Tomb Raider

Aaaaaaaaaaah!

De pas afgestudeerde archeologe Lara Croft is op expeditie in de buurt van Japan, wanneer haar schip wordt overvallen door een storm. Het schip breekt in twee en Lara spoelt aan op een mysterieus eiland. Nog voordat ze haar collega's om hulp kan roepen, wordt ze bewusteloos geslagen en ontvoerd. Dit alles gebeurt in de eerste minuut van het spel en daarmee stopt het drama voor de ongeluksvogel nog lang niet.

Gedurende het avontuur valt, glijdt, struikelt, pleurt, spettert en snikt ze zich over het eiland heen. Als je niet op een bepaald moment medelijden met haar krijgt, dan ben je net zo harteloos als de regi eurs van Crystal Dynamics die haar zo door de mangel halen. Het is dat ze een digitaal personage is, want geen mens overleeft in het echt de vele botbreuken en roestige stukken ijzer waarmee ze wordt gespietst. En dat is alleen nog tijdens het canon verhaal: voor de momenten dat we opdrachten verpesten, hebben de makers een aantal gruwelijke sterfscènes klaar staan.

Van Christopher Nolan naar Michael Bay
Vooral in de eerste uren van Tomb Raider is het net alsof we een zorgvuldig geregi eerde show zitten te kijken. Het is niet zo dat we geen controle hebben over Lara, want er zitten een paar omgevingen in dit stuk waar we vrolijk doorheen kunnen springen en zoeken naar geheime locaties en objecten. Maar deze omgevingen zijn nog klein en het tempo van het verhaal is nog hoog. Je kunt gerust met je vriendje of vriendinnetje op de bank dit spelen, want dit volledige eerste deel is even boeiend in beeld gebracht als een spannende film.

Later worden de levels wat groter en is ervoor te kiezen om de omgeving wat meer te verkennen. Besluit je echter om verder te gaan met het verhaal, dan gebeurt er iets vreemds. Terwijl we al die tijd in spanning naar een combinatie van Lost en Batman Begins zaten te kijken, krijgen de regi eurs ineens zin om een actiefilm van Michael Bay op te zetten. Tomb Raider verandert in een Uncharted of Call of Duty, waarin ma a's vijanden op ons afrennen en de hele wereld om ons heen explodeert. En dat is geen overdrijving: letterlijk alles in het beeld is een combinatie van vuur, explosies en/of lava.

Alhoewel dit er erg stoer uitziet, haalt het zorgvuldig opgebouwde karakter van Lara onderuit en valt de spanning van het overleven op een eiland volledig weg. Waar we eerst nog de spaarzame vijanden stilletjes probeerden uit te schakelen zodat ze niet om versterkingen konden roepen (een slim onderdeel van de kunstmatige intelligentie), staan we nu honderd man neer te maaien terwijl Lara stoere oneliners uitkraamt. Lara groeit niet op tot de 'survivor' waar constant over gesproken wordt in de reclamecampagne, maar in de Terminator.

Batman: Arkham Jungle

Direct daarna schakelt het spel weer terug naar de survivalgameplay en het verhaal, maar de schade is tegen die tijd wel gedaan. Als Lara dan nog tranen laat, geloven we haar minder omdat ze daarvoor tientallen mensen heeft vermoord. Gelukkig worden we van deze stijlbreuk afgeleid door de prachtige omgevingen waar we in belanden. Deze zijn te vergelijken met de levels in Batman: Arkham City, maar vervang dan de stad voor stukjes jungle.

In Arkham kon je iedere drie meter met slim gebruik van je gereedschappen een Riddler-trophy vinden. In Tomb Raider werkt dit hetzelfde, alleen vinden we dan relieken, houten kisten en stukjes dagboek die ons meer vertellen over het verhaal van het eiland en Lara's collega's. Met deze vondsten kunnen we ook onze gereedschappen en wapens upgraden, waardoor we weer plekken kunnen bereiken die voorheen ontoegankelijk waren.

Tu en deze plekken zitten ook geheime graftombes, die de moeilijkste puzzels van het spel bevatten. Helaas vallen deze in het niets in vergelijking met de grootse geheime locaties uit bijvoorbeeld de A a in’s Creed-serie. De tombes bestaan allemaal uit maar één puzzel die meestal in drie stappen zijn op te lo en. Hier hadden we iets intelligenters verwacht voor de oude fans van de serie.

Multiplayer

Het spel is daarmee vooral in het voordeel geslagen van de shooter-spelers versus de platformers/puzzelaars uit het publiek. Deze eerste groep kan bovendien zijn ei kwijt in de multiplayermodus, gemaakt door een apart team van Eidos Montréal. Hierin zijn alle bekende opties aanwezig: een Team Deathmatch, een Free-for-All, een variant op Capture-the-Flag en een variant op Domination. De levels zitten op een intere ante, anarchistische manier in elkaar, met gerust vijf verschillende hoogtes.

Dit betekent dat je veel moet springen en zelfs rotsen beklimmen naar andere niveaus. Je kunt ook valstrikken zetten en stukken level vernietigen. Een mooie toevoeging, maar in onze ervaring trapten daar maar weinig mensen in. Ook is het aantal maps, vijf, te laag om de aandacht lang vast te houden. De singleplayercampagne van Tomb Raider heeft ons echter meer dan genoeg vermaakt. Op een paar verkeerde keuzes na, blijft het eiland een prachtige locatie die optimaal wordt benut door de makers. Blijf vooral speuren voor ieder geheim, daarmee haal je zo'n twintig uur spelplezier uit de game.

Deze game is getest op Xbox 360.