Ik zit dicht tegen een openwereld-burn-out aan. De ene na de andere openwereldgame ‘die je niet mag missen’ komt uit, zelfs binnen franchises die voorheen juist bekendstonden om hun lineaire spelwerelden. In de nabije toekomst wordt die trend hoogstwaarschijnlijk onverminderd doorgezet. Tijd voor een klaagzang van iemand die helemaal geen tijd heeft voor al die openwereldgames.

Afgelopen december speelde ik Halo Infinite, een nieuw deel in een reeks die voorheen weinig met open spelwerelden van doen had. In de eerste paar Halo-games zaten natuurlijk ook uitgestrekte gebieden waarin je lekker kon rondcrossen met je Warthog, maar het waren uiteindelijk vooral lineaire ervaringen waarin je een vooraf bepaald pad richting het volgende level volgde.

©GMRimport

Spider-Chief

Halo Infinite biedt daarentegen een daadwerkelijk open spelwereld. En hoewel de hoofdmissies nog steeds erg lineair zijn ontworpen, kun je in de spelwereld gaan en staan waar je maar wil. Bewegen door die wereld is een genot dankzij de grapple hook, waardoor Infinite verrassend genoeg veel wegheeft van sterke first-person Spider-Man-game. Ondanks dat ik mij daardoor met veel plezier over Zeta Halo heb verplaatst, voelde het vaak wel een beetje nutteloos.

Ik heb alle FOB’s en vijandelijke basissen bevrijd, alle doelwitten uitgeschakeld en alle Spartan Cores verzameld. Buiten de endorfine die vrijkwam toen ik de bijbehorende Achievements in beeld zag verschijnen, heeft mij dat verder bar weinig opgeleverd. Ja, een aantal leuke gevechten met de Banished, maar die hadden ook tijdens lineaire missies kunnen plaatsvinden. Hoewel ik mij kostelijk heb vermaakt en de open wereld van Infinite godzijdank niet overdreven groot is, vroeg ik mij achteraf wel af wat het nut ervan was.

©GMRimport

Zeg nee tegen tierelantijnen

Na het uitspelen van Halo Infinite vond ik het tijd voor een zogenaamde palate cleanser: even iets compleet anders om mijn game-ervaring mee te resetten. Ik had het van tevoren natuurlijk kunnen weten, maar Forza Horizon 5 bleek daar niet de juiste kandidaat voor. Hoewel ik ook uit deze game veel plezier haal – vooral dankzij de uiterst fijne besturing en prachtige graphics – spelen de Forza Horizon-games zich natuurlijk af in open spelwerelden.

Wederom vraag ik mij tijdens het spelen constant af waarom dat dan is. Is het echt zó leuk om pakweg vijf minuten naar de volgende race te rijden en ondertussen random borden aan de kant van de weg kapot te rammen? Persoonlijk had ik liever een alternatieve versie van de game gezien, waarin verschillende raceparcoursen elkaar op een ouderwetse manier opvolgden. Dat levert een pure ervaring op met de kern van de gameplay nog intact, zonder allerlei extra tierelantijnen of een constant gevoel van keuzestress.

©GMRimport

Het houdt niet op

De rest van het jaar volgen er nog veel meer openwereldgames waar ik weer tientallen uren voor moet uittrekken om ze te doorlopen. Alleen al in februari krijg ik het aan de stok met Horizon Forbidden West en Elden Ring, wederom twee spellen die vast uitpuilen van de kwaliteit. Laatstgenoemde komt uit de koker van FromSoftware. Hoewel hun eerdere games alles behalve lineair waren, is het voor het eerst dat ze een volledige open spelwereld neerzetten. Ook zij gaan dus overstag. En later dit jaar verlies ik vast weer honderden uren in Starfield en het vervolg op Zelda: Breath of the Wild.

Ik hoor je denken: wat zeur je nou? Je kunt die spellen toch gewoon niet spelen? Het probleem is dat het hoogstwaarschijnlijk allemaal geweldige games zijn en ik ze dus niet wil missen. Ik denk alleen dat het overgrote deel van die openwereldgames nóg beter zou zijn wanneer ze een kortere, meer gefocuste ervaring zouden bieden. Echt niet elke game hoeft een open spelwereld te bevatten. Alleen maar omdat het kán, wil niet zeggen dat je het als ontwikkelaar ook moet doén.

