Door de succesvolle serie op Netflix staat de Witcher-franchise weer helemaal in de spotlight. Op grote schaal grijpen fans weer terug naar The Witcher 3: Wild Hunt, waaronder ook collega Michel, die href="https://gamer.nl/artikelen/reload/is-the-witcher-3-wild-hunt-de-moeite-van-het-spelen-nog-waard/" rel="noopener noreferrer" target="_blank">recent uitlegde</a> waarom de bejubelde actie-rpg nog altijd de moeite waard is. Het spel was voor veel gamers dan ook de eerste kennismaking met Geralt of Rivia en de uitgelezen manier om in de huid van de geliefde witharige witcher te kruipen. Door de enorme populariteit van het spel zouden we bijna vergeten dat er toch écht een ‘drie’ in de titel staat...

Dat betekent dus dat er nog twee delen aan vooraf gaan, maar over die spellen hoor je nauwelijks iemand. Zijn die dan in verhouding werkelijk zo nietszeggend? Wat betreft het eerste deel is dat een veilige aanname. Na het in een opwelling weer eens opgestart te hebben, moet ik concluderen dat dit spel vanwege zijn verouderde uiterlijk en onhandige besturing helaas nog maar weinig indruk maakt. Dat het tweede deel eenzelfde lot beschoren was leek mij echter onvoorstelbaar. Ik kan me nog goed herinneren dat ik de game in 2010 op Gamescom voor het eerst in levenden lijve zag. Het zag er fantastisch uit en de belofte van een verhaallijn die volledig door jou keuzes werd beïnvloed klonk veelbelovend.

Een tweede kennismaking met The Witcher 2: Assassins of Kings laat al snel blijken dat dit geen loze beloften waren en dat het spel afschrijven als een verouderd niemendalletje volledig onterecht is. Sterker nog, The Witcher 2 is voor nieuwkomers een uitstekende kennismaking met de Witcher-games. Het is misschien niet hetzelfde vrije en grootse avontuur als het derde deel, maar heeft een intrigerender verhaal en door de verschillende manieren waarop de gebeurtenissen zich naar gelang jouw keuzes ontwikkelen is The Witcher 2 meer dan de moeite waard.

©GMRimport

Neutraliteit op de proef gesteld

The Witcher 3 draait vooral om Geralts persoonlijk gemotiveerde zoektocht naar Ciri. Door de ambities of verraderlijke plannen van de koningen of landheren om hem heen liet hij zich het liefst zo min mogelijk beïnvloeden. Het aanmeten van zo’n neutrale houding gaat onze favoriete monsterjager in The Witcher 2 een stuk minder goed af. Wanneer Geralt ervan wordt beschuldigd een huurmoordenaar te zijn die het op koningen heeft gemunt, slaat hij noodgedwongen op de vlucht om de echte daders te ontmaskeren en zijn onschuld te bewijzen. De gebeurtenissen die Geralts avontuur voortstuwen zijn daardoor niet minder persoonlijk, maar wél meteen heel wat meer politiek gekleurd. Naast dat hij moet achterhalen wie er achter de moordcomplotten zitten, moet hij ook de juiste bondgenoten zoeken om hem bij dit onderzoek te helpen – en met welke lieden je in zee gaat heeft behoorlijk grote gevolgen voor het verloop van Geralts queeste.

Vertrouw je namelijk de norse, mensen-hatende elf Iorveth en zijn Scoia’tael-bende, of leg je je lot in de handen van de ogenschijnlijk oprechte Temeriaanse commandoleider Roche? Beide keuzes hebben hun voor- en nadelen en al vrij vroeg word je voor deze ingrijpende keuze gesteld. Die keuze beïnvloed namelijk niet slechts enkele details, maar levert een compleet ander verhaal op, met andere personages, vijanden en sidequests. Zelfs de grotere plotpunten zijn drastisch verschillend. Het is niet overdreven om te stellen dat The Witcher 2 eigenlijk uit twee verschillende spellen in één bestaat. Een tweede keer het spel doorspelen is dan ook geen verspilde tijd.

