Wolfenstein: Youngblood negeert waarin de reboot excelleert
Wat wil ik graag van Wolfenstein: Youngblood houden. Ik heb het echt geprobeerd, maar richting het einde van de verhaallijn heb ik de handdoek in de ring gegooid. Wolfenstein 2 is een van de beste games van de huidige generatie consoles. Verhalend sterk, een geweldige cast, enkele weergaloze plottwists. Wolfenstein: Youngblood stelt op al die vlakken teleur en introduceert vooral nieuwe ergernissen. Wat dat betreft is het een raadsel waarom de makers sommige beslissingen in dit nieuwe deel zo prominent laten debuteren. Los van de co-op komt het gros niet uit de verf.
Het contrast tussen Wolfenstein deeltje twee en dit Wolfenstein-tussendoortje is fors, maar evenzeer klein. Het ligt allemaal aan de momenten waarop de game imponeert. Wolfenstein 2 moest het hebben van zijn geweldige verhalende momenten en personages, plus de actie en set pieces die daarop aansloten. Wolfenstein: Youngblood moet het hebben van zijn sporadisch geweldige actie en de schaarse, spectaculaire momentjes die daarbij komen kijken. Mede dankzij de co-op-formule komt het knallen geweldig uit de verf. Soms zelf beter dan in Wolfenstein 2. Maar daar is dan ook meteen alles mee gezegd.
Zelf zou ik met liefde een maatje uitnodigen om samen nog eens heel de game te doorlopen. Dat meen ik echt. De wisselwerking tussen de twee hoofdrolspeelsters is precies de juiste hoeveelheid stupide. Bovendien geeft Youngblood je dankzij een level- en upgradesysteem continu de indruk dat je steeds sterker wordt. Ergens in Youngblood schuilt een goede game, iets wat zich vooral toont op de momenten dat je genoeg reden (en munitie) hebt om al knallend los te gaan. Die situaties zijn helaas schaars. Voor je het weet loop je tegen een muur: heb ik hier nog wel zin in?
©GMRimport
Verhaal
Je doorloopt de game met de dochters van BJ. De protagonist is vertrokken naar Europa en de zusjes gaan naar hem op zoek. Het tweetal wordt bijgestaan door een andere dochter: die van de verzetsleidster uit het twee deel. Haar kroost fungeert in Youngblood als moreel en letterlijk kompas en leidt je door de levels.
Er is opnieuw een centrale uitvalsbasis waarin je met je crew praat – de catacombetunnels onder Parijs. Zo interactief en speels als de onderzeeër in Wolfenstein 2 is de nieuwe hub niet. Na het begin worden tussenfilmpjes zelfs steeds zeldzamer. Vanaf dan is het kristalhelder: het verhaal en de cast speelt geen grote rol in Youngblood. De voornaamste dialoog vindt plaats tussen de zusjes zelf, hoofdzakelijk tijdens de generieke loop-daarheen-segmenten in missies. Ook de opzet van de missies is iets anders. De lineaire verhaallijn is ingewisseld voor een meer openmissiestructuur.
©GMRimport
Je selecteert in Youngblood een missie, die je vergaart door met mensen in je uitvalsbasis te praten, en volgt vervolgens de marker op het kompas naar je missiedoel. Heel af en toe word je tijdens je klusjes opeens gebeld: of je even een autobom wilt plaatsen of wat documenten wilt stelen. Youngblood heeft openwereldinvloeden, maar is zeker geen openwereldgame. Veel missies vinden plaats in dezelfde gebieden, waarvan er aanvankelijk maar drie zijn. De gebieden voelen groot en gedetailleerd aan, maar het hergebruiken van omgevingen doet na tien uur wel echt af aan het gevoel een ‘volledige’ game te spelen.
Voordat je aan de slag gaat word je gedwongen te kiezen tussen een van de hoofdrolspelers. Het maakt in principe niet uit wie je kiest. Wel kies je direct tussen twee skills: een stealth-camouflage of een fikse schouderduw. Beide skills zijn up te graden. In de game vergaar je sowieso punten waarmee je wapens sterker maakt, je je mechanische pak uitbreidt of nieuwe skills vergaart. Die milde rpg-structuur (die is gekoppeld aan een levelsysteem) is an sich vermakelijk. Je wordt merkbaar sterker naarmate je meer speelt. Het nadeel is dat vijanden zeker in het begin erg snel meegroeien met jouw level.
