The Sinking City is mooie horror in een lelijk jasje
De meeste games gebaseerd op de horrorverhalen van H.P. Lovecraft weten wel waar ze moeten beginnen. Een hoop tentakelmonsters, verontrustende situaties en filosofieën over de plek van de mensheid in de kosmos. The Sinking City heeft dat ook, maar durft ook een ander element uit werk van Lovecraft aan te pakken: racisme.
H.P. Lovecraft is een gevierde Amerikaanse schrijver, die een heel subgenre van horror naar zich vernoemd kreeg. Terecht, want meerdere klassiekers verschenen van zijn hand. Toch is het niet vreemd om je bedenkingen bij hem te hebben. Hij was een notoire racist die niet terugdeinsde om zijn verachtelijke meningen te ventileren. Sommige van zijn verhalen zijn zelfs als metafoor te zien voor zijn angst voor andere rassen en zijn waarschuwingen tegen het samensmelten van verschillende culturen.
©GMRimport
Love deze Lovecraft
The Sinking City heeft alle bekende Lovecraft-elementen, maar wil ook de kritiek een plekje geven. De speler wordt nog voor het titelscherm verwelkomd door een bericht dat de game racisme bevat: niet omdat de ontwikkelaars het daar mee eens zijn, maar omdat er in die tijd nou eenmaal racisme was, en ze daar de ogen niet voor willen sluiten. In de eerste missie maak je als detective Charles Reed kennis met de rassenoorlog die in de fictieve stad lijkt te woeden. Een rijke familie van aapachtigen wil niks hebben met het vissenras Innsmouthers, die als vluchtelingen de stad in zijn gekomen.
Het geeft het verhaal van The Sinking City een interessante omlijsting, met een broeiende woede die zich constant in de kantlijnen afspeelt. Hoewel het hoofdverhaal zich er niet per se op focust, geeft het conflict het geheel wat meer diepgang en laat ontwikkelaar Frogwares – bekend van de Sherlock Holmes-games – zien dat ze worstelen met de nalatenschap van de beroemde auteur.
Ook het hoofdverhaal is boeiend, al is het wat meer standaard Lovecraft. Detective Reed reist af naar Oakmont, een stad die is getroffen door een aanhoudende storm en half onderwater staat. Reed wordt naar deze stad getrokken door hevige visioenen van een duistere kracht onder het wateroppervlak. Bij aankomst wordt hij gelijk als detective aan het werk gezet om moorden op te lossen en grimmige samenzweringen te ontrafelen. Al gauw blijkt dat zijn visioenen iets te maken hebben met het lot van deze stad en ontvouwt zich een meeslepend verhaal vol beklemmende momenten.
©GMRimport
Rammelend
Het is dan ook jammer dat de gameplay het niveau van het schrijfwerk niet weet te halen. Als detective ben je vooral bezig met het rondspeuren op een plaats delict en het zoeken naar aanwijzingen in huizen en steegjes. In de praktijk komt dat neer op rondlopen totdat er iets oplicht om te bekijken, totdat je alle hints hebt gevonden.
Het is niet bijster spannend, ook niet als je je bovennatuurlijke gaven gebruikt om een misdaad te reconstrueren. Charles ziet scènes uit het verleden als spookachtige glimpen voor zich, die jij als speler in de juiste volgorde moet zetten. Het is echter altijd direct duidelijk welke volgorde dat moet zijn, waardoor je hersenen nooit op de proef worden gesteld.
Waarom zo langzaam?
Door het goede verhaal is dit soort detectivewerk nog wel te pruimen, maar de game lijkt er alles aan te doen om je voortgang zo traag mogelijk te maken. De open wereld waarin je opereert is bijvoorbeeld veel te groot, terwijl daar nauwelijks reden toe is. Alle straten lijken op elkaar en er is vrijwel niks te ontdekken, op een zijmissie hier en daar na. De enorme afstanden werken op je zenuwen, omdat de verschillende onderdelen van een zaak soms mijlenver uit elkaar liggen. Vooral in het begin, wanneer je nog geen fast travel-punten hebt ontgrendeld, is dat frustrerend. Ook daarna is het door de lange laadtijden geen pretje.
