The Sojourn zit vol heerlijk uitdagende puzzels
Je zou puzzelgame The Sojourn met een hele hoop andere games kunnen vergelijken. Het heeft uiterlijke kenmerken van The Witness, stilistische overeenkomsten met Rime en lijkt verhalend op Journey. Maar nog belangrijker is dat het ook zijn eigen smoel heeft.
In The Sojourn wandel je door prachtige omgevingen, vol eeuwenoude ruïnes, kleurrijke flora en pulserende grotten. Zodra je een nieuwe puzzelkamer binnenstapt, bouwt die wereld zich voor je ogen op. Stenen stapelen uit zichzelf op elkaar, alsof opnames van een instortend gebouw achterstevoren worden afgespeeld. Het geeft de hele game een magisch gevoel, waarbij het lijkt alsof elke omgeving speciaal voor jou gebouwd wordt.
©GMRimport
Beeldig
De puzzels zelf zijn simpel vormgegeven, maar uiterst uitdagend. Het puzzelwerk in The Sojourn draait om het manipuleren van allerlei standbeelden om je een weg naar de uitgang te banen. Je loopt over smalle paadjes, turend naar de afgrond waar je absoluut niet in wilt vallen. Gedurende het spel kom je steeds nieuwe soorten standbeelden tegen met hun eigen regels die je moet leren kennen.
Het eerste type beeld laat je bijvoorbeeld teleporteren, doordat je ermee van plaats kunt wisselen. Een harpvormig beeld speelt dan weer een muziekje wanneer je hem activeert, en zolang de muziek klinkt, zijn de verbrokkelde bruggen die je weg blokkeren ineens weer gerepareerd.
Wat het allemaal nog moeilijker maakt, is dat je de standbeelden alleen kunt gebruikenwanneer je in een duistere versie van de wereld loopt. Als je op bepaalde platformen gaat staan, verandert de spelwereld in een grimmige omgeving en heb je een paar stappen de tijd om de standbeelden te gebruiken. Later vind je poorten, die je permanent in de duistere wereld brengen (maar ook nieuwe obstakels in de weg plaatsen) en magische stenen die je in een standbeeld kunt plaatsen, zodat je hem altijd kunt gebruiken.
Het oplossen van zulke raadsels geeft je een euforisch gevoel, maar het is jammer dat je niet echt het idee krijgt dat je voortgang boekt in de game.
-
©GMRimport
Puzzelkrachten
Het resultaat is een soort delicate schuifpuzzel, waarin je telkens teleporteert en lang genoeg in de duistere wereld probeert te komen om op het juiste moment een standbeeld te gebruiken en verder te kunnen. Nog moeilijker wordt het wanneer je standbeelden op de juiste plekken moet zetten om bijvoorbeeld deuren te openen.
Het klinkt allemaal wat abstract, maar het zijn daadwerkelijk interessante en uitdagende puzzels. Het zijn geen uitdagingen waar je even makkelijk doorheen walst, maar ware hersenkrakers waar je tientallen minuten op vast kunt blijven zitten. Meerdere keren dachten wij dat er een foutje was gemaakt in de game, omdat een puzzel gewoonweg niet op te lossen leek. Maar na vele pogingen en met een andere benadering lukte het uiteindelijk toch. Vooral de extra moeilijke uitdagingen, optionele bonusmissies die na bijna elk level verschijnen, vergden het uiterste van onze puzzelkrachten.
©GMRimport
Tempo, tempo
Het oplossen van zulke raadsels geeft je een euforisch gevoel, maar het is jammer dat je niet echt het idee krijgt dat je voortgang boekt in de game. Je reist tijdens het spel wel van de ene mooie omgeving naar de andere, maar vaak genoeg lijkt het alsof je geen stap verder komt. Je arriveert bijvoorbeeld in een kamer waarin je vijf puzzels moet oplossen om verder te komen. Als dat na flink zwoegen is gelukt, word je slechts beloond met een volgende kamer, waarin dan weer zes puzzels op je wachten. En als dat is voltooid? Jawel: nog een kamer, met weer zes puzzels.
Die ontwerpkeuzes komen het tempo van de game niet ten goede. Het abstracte verhaal, dat met zwijgende standbeelden wordt verteld, is dan niet genoeg om je aandacht er bij te houden. Ook veranderen de puzzels niet genoeg: je loopt altijd over een pad en moet altijd op dezelfde manier de uitgang vinden. De nieuwe soorten beelden die je daarvoor gebruikt, leveren eigenlijk te weinig variatie op.
Een ander frustratiepunt zijn de afgronden, waar je makkelijk in valt. De paden waar je op loopt zijn smal en een verkeerde stap is snel gezet. Vooral in latere puzzels, waarin je naar een bepaald punt moet kijken terwijl je over een bruggetje loopt. Het is extra frustrerend omdat zo’n afgrond helemaal niks toevoegt. Zodra je klaar bent met vallen, kom je weer op dezelfde plek terecht. Het was veel logischer geweest om het gewoon onmogelijk te maken om van de rand te kieperen.
Voor de rest zijn het vooral kleine minpuntjes die zo nu en dan storen, zoals een bug waardoor je vast kunt komen te zitten onder een standbeeld. Gelukkig duurt het niet lang om een puzzel te resetten en verlies je daar weinig voortgang mee. Het meest tergend zijn wel de geluidseffecten van de standbeelden, die je elke keer hoort als je ze activeert. Vooral als je al minuten zit te puzzelen en dan tientallen keren hetzelfde irritante riedeltje van een harpstandbeeld moet horen, krijg je de neiging om het geluid uit te zetten.
Het zijn minimale kritiekpunten die de glans van een verder solide puzzelavontuur niet kunnen dimmen. The Sojourn heeft een prachtige, serene stijl die je laat ontspannen, zelfs als je hersenen kraken op een listige uitdaging. De game zit vol met uitstekend ontworpen puzzels waar de echte fans hun tanden op stuk kunnen bijten.
The Sojourn is vanaf 20 september beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze recensie is het spel gespeeld op een PlayStation 4 Pro.
Veel puzzelgames houden tegenwoordig je handje vast, maar The Sojourn doet dat zeker niet. Sinds The Witness hebben we ons niet zo stukgebeten op een serie puzzels. De prachtige en serene sfeer zorgt er gelukkig voor dat je niet al te gefrustreerd raakt.
- Boeiende puzzels, prachtige stijl, pure hersenkrakers
- Voortgang voelt niet soepel, weinig gevarieerd, kleine irritaties en bugs