©GMRimport

Episch obstakel

Tegelijkertijd besef ik dat ik vanuit een ivoren toren praat. Als fanatieke gamer en redacteur voor een gamesite speel ik bijna elk jaar tientallen games. Ik verdien genoeg om er veel te kopen en krijg zo nu en dan ook een gratis code toegereikt. Veel games thuis hebben liggen betekent ook dat je altijd uitkijkt naar het volgende spel op die stapel. Een openwereldgame is dan soms niet een epische ervaring, maar een episch obstakel.

Vergelijk dat met iemand die om wat voor reden dan ook – een hand op de knip of een druk gezinsleven bijvoorbeeld – maar een paar games per jaar koopt. Voor die persoon kan een openwereldgame waarin je letterlijk honderd of meer uren in kunt steken juist het perfecte product zijn. Wanneer die persoon Assassin’s Creed Valhalla koopt, is hij of zij meteen een halfjaar of langer zoet. Over waar voor je geld gesproken!

©GMRimport

Koppijn van kaarten

Ik pleit er ook niet voor openwereldgames compleet af te schaffen. Ik hoop alleen maar dat de game-industrie er niet te ver in doorschiet. Er zijn genoeg liefhebbers van gefocuste ervaringen, verhalen die een uur of vijftien à twintig duren alvorens de aftiteling over het scherm rolt. Vergeet die gamers alsjeblieft ook niet voordat elke game niets meer is dan een verzameling icoontjes op een gigantische kaart.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:

De Early Access-versie van multiplayershooter Blindfire komt in de loop van vandaag beschikbaar op PlayStation 5.

De game kan daarbij tijdelijk met tien procent korting worden aangeschaft voor 8,09 euro. Deze kortingsactie loopt tot 9 december. Het spel verscheen afgelopen oktober al in Early Access via pc (Steam en Epic Games Store) en Xbox Series-consoles.

De first-person shooter speelt zich voor een groot gedeelte in de het donker af, met hier en daar uv-verlichte illustraties die er voor zorgen dat spelers iets kunnen zien. Daarbij kunnen spelers een 'Echo' gebruiken, waardoor bijvoorbeeld de meest recente positie van een vijand in de buurt wordt getoond.

Multiplayerpotjes bevatten maximaal acht spelers. Wanneer mensen verslagen worden, krijgen ze toegang tot nachtvisie waarmee ze de actie in de arena duidelijk kunnen volgen. Hoewel het mogelijk is voor spelers om zich in het donker te verstoppen, is het belangrijk om punten te scoren door bijvoorbeeld headshots en multikills te behalen. Spelers die een hele ronde geen schade oplopen ontvangen ook punten.

Valve heeft de Steam-regels voor seizoenspassen op het platform aangescherpt.

Zo valt te lezen dat ontwikkelaars een seizoenspas beschikbaar kunnen stellen op Steam, maar dat men wel een complete lijst en beschrijving van downloadbare content dat onderdeel uitmaakt van de pas en verwachte releasedatum moet delen.

Daarnaast moet een seizoenspas minstens één beschikbare dlc bevatten wanneer deze te koop komt te staan - al wordt er een uitzondering gemaakt voor seizoenspassen die onderdeel uitmaken van een vooraf te bestellen deluxe editie van de game.

"Door een seizoenspas aan te bieden beloof je toekomstige content", zo schrijft Valve richting ontwikkelaars en uitgevers. "Tijdens het proces van een seizoenspas lanceren wordt je gevraagd naar een releasetiming voor de content in de seizoenspas. Dit is zowel een verplichting richting consumenten en Steam. Als je nog niet duidelijk kunt communiceren over de content van elke dlc en wanneer de dlc beschikbaar komt, moet je geen seizoenpas op Steam aanbieden."

Valve erkent wel dat releasedata niet altijd gehaald kunnen worden. Ontwikkelaars mogen dan ook eenmalig de releasedatum van content uit de seizoenspas aanpassen, al moet de nieuwe datum wel binnen drie maanden van de oorspronkelijke datum vallen. Wanneer een dlc dat onderdeel uitmaakt van een seizoenspas wordt geannuleerd, moet men verplicht geld teruggeven aan de consumenten.