Wees niet bang dat Wolfenstein 2: The New Colossus louter knallen is, deze game is zoveel meer dan dat. Op zoveel vlakken waar je het niet verwacht heeft Wolfenstein 2 diepgang. In de nucleaire onderzeeër die fungeert als hub kun je je tientallen minutenlang aan een stuk vermaken met vrijwel niets doen. Dan luister je bijvoorbeeld naar de conversaties tussen teamgenoten. Of je gaat buiten in de spelwereld op zoek naar lore die is verwerkt in posters, agenda’s, kaartjes of audio-opnames. Het zijn er meer dan je tellen wilt.
Ondergetekende is geen fan van lo e lore. Maar het Amerika dat in Wolfenstein 2 door nazi’s is ingenomen, komt juist in zulke details tot leven. Het zijn de nazi-vlaggen, de propaganda-flyers, de Duitse countryliedjes op de radio en de gesprekken op straat die een volstrekt ongeloofwaardig scenario in een volstrekt geloofwaardige spelwereld gieten. Met name het acteerwerk in Wolfenstein 2 excelleert. De gezichtsanimaties zijn wellicht een beetje knullig, maar bij de gratie van Frau Engel, wat wordt er in Wolfenstein 2 goed geacteerd.
Ingedrukt gaspedaal
Hoofdpersonage BJ Blazkowicz krijgt niet alleen inhoud dankzij de innerlijke dialoog die hij voert als hij nazi’s over de kling jaagt. Je duikt ook in zijn verleden, in de relatie met zijn ouders bijvoorbeeld.
Wolfenstein 2 schuwt geen enkel moeilijk onderwerp. De positie van zwarte vrouwen komt langs, de invloed van het vaderfiguur komt langs, de weerbaarheid van zwangere vrouwen. En zulke onderwerpen worden niet even in een stukje dialoog vertolkt of in een tu enfilmpje van een minuut gepropt. Nee, Wolfenstein 2 trapt het gaspedaal op zulke momenten juist extra in.
Het gevolg is duidelijk: je gaat om de mensen met wie je speelt en werkt geven. Je gaat om nazi’s als Frau Engel en je vader gruwelen. De momenten dat setting, verhaal en actie samenkomen zijn dan ook het beste. Aan het begin denkt je wellicht: wow, ik mag op nazi’s schieten vanuit een rolstoel, maar al gauw kom je erachter dat dit specifieke speelse scenario enkel het topje van de ijsberg vormt.
Wolfenstein 2 is ontzettend over-the-top, maar nooit op een slechte manier. Het vindt steeds nieuwe settings of mechanics om de gameplay vers te houden en het verhaal een onverwachte richting in te sturen. Maar bovenal weet het je zo keer op keer een gevoel van intens geluk te geven.
De best schietende game
De actie alleen slaagt daar al voortdurend in. MachineGames levert met Wolfenstein 2: The New Colo us de best schietende game van deze consolegeneratie af. Dat voel je al na een minuutje spelen. Het is een gevoel dat moeilijk uit te leggen is, maar Wolfenstein 2 voelt zo veel beter dan trailers blijk kunnen geven. Mi chien zijn het die fijne ragdoll-physics. Nazi’s trillen en spartelen bij iedere kogel die ze doorzeeft.
Dat is wel zo belangrijk in een singleplayerschietspel waarin knallen op deze nazi’s de voornaamste bezigheid is. Het schieten verveelt ook niet, zelfs niet na twintig uur spelen. Met een machinegeweer in iedere hand – geen uitzonderlijke ‘tactische’ opstelling in Wolfenstein 2 – stapel je dode nazi’s met groot plezier op tot aan het plafond. Geenszins is dat overdreven: alle lijken blijven liggen, de physics doen de rest van het werk.
Om dat te realiseren beschik je over een klein maar goed afgemeten arsenaal aan wapens, die geüpgraded kunnen worden met kits die verstopt zijn in uithoeken van de levels. Ook die upgrades zijn niet talrijk, maar ze voegen wel echt iets toe. Een van de eerste upgrades die je wilt hebben is de silencer voor je pistool en machinegeweer. Sluipen is net als in Wolfenstein: The New Order (2014) een integraal onderdeel van de gameplay.
De segmenten waarin geslopen kan worden tonen bovenin het scherm een radar met de positie van de commandanten. Weet je hen ongezien uit te schakelen, dan voorkom je dat er versterking arriveert in de vorm van nazi’s of gigantische (mechanische) afgeleiden daarvan. Zonder silencer beschik je enkel over mêlee-aanvallen om vijanden stilletjes uit te schakelen, maar het is ons zonder demper maar één keer gelukt om ongezien en ongehoord een segment in de levels te klaren. Maar zelfs met silencers op je guns is dat behoorlijk lastig.
Gelukkig wordt ook de stealth later in de game iets makkelijker dankzij nieuwe uitrusting. Je krijgt halverwege de verhaallijn de keuze uit drie stukjes technologie, waaronder stelten die fungeren als double jump, om hoger gelegen platformen te bereiken, en een harnas dat je torso platdrukt, wat handig is om door nauwe doorgangen te manoeuvreren. In de praktijk is de gear vooral een verrijking voor je tactieken. Zo kun je ongezien overzicht creëren door op stelten te gaan staan of onder een auto te kruipen om ongezien te blijven.
Dat wil niet zeggen dat Wolfenstein je geen belangrijke keuzes voorlegt. Aan het begin van de game bepaal je bijvoorbeeld welke tijdlijn je doorloopt door te kiezen wie van je twee maatjes je laat leven, exact zoals in Wolfenstein: The New Order. Die keuze, die we omwille van spoilers niet verder zullen toelichten, resulteert daadwerkelijk in andere cut scenes, gebeurteni en tijdens het spelen en op veel momenten zelfs compleet andere dialoog. Het maakt een tweede playthough zeer aanlokkelijk.
Vrijwel feilloos
Wolfenstein 2 mag met het oppakken van health en munitie dan lekker old skool aanvoelen, het is wel echt een crime om op een controller steeds met je rechterduim van het rechterpookje af te moeten om met vierkantje (op de PlayStation 4) iets op te moeten pakken. Het zorgt ervoor dat je als een idioot langs muren afloopt en als een malle op dat vierkantje ramt om alles op te pakken. De game laat je de lay-out van de knoppen op de controller ook niet aanpa en, je zou zelf de knoppen om moeten draaien binnen de instellingen van je PlayStation 4 of Xbox One.
Verder is Wolfenstein 2: The New Colo us een vrijwel feilloze game. De verwachtingen lagen al hoog, maar worden overtroffen. Zowel qua verhaal, moralisme, gameplay, spelwereld en technische afwerking.
Wolfenstein 2: The New Colo us is nu beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.