Denk aan een vampier, en je denkt waarschijnlijk aan een klassiek monster dat gewetenloos zijn slachtoffers leegzuigt. Maar wat als je gewoon een goed mens bent en eigenlijk helemaal geen zin hebt om onschuldige mensen van hun bloed te ontdoen?
In Vampyr, de nieuwe game van Life is Strange-ontwikkelaar Dontnod, is de hoofdrol weggelegd voor Jonathan Reid, een dokter die zich heeft toegewijd aan het redden van mensen. Tijdens de oorlog specialiseerde hij zich in bloedtransfusies. Nogal ironisch dus dat juist hij bij thuiskomst in het Londen van 1918 wordt veranderd in een vampier. En dat terwijl de stad zijn hulp als geneesheer goed kan gebruiken, aangezien de Spaanse griep overal slachtoffers maakt.
Lekker zuigen
Dontnod zet de speler overtuigend middenin de morele kwesties van Reid. Als dokter wil hij niemand doden, maar als vampier wil hij het liefst zijn tanden in iedereens nek zetten. In de vier Londense wijken waar hij ronddoolt ontmoet hij tientallen inwoners, die elk hun eigen verhaal en achtergrond hebben. Door met iedereen te praten en de omgeving af te speuren naar aanwijzingen, leert hij elke inwoner steeds beter kennen. Die ene zuster uit het ziekenhuis overweegt bijvoorbeeld om ontslag te nemen, omdat het maar niet lukt om de dodelijke griep uit te bannen. En de priester blijkt dodelijke plannen te hebben om de stad van het kwaad te ontdoen.
Hoe meer Jonathan over iemand te weten komt, hoe meer XP diegene oplevert als de nieuwbakken vampier hem toch besluit leeg te zuigen. Het loont dus daadwerkelijk om potentiële slachtoffers eerst te onderzoeken, voordat je iedereen rücksichtslos om het leven brengt. Bovendien ontdekt Jonathan mi chien wel iets waardoor je je dorst naar bloed toch maar inhoudt. Die ene klootzak die je eigenlijk gelijk al meteen wilde doden, blijkt bijvoorbeeld toch een heel goede vader te zijn voor zijn zoontje. Wil je er echt voor zorgen dat die zonder zijn vader moet opgroeien?
Temptation Londen
Wie je omlegt heeft daarnaast ook echt effect op het verloop van de game. Hele zijmi ies kunnen verdwijnen omdat je net de verkeerde hebt vermoord, en de prijzen in de winkels gaan flink omhoog als je niet goed voor de bevolking zorgt. Iedereen die een relatie had met het slachtoffer wordt ook een stuk chagrijniger, al weten ze natuurlijk niet dat Jonathan achter de moord zat. En wordt de samenleving te erg ontwricht, dan kan een hele wijk in chaos verzanden.
Het is een briljant spelconcept dat hier uitermate goed wordt uitgevoerd. Je praat met iedereen, voert zijmi ies voor ze uit en mixt zelfs geneesmiddelen voor hun kwaaltjes, alles om hun XP-waarde maar zo hoog mogelijk te houden. Zelfs als je het toch niet over je hart kunt verkrijgen om je tanden in iemand te zetten. Uiteindelijk word je verleid om iemand soldaat te maken, want de boost in ervaringspunten is gigantisch. Je moet ook haast wel, omdat je de vele gevechten in de game anders nauwelijks overleeft. Je begint de game mi chien vredelievend, maar binnen de kortste keren loop je tegen een vijand aan die vele levels boven jou zit, en dan is het wel erg verleidelijk om bloed te gaan drinken en Jonathan sterker te maken voor het volgende gevecht.
Bloedirritant
Die combat is helaas waar Vampyr flink tekortschiet. De game probeert een Souls-game of Bloodborne te kopiëren, waarbij alle moves stamina kosten en je op de goede momenten aanvallen moet ontwijken, om daarna hard terug te slaan. De besturing is echter enorm klungelig en voelt totaal niet vloeiend. Als Jonathan een mêlee-aanval inzet, zet hij bijvoorbeeld eerst een enorme stap naar voren, waardoor hij zo een halve meter naar voren glijdt. Een gevecht verzandt zo in een soort line-dancing waarin je steeds op de verkeerde plek staat. Het voelt alsof je een dronken schaatser onder de knoppen hebt.
De vijanden zijn daarnaast ook behoorlijk ongeïnspireerd in de tegenstand die ze bieden. Om de haverklap word je aangevallen door menselijke vampierjagers (die jou gek genoeg direct als vampier herkennen, terwijl niemand op straat of in het ziekenhuis waar je werkt iets aan je afziet) of bovennatuurlijk gespuis. Op de baasgevechten na kun je ze allemaal met dezelfde strategie wel verslaan. Door een beetje slim te ontwijken en te slaan, hak je iedereen in de pan. De gevechten met bazen zijn dan weer frustrerende momenten waarin je Jonathan constant vervloekt, omdat hij niet precies doet wat je wilt. De camera blijft dan ook vaak steken en kan de actie nauwelijks bijhouden.
Het is jammer dat Vampyr zo struikelt in de gevechten, want dit zou wel de beloning moeten zijn waarvoor je al die morele keuzes maakt. Met de scheut XP die je verdient door een onschuldig slachtoffer te maken, kun je je gang gaan in een zeer uitgebreide skilltree. Zo kan Jonathan meer health of stamina verdienen, of er voor zorgen dat hij meer schade doet met zijn bijtaanvallen. Maar je kunt ook losgaan met speciale aanvallen, die erg leuk zijn om te gebruiken. Jonathan kan bijvoorbeeld een speer van bloed door zijn vijanden gooien, of ze verdoven door hun bloed te laten stollen. Met een ultieme aanval kan hij iemand zelfs van binnenuit laten ontploffen. Het is daadwerkelijk opwindend om met al die vaardigheden aan de slag te gaan, al maakt het de combat niet minder rommelig en houterig.
Campyr
Dat is een grote smet op de game, die verder eigenlijk alleen wat kleine minpuntjes kent. Het schrijfwerk is soms wel erg zwaarmoedig, zo erg dat we niet weten of het nou serieus is bedoeld of campy moet overkomen. ‘Wat is een muur, behalve tot slaaf gemaakt steen? Wat is glas, behalve gekweld zand?’ klinkt het in de opening cène. Dialogen zijn over het algemeen wel goed geschreven en het is intere ant om met alle inwoners te praten. Het verhaal is niet briljant, maar de vraag wie Jonathan nou tot vampier heeft gemaakt is genoeg om je aan het spelen te houden.
Daarnaast valt er grafisch hier en daar wat op te merken. Aan het hevig gestileerde stijltje valt wel op te maken dat hier geen gigantisch AAA-team aan heeft gewerkt, al wordt het nooit echt lelijk en leidt het niet af. Wij speelden op een krachtige pc en zagen in drukke scènes de framerate wel wat inkakken.
Als je om de saaie en frustrerende gevechten heen kunt kijken, is Vampyr een bijzonder experiment dat erin slaagt om de speler echt over zijn keuzes na te laten denken. Het is dan ook jammer dat je niet als pacifistische vampier door het leven kunt gaan. Zelfs als je besluit om alle inwoners te sparen, moet je je toch een weg door de vele vampierjagers en andere ondoden vechten. Het is niet frustrerend genoeg om de ervaring helemaal te verpesten, maar je moet wel weten waar je aan begint.
Vampyr is vanaf 5 juni verkrijgbaar op pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de game op pc getest.