Minder vrijheid, meer focus

Overigens is het meermaals uitspelen van dit deel bij lange na niet zo’n monumentale onderneming als bij deel drie. The Witcher 2 is een aanzienlijk kortere game dan zijn opvolger en dat zit hem voornamelijk in de focus waarmee spelers de verhaallijn krijgen voorgeschoteld. Hierdoor krijgen de gebeurtenissen uit het plot een veel groter gevoel van urgentie en blijf je veel beter bij de les. Als je achter een huurmoordenaar aangaat, heb je immers helemaal geen tijd om de verloren vracht van een koopman terug te vinden. Geralt zou zichzelf niet zijn als hij ondanks zijn penibele situatie niet zo nu en dan nog bereid was om zijn omgeving te helpen met een monsterprobleem of een dobbelspelletje te spelen (geen Gwent, helaas!), maar verder verspilt het spel nauwelijks tijd aan weinig relevante zijmissies. Voor wie bang is dat dit een tekortkoming is: dat is het zeker niet.

Hoewel de levensstijl van een hoofdpersoon die zijn brood verdient als rondreizende monsterverdelger door een open wereld vol met monsters en hulpbehoevende gemeenschappen goed tot zijn recht komt, is het allerminst bevorderlijk voor een gestructureerde en meeslepende verhaallijn. In The Witcher 2 wijk je niet vaak af van de hoofdzakelijke verhaallijn en ontvouwt het plot zich grotendeels in een vooraf bepaalde volgorde. De beleving is daardoor meeslepender en de personages maken een blijvende indruk. De vijandige witcher Letho of Gulet verdient in dit opzicht een eervolle vermelding: de kale spierbundel is een onvervalste bad-ass die het ene moment sympathie opwekt om vervolgens weer het bloed onder je nagels vandaan te halen. Telkens weer kruist Geralts pad dat van Letho zich op de meest tragische manieren, maar het blijft tot het einde toe moeilijk om laatstgenoemde simpelweg in het hokje ‘slechterik’ te stoppen.

©GMRimport

Oud maar goud

Toegegeven; het spel heeft zeker in vergelijking met de briljante verhaalvertelling op het gebied van gameplay wat meer moeite de tand des tijds te doorstaan. Geralts gevechtscapriolen hebben niet bepaald de souplesse die je tegenwoordig in een actie-rpg verwacht. Maar ja, daar is in The Witcher 3 eigenlijk nauwelijks verbetering in aangebracht. In het derde deel kun je wat makkelijker en vrijer gebruik maken van drankjes en speciale oliën, maar verder dans en rol je nog steeds vooral rondom je vijanden en geef je ze op een goed gekozen moment een flinke uithaal met een zwaard. Echt heel lekker voelt het allemaal niet. Het verschil tussen het veelgeprezen derde deel en zijn steeds vaker vergeten voorganger is dan ook veel kleiner dan je zou denken – behalve wat betreft de vrijheid van de open wereld, die moderne trend die telkens maar weer terugkomt in games.

Voor een breder publiek is The Witcher 2: Assassins of Kings daardoor wat minder toegankelijk, maar zeker Witcher-fans krijgen een ervaring voorgeschoteld die niet te missen is. Het spel heeft die moderne rpg-trends ook helemaal niet nodig om zichzelf op de kaart te zetten. Geralts avontuur als voortvluchtige is sterker én origineler dan de uitgestreken hervertelling van de boeken die de spil van het derde deel vormde. Grafisch kan het spel nog prima mee en juist door de beperkte vrijheid zorgt het uitmuntende plot ervoor dat je helemaal in het spel wordt gezogen. Meer is uiteindelijk ook niet nodig om een onvergetelijke ervaring op te leveren.

In de rubriek Reload bekijken we klassiekers uit de geschiedenis van de game-industrie vanuit het huidige perspectief. Lees ook:

De trailer van A Pirate's Fortune, de tweede uitbreiding voor Star Wars Outlaws, is gisteren gelekt. Daaruit blijkt dat de dlc op 15 mei verschijnt.

Eerder deze week werd al aangekondigd dat de dlc in de loop van vandaag onthuld zou worden, maar de trailer verscheen al te vroeg online. Hoewel de video weer zo snel mogelijk offline werd gehaald, blijft hij verspreid worden, bijvoorbeeld op gameforum ResetEra.

