Het duurde even, maar een paar weken geleden kwam eindelijk de fysieke editie van Hollow Knight uit op consoles. Dat was voor mij het moment om tot aankoop over te gaan. Ik had niets minder dan een goed spel verwacht na alle lof die de game al heeft ontvangen, maar dat Hollow Knight mij zó omver zou blazen, had ik niet kunnen voorspellen.

Hollow Knight is misschien wel mijn favoriete game ooit. Dat is nogal een statement, en eentje die op het eerste gezicht wellicht wat overdreven lijkt. Ik speel al een kleine dertig jaar games, ben ooit begonnen met Super Mario Bros. en heb in de afgelopen decennia talloze klassiekers gespeeld, van Zelda: Ocarina of Time en Metal Gear Solid tot Half-Life en Metroid Prime. Ook games als Resident Evil 4, Rez, Tetris, Super Mario 64, Uncharted 2, Halo: Combat Evolved, GoldenEye 007 en Horizon: Zero Dawn staan hoog op mijn lijstje. Zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar het punt dat ik wil maken is dat Hollow Knight mogelijk boven al deze spellen prijkt op mijn lijstje van ‘beste games ooit’.

©GMRimport

Ik zeg mogelijk, omdat ik het spel nog maar een paar weken geleden voor het eerst heb opgestart en een dergelijke ervaring geruime tijd moet marineren in mijn gedachtegoed voordat ik het écht een plaatsje kan geven in mijn gamegeschiedenis. Ook zeg ik mogelijk, omdat ik Hollow Knight nog niet helemaal heb uitgespeeld; ik heb er zo’n veertig uur ingestoken en ben duidelijk in het laatste gedeelte van het spel aangekomen, maar ik heb natuurlijk nog niet alles gezien. Ik houd bij het schrijven van deze column dan ook nog een voorzichtige slag om de arm.

Liefde voor metroidvania

Toch heb ik mij zelden zo vermaakt tijdens het spelen van een game als de afgelopen weken die ik met Hollow Knight heb gespendeerd. Het metroidvania-genre heeft mij altijd al aangesproken, omdat ik veel voldoening haal uit het verkennen van doolhofachtige, tweedimensionale spelwerelden. Ik vind het tof om telkens terug te keren naar eerder bezochte plekken en daar nieuwe dingen te kunnen doen met opgedane ervaring of nieuwe mogelijkheden, en zo de wereld langzaam maar zeker in mijn hoofd vorm te geven. Zelfs wanneer ik slaap, verken ik in feite de werelden van deze games. Wanneer ik wakker word en een de dag ervoor gespeelde metroidvania opnieuw opstart, merk ik dat mijn hersenen het ontdekte gebieden hebben verwerkt en ik beter de weg ken in diens ingewikkelde gangenstelsels.

©GMRimport

Wat bovenstaande gameplaycyclus betreft, zijn er weinig games die kunnen tippen aan Hollow Knight. De game gooit in het begin nog vrij simpel gestructureerde levels richting de speler. Het introgebied van Hallownest en de daaropvolgende eerste gebieden, Forgotten Crossroads en Greenpath, zitten niet al te ingewikkeld in elkaar en het kostte mij dan ook maar een paar volledige trektochten om een mentale map van de omgeving te maken. Het spel voert daarna de hoeveelheid gebieden om te verkennen en diens complexiteit stelselmatig verder op. Op een gegeven moment zijn er eigenlijk altijd wel een stuk of vijf dingen die je op verschillende plekken in de spelwereld kunt doen. Het gevoel van mysterie, ontdekking en de vrijheid om zelf te bepalen waar je eerst op avontuur gaat, zijn in Hollow Knight sterk aanwezig.

Als muziek in de oren

Het spel combineert dat met – in mijn optiek – een zeer sterke audiovisuele presentatie, die extra indrukwekkend is wanneer je je beseft dat Hollow Knight maar door een paar mensen is ontwikkeld. De tekenfilmachtige graphics zijn simpel maar doeltreffend, en worden steeds indrukwekkender en gedetailleerder naarmate verder je komt in het spel.