©GMRimport
Een ander voorbeeld: de helft van de stad staat onder water. Regelmatig moet je daarom in een bootje springen om door de straten te varen. Die motorbootjes voegen echter niks toe aan de gameplay, behalve dat ze het spel nog slomer en moeilijker bestuurbaar maken. Als je zonder boot het water in duikt, loop je kans door een tentakelmonster gegrepen te worden. Maar aangezien er overal wel een bootje klaarligt, is er geen enkele reden om het jezelf moeilijk te maken.
Het meest onbegrijpelijk zijn echter de archieven in de stad, zoals de bibliotheek, het stadhuis of het krantenarchief. Regelmatig wordt je voortgang versperd omdat je niet genoeg informatie hebt, en is een bezoekje aan een van deze archieven de enige oplossing. Als je bijvoorbeeld op zoek bent naar iemand waarvan je weet dat hij net is getrouwd, moet je speuren naar trouwaktes in het stadhuis. In een viertal categorieën moet je de juiste term kiezen om informatie op te halen, bijvoorbeeld: soort inwoner, soort document en de wijk waarin je verdachte is getrouwd. Het is een onnodige extra stap die de boel vertraagt en het is niet altijd even duidelijk waar je moet zoeken. Regelmatig dwaal je van archief naar archief en probeer je maar wat, totdat je de juiste zoektermen hebt ingevoerd.
Niet zo geloofwaardig
Het is bedoeld om je baan als detective wat geloofwaardiger te maken, maar dat mislukt helaas. Dat komt ook doordat de rest van de open wereld weinig realistisch is neergezet. Inwoners lopen bijvoorbeeld op hun dooie akkertje rond en lijken niet zo bezorgd te zijn dat hun stad half onder water staat en is overlopen door monsters. Het is niet bepaald geloofwaardig dat iemand in die situatie rustig buiten op een bankje een krant zit te lezen – vooral niet in een stad waar het constant regent. Daarnaast zijn er vrij weinig verschillende personagemodellen en lijkt iedereen in Oakmont op elkaar. Vooral de zwarte inwoners schijnen maar één gezicht te hebben, wat nogal verwarrend is wanneer je met meerdere zwarte NPC’s moet praten.
Het dieptepunt is echter de combat, die ronduit saai te noemen is. Met enige regelmaat kom je bizarre monsters tegen die je met je arsenaal aan vuurwapens van je af moet houden. Charles bestuurt voor geen meter: hij is lomp, zweeft over de vloer en kan niet ontwijken. De monsters lijken de kogels bovendien niet echt te incasseren. Je schiet maar een beetje op ze, totdat ze uiteindelijk neervallen. ‘Gelukkig’ zijn er maar een handjevol verschillende vijanden waar je aan moet wennen.
©GMRimport
Toch een voldoende
Wat de game uiteindelijk toch enigszins overeind houdt, is de boeiende materie en de morele keuzes die je onderweg maakt. Gevonden aanwijzingen worden opgeslagen in je Mind Palace, een soort weergave van je gedachtepatroon. Op bepaalde punten kun je zelf conclusies trekken uit je gevonden hints, die niet altijd voor de hand liggen. De meeste personen in Oakmont zijn niet goed of slecht, maar zweven daar ergens tussenin. Met wie je in zee gaat en wie je onderweg verraadt, ligt dus niet vast.
Overige technische foutjes doen daar verder weinig aan af. Soms kwamen we vast te zitten in de omgeving, of dook de framerate iets te ver naar beneden, maar de verontrustende sfeer in het spel bleef altijd overeind. Vooral de visioenen die door je beeld heen zweven als Charles iets te veel schokkende dingen heeft gezien, geven je kippenvel.
Voor liefhebbers van Lovecraft is deze game daarom zeker een aanrader, al is het maar om de boeiende interpretatie die Frogwares aan de materie geeft. Uiteindelijk hebben wij met plezier zo’n 25 uur met The Sinking City doorgebracht – al was de game een stuk beter geweest als hij half zo lang was.
The Sinking City is getest op een PlayStation 4 Pro en is verder verkrijgbaar op Xbox One en pc. Een port voor de Nintendo Switch is aangekondigd.
Laatste reviews op Gamer.nl:
Frogwares laat zien dat het de sfeer van Lovecraft uitstekend beheerst en durft er een eigen weg mee in te slaan, maar als game rammelt The Sinking City teveel om aan iedereen aan te raden.
- Interessante materie, morele keuzes, verontrustende sfeer
- Onnodig traag, zielloze open wereld, saaie gevechten, technische mankementen
