Je zou puzzelgame The Sojourn met een hele hoop andere games kunnen vergelijken. Het heeft uiterlijke kenmerken van The Witness, stilistische overeenkomsten met Rime en lijkt verhalend op Journey. Maar nog belangrijker is dat het ook zijn eigen smoel heeft.

In The Sojourn wandel je door prachtige omgevingen, vol eeuwenoude ruïnes, kleurrijke flora en pulserende grotten. Zodra je een nieuwe puzzelkamer binnenstapt, bouwt die wereld zich voor je ogen op. Stenen stapelen uit zichzelf op elkaar, alsof opnames van een instortend gebouw achterstevoren worden afgespeeld. Het geeft de hele game een magisch gevoel, waarbij het lijkt alsof elke omgeving speciaal voor jou gebouwd wordt.

©GMRimport

Beeldig

De puzzels zelf zijn simpel vormgegeven, maar uiterst uitdagend. Het puzzelwerk in The Sojourn draait om het manipuleren van allerlei standbeelden om je een weg naar de uitgang te banen. Je loopt over smalle paadjes, turend naar de afgrond waar je absoluut niet in wilt vallen. Gedurende het spel kom je steeds nieuwe soorten standbeelden tegen met hun eigen regels die je moet leren kennen.

Het eerste type beeld laat je bijvoorbeeld teleporteren, doordat je ermee van plaats kunt wisselen. Een harpvormig beeld speelt dan weer een muziekje wanneer je hem activeert, en zolang de muziek klinkt, zijn de verbrokkelde bruggen die je weg blokkeren ineens weer gerepareerd.

Wat het allemaal nog moeilijker maakt, is dat je de standbeelden alleen kunt gebruikenwanneer je in een duistere versie van de wereld loopt. Als je op bepaalde platformen gaat staan, verandert de spelwereld in een grimmige omgeving en heb je een paar stappen de tijd om de standbeelden te gebruiken. Later vind je poorten, die je permanent in de duistere wereld brengen (maar ook nieuwe obstakels in de weg plaatsen) en magische stenen die je in een standbeeld kunt plaatsen, zodat je hem altijd kunt gebruiken.

©GMRimport

Puzzelkrachten

Het resultaat is een soort delicate schuifpuzzel, waarin je telkens teleporteert en lang genoeg in de duistere wereld probeert te komen om op het juiste moment een standbeeld te gebruiken en verder te kunnen. Nog moeilijker wordt het wanneer je standbeelden op de juiste plekken moet zetten om bijvoorbeeld deuren te openen.

Het klinkt allemaal wat abstract, maar het zijn daadwerkelijk interessante en uitdagende puzzels. Het zijn geen uitdagingen waar je even makkelijk doorheen walst, maar ware hersenkrakers waar je tientallen minuten op vast kunt blijven zitten. Meerdere keren dachten wij dat er een foutje was gemaakt in de game, omdat een puzzel gewoonweg niet op te lossen leek. Maar na vele pogingen en met een andere benadering lukte het uiteindelijk toch. Vooral de extra moeilijke uitdagingen, optionele bonusmissies die na bijna elk level verschijnen, vergden het uiterste van onze puzzelkrachten.

©GMRimport

Tempo, tempo

Het oplossen van zulke raadsels geeft je een euforisch gevoel, maar het is jammer dat je niet echt het idee krijgt dat je voortgang boekt in de game. Je reist tijdens het spel wel van de ene mooie omgeving naar de andere, maar vaak genoeg lijkt het alsof je geen stap verder komt. Je arriveert bijvoorbeeld in een kamer waarin je vijf puzzels moet oplossen om verder te komen. Als dat na flink zwoegen is gelukt, word je slechts beloond met een volgende kamer, waarin dan weer zes puzzels op je wachten. En als dat is voltooid? Jawel: nog een kamer, met weer zes puzzels.

Die ontwerpkeuzes komen het tempo van de game niet ten goede. Het abstracte verhaal, dat met zwijgende standbeelden wordt verteld, is dan niet genoeg om je aandacht er bij te houden. Ook veranderen de puzzels niet genoeg: je loopt altijd over een pad en moet altijd op dezelfde manier de uitgang vinden. De nieuwe soorten beelden die je daarvoor gebruikt, leveren eigenlijk te weinig variatie op.

Een ander frustratiepunt zijn de afgronden, waar je makkelijk in valt. De paden waar je op loopt zijn smal en een verkeerde stap is snel gezet. Vooral in latere puzzels, waarin je naar een bepaald punt moet kijken terwijl je over een bruggetje loopt. Het is extra frustrerend omdat zo’n afgrond helemaal niks toevoegt. Zodra je klaar bent met vallen, kom je weer op dezelfde plek terecht. Het was veel logischer geweest om het gewoon onmogelijk te maken om van de rand te kieperen.