De audio is daarnaast van een ongelooflijk hoog niveau. Verschillende deuntjes graven zich al snel in je hoofd en voegen enorm veel toe aan de sfeer. Van de rustgevende pianoklanken die van de City of Tears een wonderschone locatie maken, tot de avontuurlijke muziek in Greenpath die mij daadwerkelijk het idee geeft dat ik de muffe, mistige lucht en gevarieerde flora in dit bosrijke gebied kan ruiken. Dat ik inmiddels al diverse avonden de Hollow Knight-soundtrack op Spotify heb opgestart, terwijl ik normaal eigenlijk nooit buiten het spelen van games naar gamemuziek luister, zegt wat dat betreft genoeg. Ook de grappig klinkende stemmetjes die de diverse personages opzetten geven het spel enorm veel karakter en zijn een prima alternatief op voice acting, zoals Banjo-Kazooie al die jaren geleden al bewees.

Go with the flow

Dit alles wordt met elkaar verbonden door een unieke flow die er uiteindelijk voor zorgt dat Hollow Knight zoveel indruk op mij maakt. De gameplay zelf lijkt misschien wat simpel, maar door te experimenteren met de verschillende aangeleerde moves en badges, die je gedurende het spel vindt en je nieuwe mogelijkheden bieden, ontdek je je eigen manier van spelen. Langzaam maar zeker ‘klikt’ de flow van het spel gewoon en ren, dash en zweef je met het grootste gemak door de spelwereld, terwijl je links en rechts vijanden van een welgemikte klap voorziet.

Dat neemt niet weg dat Hollow Knight behoorlijk uitdagend kan zijn. Toch blijkt ook de moeilijkheidsgraad van het spel precies geschikt voor mij. Eigenlijk vind ik games meestal te makkelijk of te moeilijk. Spellen als Dark Souls gaan mij bijvoorbeeld net te ver, maar hoewel Hollow Knight soortgelijke principes toepast, vind ik de uitdagingen hier altijd goudeerlijk aanvoelen. Ik heb het regelmatig tien keer of meer moeten opnemen tegen dezelfde eindbazen, maar elke keer leer ik meer over de bewegings- en aanvalspatronen van betreffende bazen en kom ik een stukje dichter bij de overwinning. De platformuitdagingen passen daarnaast perfect bij de erg precieze gameplay.

©GMRimport

Je moet het ervaren

Het zijn vooral heel veel woorden om iets duidelijk te maken wat je eigenlijk alleen kunt ervaren door Hollow Knight zelf op te starten. Ik weet ook wel dat het spel niet voor iedereen even geschikt is. Hoewel ik mij er niet in kan vinden, hebben veel mensen bijvoorbeeld kritiek op het mapsysteem. Persoonlijk vind ik het juist fijn dat je bij het arriveren in een nieuw gebied nog geen map ter beschikking hebt – dat draagt alleen maar bij aan het desoriënterende gevoel en maakt de voldoening des te groter wanneer je eindelijk de map ontvangt en je meer zicht krijgt op je positie binnen de spelwereld. Ook het vele backtracken valt niet bij iedereen even goed in de smaak, al zie ik dat vooral als een noodzakelijk element van een metroidvania dat er voor zorgt dat je bekend raakt met je omgevingen.

Ondanks dat wil ik sinds ik dit spel speel op elk willekeurig moment van de daken schreeuwen dat iedereen Hollow Knight eens moet uitproberen. Er zijn vast nog genoeg gamers die het nog niet hebben gespeeld. Zeker de digitale versie is met zo’n 15 euro een ongelooflijk koopje. Je zou – net als ik - zomaar eens in aanraking kunnen komen met een nieuwe favoriet.

Lees ook de review van Thijs: Hollow Knight - Beestjesachtig goed

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.