"Ga op een mysterieus avontuur met Kay en Nix om het Khepi-systeem te verkennen en kom er achter wat het betekent om een echte leider te zijn", zo luidt de beschrijving van de trailer. "Werk samen met de legendarische piraat Hondo Ohnaka en neem het op tegen Stinger Tash en haar Rokana Raiders terwijl je de Khepi Tomb infiltreert en de geheimen en verborgen schatten aldaar ontdekt. Onderwijl verken je de Miyuki Trade League, waar nieuwe beloningen voor de Trailblazer op je staan te wachten in ruil voor het smokkelen van gevaarlijke goederen."

Alle spelers - niet alleen mensen die bovenstaande dlc aanschaffen - ontvangen tegelijkertijd met de dlc ook cosmetische items gebaseerd op Star Wars: Skeleton Crew, waaronder een outfit voor Nix, een Trophy voor de speeder en een Trinket voor zowel de speeder als de Trailblazer. Ook is er vandaag een nieuwe demo voor de game uitgekomen, waarin spelers drie uur aan gameplay kunnen ervaren.

De onthulling later vandaag maakt deel uit van Star Wars Celebration Japan. Morgen wordt de tactische game Star Wars Zero Company van Respawn en Bit Reactor uit de doeken gedaan.

Star Wars Outlaws draait om Kay Vess, een relatieve nieuweling in de onderwereld die al van kleins af aan voor haarzelf en de schattige Merqaal Nix zorgt. De game speelt zich af tussen Episode 5 en Episode 6 van de Star Wars-films, wat betekent dat de burgeroorlog tussen de Empire en de Rebellion in volle gang is. Het spel is sinds afgelopen zomer verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series-consoles en pc.

Dunke van Boekel gaf een 8 aan Star Wars Outlaws in de Gamer.nl-recensie: "Star Wars Outlaws toornt niet aan de formule van een gemiddelde openwereldgame. Toch voert Massive Entertainment genoeg veranderingen door die leiden tot een verfrissende ervaring."

Microsoft heeft een Xbox-controller en Xbox Elite-controller gebaseerd op Doom: The Dark Ages uit de doeken gedaan. Ook komt er een 'consolewrap' voor de Xbox Series X uit.

Dat werd via Xbox Wire aangekondigd. De accessoires zijn in de trailer hieronder te zien. De draadloze Xbox-controller heeft een groene kleur gebaseerd op het hoofdpersonage uit de Doom-games. De controller kost 79,99 euro en kan hier besteld worden. De controller wordt ook geleverd met een downloadcode voor de Slayer Executioner Skin-dlc.

De Xbox Elite-controller heeft een transparante rode bovenkant en alle aanpasbare opties van de reguliere Elite-controller. Deze controller komt op 25 april uit en kan voor 199,99 euro gereserveerd worden. Tot slot is er nog de Xbox Series X-consolewrap die om de console gewikkeld kan worden. Deze kost 54,99 euro en kan hier besteld worden.

Doom: The Dark Ages is een prequel op Doom (2016) en Doom Eternal, waarin spelers wederom in de huid als de Doom Slayer kruipen. Daarbij ligt er zoals de titel al aangeeft een nadruk op een middeleeuwse setting en wapens.

Ron Vorstermans woonde begin dit jaar een presentatie bij over de nieuwe Doom en is enthousiast in zijn preview: "Open gebieden, een nieuwe setting, die mech: het ziet er allemaal ontzettend geraffineerd uit. id Software heeft duidelijk de ambitie om hier een nog grootser avontuur van te maken. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat The Dark Ages een Doom-game wil zijn waarin je lekker kan gaan. Het ziet er zó immens bevredigend uit op het laatste moment een kogel terug te kaatsen, om vervolgens je zaagschild in het hoofd van een of ander hondslelijk duivelskind te werpen. Nee, een schild is niet typisch Doom, maar dit schild is dat zeker wel. Zin in."

Doom: The Dark Ages komt op 15 mei naar Xbox Series-consoles, pc en PlayStation 5. Ook zal het spel meteen op Xbox Game Pass komen te staan.