Reload: Heroes of Might & Magic 3 gaat al een heel leven mee
Er zijn maar een handjevol games die ik mijn jeugd grijs heb gespeeld en waar nu nog steeds zonder nostalgie van kan genieten. Denk aan Diablo 2 en Final Fantasy 7, al heeft laatstgenoemde qua graphics de tand des tijds niet doorstaan. De koning van deze lijst is echter Heroes of Might & Magic 3.
Bij iedereen met wie ik over deze game praat, gaat plotseling een lichtje branden. “Ojaaa.. huh, heb ik dat niet ook heel veel gespeeld?” Het was een van de eerste dingen die mijn vriendin (inmiddels vrouw) en ik gemeen bleken te hebben: grote delen van onze tienerjaren zijn opgegaan aan het vergaren van legers en veroveren van vijandige nederzettingen, onder het genot van een uitgebreide Winamp-lijst vol gedownloade nineties-hits.
Deel 3 is ontegenzeggelijk het hoogtepunt van deze fantasierijke serie turn-based strategiespellen, dat ooit begon als spin-off van de klassieke rpg’s Might & Magic. De opzet is redelijk eenvoudig te begrijpen: pp een landkaart loop je met je helden rond en verken je de omgeving, op zoek naar goudmijnen en houthakkershutjes om je van grondstoffen te voorzien. Daarmee kun je je steden upgraden, waardoor je sterkere eenheden voor je legers kunt rekruteren.
©GMRimport
Simpel, maar doeltreffend
Elke held heeft namelijk zijn eigen legioen onder zijn hoede, en zodra je een vijandelijke generaal tegenkomt, begint het gevecht. Op een grid vol vakjes zet je je eenheden tactisch neer, daarna mogen ze om beurten hun aanvallen uitvoeren. De balans tussen verschillende troepen is daarbij essentieel. Piekeniers zijn slap maar goedkoop en kunnen nog best een flinke tik uitdelen als je er een hele stapel van hebt. Griffioenen mogen vaak twee keer aanvallen, terwijl de monniken hun tegenstanders van een afstandje kunnen bestoken met energieballen. Dat ik deze elementen na al die jaren nog heb onthouden, bewijst hoe simpel maar doeltreffend de balans is.
De vele verschillende extraatjes die aan deze simpele opzet worden gehangen, zijn wat HoMM3 zo wonderlijk goed maakt. Denk aan het bijhouden van de moraal binnen je gelederen, tempels waar je willekeurige magische spreuken leert (waar je soms helemaal niks aan hebt) en portalen die je naar een ondergronds gangenstelsel leiden.
Ook de vele verschillende facties spreken tot de verbeelding. Mijn favoriet zijn altijd de necromancers, die een klein percentage van hun slachtoffers transformeren tot skeletten voor hun eigen leger. Het is een heerlijk gevoel om met tweeduizend skeletjes rond te lopen en daarmee alles kort en klein te slaan. Om nog maar te zwijgen over die bottendraken…
Deel 3 is ontegenzeggelijk het hoogtepunt van deze fantasierijke serie turn-based strategiespellen.
-
Neerwaartse spiraal
De serie heeft het hoogtepunt van deel drie helaas nooit kunnen evenaren. Het vierde deel werd redelijk snel afgeraffeld en introduceerde een hoop elementen die het verloop van het spel nodeloos ingewikkeld maakten. Daarna verhuisde de serie naar een andere ontwikkelaar en uitgever, en stapte het over naar driedimensionale graphics, waardoor het slagveld voor mij nogal onoverzichtelijk werd. Het zesde deel miste de charme van vroeger en het zevende, vooralsnog laatste, deel was zowat onspeelbaar door de vele bugs bij lancering. Na deze editie uit 2015 is het stil gebleven rond de serie.
Het mag dan ook geen verrassing heten dat het beste recente werk uit de bijna vergeten franchise een remaster is van dit legendarische derde deel. In 2015 verscheen de HD Edition, die de game een aardig likje verf geeft, maar de release liet een behoorlijk bittere nasmaak achter. Deze uitgave mist namelijk de uitbreidingen van het origineel en de mogelijkheid om willekeurige maps te genereren, omdat de broncode van deze complete editie ooit verloren is gegaan. Fans zullen je er dan ook op wijzen dat je beter het origineel kunt kopen met een HD-mod, gemaakt door de community. Of geniet gewoon van de oorspronkelijke graphics, want die sprites zien er nog altijd prima uit.
Dat is ook hoe ik het spel tegenwoordig weer speel. Regelmatig krijg ik de behoefte om die twintig jaar oude game weer op te starten, ook al ken ik de campaigns wel zo’n beetje uit mijn hoofd. Ik kan het muziekje dat je hoort bij het begin van een nieuwe beurt wel dromen. Toch start ik het met veel plezier nog eens op en blijft de game permanent op mijn pc geïnstalleerd. Ik krijg automatisch een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan een grote horde skeletten die met zijn allen een draak tot moes slaan.
©GMRimport
Hoop op meer
Het is jammer dat het al jaren stil blijft rond deze serie, maar er gloort hoop aan de horizon. Ontwikkelaar New World Computing, dat aan de wieg stond van de hele Might & Magic-serie, maar ten onder ging door het faillissement van eigenaar 3DO, begon hun liefde voor turn-based strategie in 1990 met de game King’s Bounty. Sommige fans vinden zelfs dat dit spel bij de HoMM-serie hoort, omdat het zo duidelijk de voorloper daarvan was. En laat nou net vorig jaar voor die decennia oude game een vervolg zijn aangekondigd, dat afgelopen week ook werd bevestigd voor de Switch.
Inmiddels wordt het natuurlijk door heel andere ontwikkelaars gemaakt, het Russische 1C. Ze hebben al een aantal grotendeels onbekende games uitgebracht met middelmatige scores, dus misschien moeten we van dit ‘tweede’ deel ook niet al te veel verwachten. Ach, dat is eigenlijk ook helemaal niet erg. Ik start met liefde HoMM3 nog een keertje op.
In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu. Lees ook:
