Het tweede The Last of Us-seizoen heeft buitengewoon veel potentie

Let op: deze column bevat grote spoilers voor het verhaal van The Last of Us: Part 2

Het eerste The Last of Us-seizoen was goed, maar niet zo sterk als het had kunnen zijn. Ik denk dat het beter was geweest om iets langer stil te staan bij bepaalde situaties en locaties. In de game krijg je op elke nieuwe locatie een flinke dosis gameplay voorgeschoteld zodat je tijd hebt om het verhaal uit de filmpjes te verwerken, maar in een tv-serie zit natuurlijk geen gameplay. Ik begrijp dus wel waarom sommige scènes korter zijn dan in de game, maar dat neemt niet weg dat vooral de tweede helft van het seizoen ietwat gehaast voelt. Maar goed, dat komt dus misschien wel omdat wij als spelers de game gewend zijn.

Daarbij deed de serie ook heel veel wél goed, waardoor het zich met gemak de beste live-action gameverfilming ooit mag noemen. Bella Ramsey en Pedro Pascal zetten uitstekende acteerprestaties neer, alleen maar versterkt door hun uitstekende chemie. Het verhaal is – mede doordat het zo nauwlettend het script van de sterk geschreven eerste game aanhoudt – niets minder dan emotioneel en geeft genoeg voldoening. Ook de productiewaarden zijn torenhoog, waardoor de serie schitterend oogt. En natuurlijk tilt de aflevering rondom Bill en Frank het geheel naar een nog hoger niveau.

Enorme potentie

Het eerste seizoen sleepte geheel terecht acht Emmy’s en een hoop andere prijzen in de wacht, maar ik denk dat het aankomende tweede seizoen nog véél meer kan winnen. Daar raakte ik van overtuigd toen ik vanochtend de eerste beelden van het tweede seizoen zag. Het zijn maar iets meer dan 20 seconden, maar toch spreken ze boekdelen. Alleen al in de korte teaser keren emotioneel geladen scènes uit de tweede game terug, zien we een iets oudere Bella en Pedro en vangen we zelfs een eerste glimp op van nieuwkomer Kaitlyn Dever, die de rol van het controversiële personage Abby vertolkt. En wat te denken van Jeffrey Wright, een acteerkanon van jewelste die zijn rol van Isaac doorzet, of de legendarische Catherine O’Hara wiens rol nog in mysterie gehuld is? De potentie is enorm!

Maar niets maakt mij zo enthousiast als de simpele observatie dat The Last of Us: Part 2 een verhaal heeft dat het medium games ontstijgt. De meningen lopen gigantisch uiteen, maar in mijn optiek doet het verhaal van Part 2 die van het lineair gestructureerde eerste spel verbleken. Het ijzersterke plot van de tweede game begint met de dood van Joel, een geniale zet die het vervolg al zijn bestaansrecht geeft. Het voelbare gemis van het hoofdpersonage uit de eerste game roept meteen intense emoties op – niet alleen bij de hoofdpersonages, maar ook bij de speler.

Ellie’s bloederige tour de force die ze na haar verlies in gang gezet is niets minder dan gruwelijk, in de oorspronkelijke betekenis van het woord. De moordmarathon die de jonge vrouw inzet om Joels dood te wreken – of eigenlijk om haar onkunde om met haar emoties om te gaan te verhullen – mat je als speler helemaal af, totdat je beseft dat de pure liefde die je voor dit ooit zo onschuldige meisje voelde deels plaats heeft moeten maken voor haat. Ik hoop dat de showrunners van de serie een soortgelijke negatieve spiraal weten te creëren waar we in meegesleurd worden.

Oneindige cyclus van geweld

Natuurlijk gaat de game daarna nog een stapje verder. Door je te dwingen de controle te nemen over Abby, de moordenaar van Joel, kun je niet anders dan langzaam maar zeker begrip voor het personage ontwikkelen. Daardoor moet je de gebeurtenissen uit het begin van de game en zelfs die uit de eerste game in een nieuwe context plaatsen, en daarmee ook je gevoelens heroverwegen. De eindstrijd tussen Ellie en Abby laat vervolgens niets meer van je over.

In dit verhaal is er geen winnaar, alleen maar verliezers, en de manier waarop de game de oneindige cyclus van geweld uitbeeldt heeft op mij als speler een onuitwisbare indruk gemaakt. Ik weet niet of de serie dezelfde structuur als de game aanhoudt, maar ik vermoed dat dit laatste aspect van wat The Last of Us: Part 2 zo goed maakt pas in het derde seizoen echt van zich laat zien. Toch bevat de eerste helft van de tweede game al genoeg materiaal om kijkers van het tweede seizoen omver te blazen.

Terugkijkend op de twee The Last of Us-spellen, die ik begin dit jaar nog eens heb doorlopen, vind ik het origineel een beter tempo aanhouden qua gameplay. Het verhaal van het vervolg is echter vele malen sterker, en dat is het belangrijkste als het op een verfilming aankomt. Met het weergaloze acteerlatent van de cast, de showrunners die het bronmateriaal begrijpen (niet zo gek ook als één van hen de games heeft gemaakt) en dat oh zo indrukwekkende verhaal, moeten de makers wel heel hard hun best doen om de boel te verpesten.

Ik ben er helemaal klaar voor om in 2025 wederom het gevoel te hebben dat mijn hart uit mijn borstkas wordt gescheurd en er vervolgens eindeloos op wordt gestampt tot hij gevoelloos is. The Last of Us is lijden, en lijden maakt geweldige televisie. Kom maar op.