beste laat omschrijven als een vaag Instagram-filter. De verder zo kleurrijke grafische stijl spat hierdoor nauwelijks van het scherm. Daarnaast kakt de framerate regelmatig in wanneer je dorpjes bezoekt of een goedgevulde vijandelijke basis binnenloopt. Hoe is het toch mogelijk dat een lanceringsgame voor de Switch, die oorspronkelijk enkel voor Wii U werd ontwikkeld, zo wisselvallig draait?

©GMRimport

Tot overmaat van ramp erger ik me ook mateloos aan de gameplay. Wapens breken constant en vijanden zijn door de vele uren die ik voorheen in het spel heb gestoken bijzonder sterk. Na twee of drie rake klappen van een zilverkleurige Bokoblin pronkt Game Over al op het scherm. Kort daarna laat ik mij in het midden van een groot meer vallen en word ik eraan herinnerd dat zwemmen ook stamina kost. Daar is de tweede Game Over. De eerste paar uur worstel ik continu met Breath of the Wild en bedenk ik mij dat sommige games beter mooie herinneringen kunnen blijven.

Opnieuw voor het eerst

Toch zet ik mijn Switch niet uit. Elke keer wanneer ik denk dat ik het spuugzat ben, trekt iets mijn aandacht. Een heuvel met een verdacht geplaatste boom aan de top, een toren die indrukwekkend aan de horizon afsteekt, een gigantische brug die naar een gebied leidt dat ik helemaal ben vergeten. Blijkbaar heb ik een stuk of twintig van de honderdtwintig in de game aanwezige Shrines nooit bezocht. Ook de extra Shrines uit de (zonder mijn weten geïnstalleerde) uitbreiding zijn nog onaangetast, dus ik besluit daar mijn zinnen op te zetten.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Voordat ik het weet is het diep in de nacht en voelt het alsof ik Breath of the Wild voor het allereerst speel. Ik heb bijna vijf jaar geleden meer dan honderd uur in de game gestoken, maar toch stuit ik voortdurend op locaties die ik nooit eerder heb bezocht. Deels omdat ik tegen het einde van mijn vorige speelsessie zo snel mogelijk het einde wilde bereiken, maar vooral ook omdat de spelwereld van Breath of the Wild zo ontzagwekkend groot is.

Ik help een groep schattige vogeltjes met het zingen van een mysterieus lied, rol een sneeuwbal totdat hij groot genoeg is om met diens schaduw een Shrine te laten verschijnen en vecht in de woestijn met een gigantisch monster dat uit het zand springt. Ik loop over een gloeiendhete plaat om indruk te maken op een stel Gorons, ontmoet in een hutje in de bergen een vrouw die mij lesgeeft in snowboarden op mijn schild en verkleed mij als vrouw om een knaap te verleiden hem mij zijn speciale zandlaarzen te overhandigen. Ik kom personages tegen die ik nooit eerder heb gesproken, kook gerechten die ik voor het eerst eet en maak avonturen mee die ik in 2017 volledig heb gemist.

©GMRimport

De ultieme rpg

Ik vergeet de irritaties die ik bij het opstarten van de game ervoer. Blijkbaar moest ik opnieuw wennen aan het unieke speeltempo van Breath of the Wild. Waar je in de meeste openwereldgames als een bezetene van icoontje naar icoontje rent, dwingt dit spel je om af te remmen en de tijd te nemen voor je volgende reis. Elke wandeltocht naar een volgende locatie voelt namelijk als een reis, eentje naar een zelf uitgekozen eindbestemming die niet door de wereldkaart is voorgekauwd. Tijdens zo’n trektocht word je vaker wel dan niet afgeleid door iets anders. Voordat je het weet is het vijf uur later voor je je oorspronkelijke doel herinnert. Toch nog maar even verder spelen dan?

Technische mankementen daargelaten loopt Breath of the Wild nog altijd over van de charme. De spelwereld en diens inwoners zijn met zoveel zorg en detail ontworpen, dat het voelt alsof je écht in deze spelwereld leeft. Het verveelt nooit om naast een paardenstal – vaak de enige vorm van beschaving in de wildernis – bij het kampvuur te hurken en daar simpelweg een paar minuten van het virtuele gezelschap te genieten tot de dageraad weer aanbreekt. In die zin is Breath of the Wild meer een rollenspel dan veel van zijn genregenoten.

De koude douche heb ik ingeruild voor een warm bad. Na meer dan twintig verse uren is het einde nog lang niet in zicht. Misschien ga ik dit keer wel door tot ik elke Shrine heb gevonden en geklaard, of ik trek mijn eigen plan en blijf me verbazen over locaties die ik nooit eerder heb gezien. Hoe dan ook zet ik mijn virtuele vakantie voorlopig nog wel even voort. Hopelijk heeft deze ansichtkaart jullie in goede staat bereikt. Groeten uit Hyrule, het is hier fantastisch!

©GMRimport

In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu. Lees ook:

Voor het eerst in bijna acht jaar tijd is er een nieuwe update uitgebracht voor de officiële Team Fortress 2-comic.

De digitale comics waren jarenlang een manier voor Team Fortress 2-fans om meer te weten te komen over de verschillende personages in de Valve-game. Het meest recente nummer verscheen op 10 januari 2017. Fans waren dan ook al geruime tijd in de veronderstelling dat er nooit meer een nieuw nummer uit zou komen.

Afgelopen week verscheen echter opeens nummer 7, genaamd 'The Days Have Worn Away'. In een blogpost vergelijken de makers de komst van het nieuwe nummer met de constructie van de Toren van Pisa, die 199 jaar nadat de bouw begon pas afgemaakt werd.

Het is echter wel mogelijk dat dit nieuwe nummer alsnog het laatste nummer in de reeks wordt. Valve-schrijver Erik Wolpaw plaatste een foto van de makers in een online meeting en noemde het daarbij "de allerlaatste Team Fortress-comicsmeeting ooit".

Sega overweegt voor zijn games een abonnementsdienst vergelijkbaar met Xbox Game Pass en Netflix te lanceren.

Dat meldt coo en directeur Shuji Utsumi aan de BBC. Hij meldt daarbij dat hij dit soort abonnementsdiensten heel interessant vindt en dat er intern mogelijkheden worden verkend. Utsumi benadrukt echter dat hij er nog niet te diep op in te gaan. Het maakt in ieder geval onderdeel uit van een strategie van het bedrijf om weer een grote speler binnen de game-industrie te worden. Wat Utsumi betreft "moeten we nu niet verdedigend optreden, maar in de aanval gaan."

Sega bracht vroeger zelf consoles uit, maar na de Dreamcast ging het bedrijf third-party en komen de games van het Japanse bedrijf op alle platforms uit. Daarbij worden diverse Sega-games al via abonnementsdiensten van andere bedrijven aangeboden, zoals Game Pass en PlayStation Plus. Wel haalde het bedrijf eerder deze maand meer dan zestig klassieke games uit de verkoop van digitale winkels - het is niet duidelijk of dat gerelateerd is aan de strategie die het bedrijf hierboven bespreekt.