Dat betekent dat je vijanden tegenkomt die je nog niet kunt verslaan, al geldt dat met name voor het begin van de game. Maar veel vervelender is dat sommige vijanden daardoor de hele game lang enorme kogelsponzen blijven. Alle listige vijanden dragen bepantsering, waardoor ze meerdere leeggeschoten magazijnen van jouw kant vereisen. Daarin schuilt echt nauwelijks lol. Je staat pal naast sommige vijanden blind magazijnen op ze in te pompen, wachtend op het moment dat hun levensbalkjes volledig zijn leeggelopen. Ja, de game heeft nu levensbalkjes.
©GMRimport
Knallen
Die invalshoek zorgt er ook voor dat de mogelijkheid om stealth te gebruiken alleen bij aanvang van de gevechten een effectieve tactiek is. Nu was dat in Wolfenstein 2 ook al zo, maar het geeft wel te denken. Is stealth een leuke speelwijze als je er met geluk misschien drie vijanden mee kunt neerhalen, waarna de game vrijwel altijd ontaardt in chaotische actie? Het antwoord laat zich raden.
Deze Wolfenstein-reboot imponeert al sinds 2014 met die simpele actie, laat daar geen misverstand over bestaan. Actie waarbij je zelf verantwoordelijk bent voor het vergaren van ammunitie en het meester worden van de pacing. Er schuilt een zekere uitdaging en bevrediging in het knallen. Kogels scheuren tegenstanders aan stukken, nazi’s kermen het uit van de pijn en de wapens zijn net uiteenlopend genoeg om met wat upgrades steeds weer vers aan te voelen. Combineer die kwaliteiten met iets doeltreffends als co-op, en je begrijpt dat het schieten in Wolfenstein: Youngblood van niet te onderschatten waarde is voor de herspeelbaarheid.
Hoe specifieke segmenten door testsessies zijn gekomen is een van de grootste raadsels van 2019
-
Tegelijkertijd heb ik mij af en toe groen en geel geërgerd aan sommige designkeuzes. Ik kan er in sommige gevallen oprecht nog steeds niet over uit. Iedere keer wanneer je opnieuw een gebied binnenkomt - wat vanwege de open structuur vaak gebeurt - ben je op dezelfde vijanden aan het knallen. Op een gegeven moment leer je ze dan ook te negeren en ze straal voorbij te lopen. Dat is tot daaraan toe, maar het vergaren van ammunitie is bij sommige eindbaasgevechten een onverklaarbare doorn in het oog. Upgrades die het bijeen sprokkelen van ammunitie makkelijker zouden moeten maken doen daar niets aan af.
Sterker nog, bij een van de (drie) eindbaasgevechten ging ik meermaals dood omdat ik geen kogels meer kon vinden. Met de handen in het haar en de staart tussen de benen gaf ik het op.
Op zich geen ramp, maar de checkpoint waar ik vervolgens weer werd neergezet was drie kwartier spelen geleden. Tot overmaat van ramp: deze game spawnt je met de hoeveelheid ammunitie die je had toen je doodging - inderdaad, nul. Als je dan vervolgens opnieuw doodgaat door een gebrek aan ammunitie, is enige frustratie wel te begrijpen. Bij mij was daar een zeker kookpunt bereikt; het zout stroomde uit mijn broekspijpen. Ik heb de moeilijkheidsgraad omlaag moeten schroeven om verder te willen spelen. Anders was ik oprecht met spelen gestopt. Hoe die specifieke segmenten door testsessies zijn gekomen is een van de grootste raadsels van 2019.
©GMRimport
Beter
Nogmaals, ik wilde Youngblood graag leuk vinden, maar Wolfenstein 2 is een veel betere game op vrijwel ieder front. Daar doet het gebrek aan co-op niets aan af. Youngblood is niet per se slecht. Met name in co-op valt er genoeg knalplezier te beleven, en zelfs als je in je uppie door de levels ragt tilt de actie deze shooter naar een hoog niveau. Maar de ergernissen vieren hoogtij. De grillige checkpoints, een matig levelsysteem en het gebrek aan een leuke cast of boeiend verhaal overheersen. Bethesda doet er goed aan deze game voor een zachter prijsje in de winkel te leggen.
Wolfenstein: Youngblood ligt nu in de winkels voor pc, PlayStation 4, Switch en Xbox One. De game is gerecenseerd op de pc.
Laatste reviews op Gamer.nl:
©GMRimport
Wolfenstein: Youngblood stelt vooral teleur omdat Wolfenstein 2 veel meer was dan een goed schietspel. Youngblood is dat niet. Hoewel er genoeg momenten zijn waarop de snelle gameplay imponeert en de co-op vermaakt, stelt de game op bijna ieder ander vlak teleur.
- Upgrade-systeem, de snelle actie blijft top, co-op is leuk genoeg
- Weinig verhaal, mindere cast, veel herhaling in omgevingen, bepantsering vijanden, checkpoints verweven met ergernissen
