Warhammer Chaosbane is vooral voorspelbaar
Je personage rent door de duistere kerker. Monsters staan in groepen te wachten en rennen op je af als je in hun buurt komt. Her en der staan tonnen die je kapot kan schieten en regelmatig laten monsters nieuwe buit vallen. Daarna leg je Diablo 3 weg en start je Warhammer Chaosbane, om te ontdekken dat die exact dezelfde ervaring biedt.
Het voelt een beetje ongemakkelijk om Warhammer Chaosbane te beschrijven. Op papier is het stap voor stap een kloon van die welbekende Blizzard-game. Verschillende personages met eigen vaardigheden? Check. Eindeloze hoeveelheden monsters? Check. Loot? Check. Het ongemak komt deels voort uit het besef dat het uitleggen van Warhammer Chaosbane niks anders is dan het blootleggen van hoe trouw de makers van deze game hebben geprobeerd om een kopie te maken van hun voorbeeld. Zo trouw dat er ook echt niets nieuws te ontdekken is. Voor een ander deel is dat ongemak het gevolg van het steeds sterker groeiende besef dat Warhammer Chaosbane ondanks het slaafs volgen van de checklist nergens echt leuk wil worden.
Het spel begint met de gebruikelijke verhaalscène die duidelijk maakt dat er een belangrijke tovenaar is verdwenen en dat die weer gevonden moet worden. Ondertussen is er oorlog tussen het Imperium en de troepen van Chaos en worden de kerkers van de in totaal vier steden overspoeld door demonisch tuig.
©GMRimport
Hetzelfde verschil
Je speelt één van de vier personages, elk met een eigen set vaardigheden. Er is een tovenaar, een boogschutter, een ridder en een dwerg met een bijl. Elk van deze personages heeft op papier een eigen rol te vervullen in co-op (je kan met zijn vieren samen spelen, zelfs op hetzelfde scherm), maar is uiteraard ook in staat solo het hele verhaal door te spelen. Dat laatste zorgt er ook voor dat de personages tijdens het spelen niet zo heel erg van elkaar verschillen. De boogschutter schiet pijlen en de ridder moet op de tenen van de tegenstanders staan, maar in essentie blijf je dezelfde dingen doen.
Dat komt onder meer door de manier waarop de game met magie/mana omgaat. Je hebt twee soorten aanvallen: vaardigheden die mana kosten en vaardigheden die mana terugwinnen. Het komt er tijdens het spelen dus op neer dat je tussen deze twee soorten afwisselt, waarbij de mana-kostende aanvallen doorgaans krachtiger zijn dan de mana-opleverende aanvallen.
Visueel is er wel duidelijk verschil tussen de personages zichtbaar, en ze hebben ieder heel coole aanvallen om in te zetten. Maar het blijft vooral oppervlakkig vuurwerk. Het is alleen heel makkelijk om in een soort trance te raken: mana aanval mana aanval, mana-verdien-aanval, mana-verdien-aanval, mana-verdien-aanval. De niet aflatende horde aan vijanden voelt bijna nergens als een echte uitdaging, vooral niet als je je loot regelmatig ververst en je vaardigheden trouw opwaardeert in de tech tree.
©GMRimport
Generiek
Is er grafisch dan wel iets te genieten? De makers hebben duidelijk oog voor detail en de met puinhopen en lijken bezaaide gangen en de helder verlichte buitenscènes zijn goed verzorgd. De kerkers zelf zien er allemaal heel mooi uit, op een herkenbare generieke fantasy-manier. Het is misschien flauw om maar te blijven hameren op het constante gevoel van déjà vu dat deze Warhammer-game oproept, maar het is nou eenmaal zijn opvallendste feature. We hebben dit allemaal al gezien en daardoor voelen de duistere krochten van dit magische rijk ongeveer zo wonderlijk als een wandeling naar de plaatselijke Albert Heijn.
De laatste reden die je dan nog hebt om de game zijn eigen plaats in je gameverzameling te geven is als je fan bent van Warhammer. Ben je zo’n fan, dan zul je blij zijn om te zien dat de lore goed is gebruikt in de game. De verschillende personages zijn trouw aan hun afkomst (de arrogante tovenaar heeft heel andere motieven dan de hippie boogschutter bijvoorbeeld) en de vele monsters komen recht uit de Warhammer-monster manuals.
©GMRimport
Niet slecht
Je zou op basis van het bovenstaande kunnen denken dat Warhammer Chaosbane een slecht spel is, maar dat is het niet. Als dit je allereerste kennismaking is met een hack ’n slash rpg, zou je er zomaar een flinke dosis lol uit kunnen halen. Maar zelfs dan zou het zomaar kunnen, dat het je nooit echt een warm gevoel geeft. Voor ons is het in elk geval een slecht teken als we een spel vóór het slapengaan aanzetten, omdat we daarna zoveel makkelijker indutten.
Originaliteit is niet de belangrijkste factor bij het beoordelen van een game. Stel dat er maar één first person shooter had mogen zijn, of één rpg. Dan waren we snel uitgespeeld. Games bouwen op hun voorgangers en voegen frisse ideeën toe om het nieuwe product bestaansrecht te geven. Warhammer Chaosbane voegt echter niets nieuws toe. Het is een Diablo-kloon. Competent? Ja. Maar ook volstrekt overbodig. Zelfs als je Warhammer-fan bent.
Warhammer Chaosbane is nu verkrijgbaar voor PS4 (geteste versie), Xbox One en Windows.
Laatste reviews op Gamer.nl:
©GMRimport
Warhammer Chaosbane heeft competente graphics, een competent verhaal en een competente dosis hack ’n slash met de nodige loot. Dit is Diablo 3 met een andere naam en helaas met nog minder persoonlijkheid dan je van een dergelijke kloon zou verwachten. Het werkt, het is niet slecht. Het is vooral iets wat we al eerder hebben gezien.
- Trouw aan de lore, competente lootgame
- Volkomen gespeend van originaliteit, te makkelijk
