In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Marcel met Armored Core 6: Fires of Rubicon.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie.
Binnen de redactie van Gamer.nl sta ik bekend als Fromsoftware-kenner. Een beetje zoals mede-eindredacteur Ron Vorstermans een Call of Duty-expert genoemd wordt. Hoe typisch was het daarom dat hij mij een lesje Armored Core 6 moest leren.
Ik heb weliswaar sinds Demon’s Souls de meeste Fromsoftware-games voor Gamer.nl gerecenseerd, maar stiekem zegt (of zei) de Armored Core-reeks me helemaal niets. Ik was ook niet bepaald de doelgroep, Ron des te meer. Laat hem de review maar lekker doen, dacht ik daarom afgelopen augustus. Ik speel de game wel gewoon op mijn eigen tempo. Hoe moeilijk kan het zijn?
When the chips are down
‘Acht uur lang op de eerste ‘echte’ baas vastzitten moeilijk’, blijkbaar. Ron had al wel gezegd dat Armored Core 6 aan het eind van Chapter 1 een flinke drempel opwerpt, maar niets kon me voorbereiden op hoe hoog die was. Balteus was een muur, een bunker, een fort, een onneembare veste. Ik dacht dat ik gek werd. En toen werd ik gek.
Ik heb hardop geschreeuwd, maniakaal gelachen en daarna weer geschreeuwd. Er zijn hele dialogen gevoerd met de game. “Oh ja tuurlijk schiet je nu een raket terwijl ik je net heb gestaggered heb. Oh nog een tweede erbij. Ja waarom niet. Tuurlijk mag jij gewoon bewegen terwijl ik na een stagger hulpeloos in de lucht bungel. Let maar niet op mij, ik probeer het nog wel driehonderd keer. Tijd zat joh.”
Wat ik ook probeerde, het wilde niet lukken. Tuurlijk werd ik beter in het lezen van zijn aanvallen, maar zelfs mijn beste pogingen waren hopeloos. Ik kreeg zoveel chip damage dat ik in de tweede fase te weinig repair kits had om alle vlammenwerpers te overleven. Eén keer ging het uitzonderlijk goed, te goed bijna, en dat wist Balteus ook. Hoe anders kun je verklaren dat hij ineens een zieke combo deed zonder me tijd te gunnen om snel nog een repair kit te gebruiken.
Soul searching
Na pakweg vier uur dacht ik ineens aan het advies dat Ron me vooraf had gegeven. Armored Core is een heel ander soort spel dan een Dark Souls of Elden Ring. Dit is geen kwestie van ‘git gud’. Als het niet lukt, moet je waarschijnlijk je build veranderen. Er is een hele garage waar je ieder onderdeel van je mech kunt vervangen. Van top tot teen en van wapen tot accu. Het lag niet aan mij, het lag aan mijn mech. Fjew…
Vol goede moed googelde ik naar ‘best build to beat chapter 1 boss armored core 6’. Ik klikte op een paar links en las de adviezen op deze pagina’s braaf door. Ik noteerde de namen van de onderdelen en wapens die ik moest hebben en ging terug naar de garage. Als ik dat nou allemaal koop en meeneem naar de missie, komt het vanzelf goed.
Terwijl ik het boodschappenlijstje vergeleek met mijn eigen collectie, viel me iets op: ik had alles al. Sterker nog, mijn huidige build wás de ‘best build’. Volgens alle goedbedoelde adviezen op het internet zou ik binnen no-time korte metten maken met zijn energieschild. En mijn lazerzwaard was perfect om hem daarna af te straffen.
Ok, maar, waarom lukte het dan niet? Ik was even bang dat dit alweer het einde betekende van mijn kortstondige carrière als mechpiloot 621? Ron verzekerde me ervan dat het echt wel een keer ging lukken. Op een gegeven moment zou ik zijn aanvallen goed genoeg kunnen lezen, en werd het tijd voor de grote afstraffing. Balteus gaat er sowieso aan. Het stadium ‘vroeg’ was ik al lang en breed voorbij, maar een late overwinning telt evengoed.
Aanmoedigende woorden van Ron, en ongetwijfeld ook goedbedoeld, maar ik kon er helemaal niets mee. Leuk voor hem, dacht ik. ‘Zijn’ Balteus was al dood. Tuurlijk zeg je dat het vanzelf wel een keer lukt als het je al een keer is gelukt. Dat is makkelijk praten. Maar wat moet ik met zulk advies?
Rechtvaardig is niet aardig
Oh god. Is dat hoe ik klink als ik weer eens oreer over hoe eerlijk en rechtvaardig de Souls-games zijn? Over hoe aanvallen altijd netjes van tevoren worden aangegeven en hoe je daarop moet leren anticiperen? En dat je door de juiste middelen in te zetten jezelf ook altijd een bepaald voordeel kunt verschaffen? Blijf het nou maar gewoon proberen, dan leer je vanzelf de patronen lezen.
Heb ik echt zo weinig inlevingsvermogen? De games van Fromsoftware zijn voor mij ook niet makkelijk, maar bazen kosten me zelden meer dan tien pogingen. Tuurlijk voelen ze dan rechtvaardig en eerlijk genoeg. En leuk dat ik andere mensen stimuleer om de aanvallen te leren, maar heb ik dat zelf wel eens gedaan? Het lukte bij mij waarschijnlijk eerder ‘vanzelf’, want ik speel dit soort games al meer dan tien jaar.
Vergis je niet, ik vind Armored Core 6: Fires of Rubicon een geweldige game, maar wat een bullshit was Balteus. Er zijn uiteraard een hoop mensen die stellig beweren dat hij perfect gebalanceerd is, maar ik durf te wedden dat zij niet acht uur hebben vastgezeten. Rechtvaardigheid is subjectief, zo blijkt maar weer. Was er maar een game dit jaar die me dat uit had kunnen leggen aan de hand van een fantastisch verhaal over hoe kapitalisme alles in de as legt.
PS Een van de andere eindredacteuren, collega Arthur van Vliet, had nog een terechte vraag. “Hoe heb je ‘m nou uiteindelijk verslagen? Was er een eurekamoment ofzo? En hoe was het? Nu gaat het leeuwendeel van de tekst over de struggle, en opeens is er een conclusie, is Balteus verslagen en lezen we alleen dat het acht uur heeft gekost. Ik mis net één stap.”
Het erge is: ik weet het niet eens meer. Ik heb het acht uur lang geprobeerd en op een gegeven moment was ‘ie dood. Is het toch vanzelf een keer gelukt.