Voor de rest zijn het vooral kleine minpuntjes die zo nu en dan storen, zoals een bug waardoor je vast kunt komen te zitten onder een standbeeld. Gelukkig duurt het niet lang om een puzzel te resetten en verlies je daar weinig voortgang mee. Het meest tergend zijn wel de geluidseffecten van de standbeelden, die je elke keer hoort als je ze activeert. Vooral als je al minuten zit te puzzelen en dan tientallen keren hetzelfde irritante riedeltje van een harpstandbeeld moet horen, krijg je de neiging om het geluid uit te zetten.

Het zijn minimale kritiekpunten die de glans van een verder solide puzzelavontuur niet kunnen dimmen. The Sojourn heeft een prachtige, serene stijl die je laat ontspannen, zelfs als je hersenen kraken op een listige uitdaging. De game zit vol met uitstekend ontworpen puzzels waar de echte fans hun tanden op stuk kunnen bijten.

The Sojourn is vanaf 20 september beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze recensie is het spel gespeeld op een PlayStation 4 Pro.

Eerdere geruchten bleken te kloppen: Doom: The Dark Ages is vanaf 15 mei verkrijgbaar.

Dat werd gisteravond tijdens de Xbox Developer Direct aangekondigd. Daarbij werden er uitgebreide nieuwe beelden getoond, die hieronder zijn te zien. Een van de meest opvallende toevoegingen aan de game is een parry via een schild, waar overigens ook een kettingzaag aan hangt.

Verder bevestigde id Software dat Doom: The Dark Ages geen multiplayeropties bevat. Wel heeft de game de meest uitgebreide singleplayercampagne uit de reeks ooit.

Eerder deze week lekte de mogelijke releasedatum van Doom: The Dark Ages al uit. De game komt naar Xbox Series-consoles, pc en PlayStation 5. Ook zal het spel meteen op Xbox Game pass komen te staan.

Doom: The Dark Ages is een prequel op Doom (2016) en Doom Eternal, waarin spelers wederom in de huid als de Doom Slayer kruipen. Daarbij ligt er zoals de titel al aangeeft een nadruk op een middeleeuwse setting en wapens.

Ron Vorstermans woonde een presentatie bij over de nieuwe Doom en is enthousiast in zijn preview: "Open gebieden, een nieuwe setting, die mech: het ziet er allemaal ontzettend geraffineerd uit. id Software heeft duidelijk de ambitie om hier een nog grootser avontuur van te maken. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat The Dark Ages een Doom-game wil zijn waarin je lekker kan gaan. Het ziet er zó immens bevredigend uit op het laatste moment een kogel terug te kaatsen, om vervolgens je zaagschild in het hoofd van een of ander hondslelijk duivelskind te werpen. Nee, een schild is niet typisch Doom, maar dit schild is dat zeker wel. Zin in."

De uniek ogende rpg Clair Obscur: Expedition 33 komt op 24 april uit, zo werd gisteravond tijdens de Xbox Developer Direct aangekondigd.

Op die dag komt het spel naar Xbox Series-consoles, PlayStation 5 en pc (via Steam en Epic Games Store). Daarbij zal de game vanaf die dag ook op Xbox Game Pass komen te staan.

Gedurende de presentatie vertelden de ontwikkelaars over hoe het concept van de game en de ontwikkelaar zelf tot stand kwam, en werd er meer getoond van het spel. In onderstaande nieuwe trailer krijgen kijkers dan ook een goede blik op de aankomende game.

Clair Obscur: Expedition 33 is de debuutgame van ontwikkelaar Sandfall Interactive en speelt zich af in een wereld waar een mysterieuze entiteit genaamd de Paintress de wereld elk jaar opnieuw 'schildert'. Ze plaatst daarbij een vervloekt cijfer op een monoliet waardoor iedereen van die leeftijd in één keer verdwijnt. Het nummer gaat elk jaar omlaag, waardoor steeds jongere mensen verdwijnen.

Vlak voor de jaarlijkse sessie waarbij de Paintress het nummer '33' gaat schilderen, trekt een groep er op uit om haar te stoppen. Deze groep wordt geleid door een man genaamd Gustave. De game biedt turn-based gevechten in een wereld geïnspireerd door de Belle époque-periode. De menu's van de turn-based gevechten worden daarbij op flitsende wijze in beeld gebracht. De spelwereld stelt een fantasievolle en soms haast surrealistische versie van Frankrijk voor.