The Occupation is vooral spannend. Als onderzoeksjournalist Henry Miller (en af en toe iemand anders) doe je een poging om erachter te komen wie een dodelijke bomaanslag heeft gepleegd – en waarom. De aanslag heeft geleid tot The Union Act, waarmee de Britse overheid plots nog meer controle kan uitoefenen over haar inwoners. Die gaan er vooral qua vrijheden, privacy en burgerrechten enorm op achteruit.

Het is vooral de ‘journalistieke’ werkmethode die het zo’n boeiende game maakt. In plaats van hoor-en-wederhoor, literatuuronderzoek of leuke straatenquêtes, sluip je rond in de huizen en kantoren van verdachten – op zoek naar aanwijzingen. Dit kunnen diskettes (het is immers 1987) zijn met gevoelige informatie, simpele post-its of goed gevulde koffertjes en prullenbakken.

Helemaal ethisch verantwoord is deze werkwijze niet, maar het zorgt wel voor een gevoel van spanning en tijdsdruk dat enigszins vergelijkbare games als LA Noire en Republique ontstijgt. Dit komt vooral omdat je tijdens vijf van de zes hoofdstukken telkens exact een uur krijgt om je onderzoek te doen, waarna je de verdachte in kwestie aan de tand voelt. Oftewel: het is zaak om dit uur zo goed en efficiënt mogelijk te benutten, zodat je tijdens de ondervraging weet waar je het over hebt.

©GMRimport

Waar gaat de tijd heen?

Juist omdat je ongevraagd onderzoek doet en je je natuurlijk het liefst op plekken begeeft waar je totaal niet mag komen, is die tijdslimiet zo’n sterke spelmechaniek. Steeds kijk je even op je horloge om te zien hoe lang je nog hebt en of het zich nog loont om die ene kamer van de directeur open te breken en te doorgronden. Dit is geen kwestie van trial-and-error: wanneer het uur voorbij is, vindt het interview plaats – met of (soms) zonder jou. Als je je verschuilt voor een toevallig langslopende bewaker op het moment dat je afspraak zou moeten beginnen, dan kun je een volledige ondervraging mislopen.

The Occupation is wat dat betreft rigide. Het verhaal voltrekt zich en doet zich maar weinig moeite om jou daar volledig in te betrekken. Als je tijdens een hoofdstuk een aantal domme beslissingen maakt, dan moet je daar maar een draai aan zien te geven. Je kunt een hoofdstuk immers niet zomaar herspelen: the show must go on. Ook kun je tussendoor niet opslaan. Als je eenmaal aan een onderzoek bent begonnen, heb je dus een uur plus een kwartier aan ondervragingen nodig alvorens je je vorderingen kunt opslaan.

Dit is wat The Occupation de moeite waard maakt. Door gebruik te maken van een klok die in real-time doortikt en een verhaal te vertellen waar jouw ingenieuze acties en tekortkomingen daadwerkelijk consequenties hebben, moet je je continue concentreren om het uiterste uit de kan te halen. Of je besluit juist om het tegenovergestelde te doen en om alle details van de spelwereld in je op te nemen. Het is een spelmechaniek die niet alleen uitstekend past bij een verhaal over onderzoeksjournalistiek en detectives, maar ook onderstreept dat geweld of ingewikkelde puzzels geen vereiste zijn voor een spannende game.

©GMRimport

Knullig en onbeholpen

Wel is het jammer dat ontwikkelaar White Paper Games merkbaar over een beperkt productiebudget beschikt en op inhoudelijke vlakken niet altijd de juiste snaar raakt. De stemacteurs en het script zijn over het algemeen aardig, maar zeker niet ijzersterk. Ook is de besturing onnodig onhandig en zijn er bugs die de spelervaring volledig in de weg kunnen zitten. Soms kom je ergens halverwege een hoofdstuk niet meer verder omdat je achter een object blijft vasthangen, of slaat de game je progressie gewoon helemaal niet op. En het is een beetje knullig dat elk gebouw precies dezelfde bewaker heeft, alsof er geen geld of tijd meer was om er een ander hoofdje op te zetten.

Belangrijker: het eigenlijke verhaal is vrij generiek. Op basis van de proloog is al vrij duidelijk welke kant het opgaat en The Occupation wijkt nauwelijks van die verwachtingen af. Voor een verhalende game is dit wellicht de grootste tekortkoming. In tegenstelling tot de technische problemen valt dit ook niet zomaar te patchen. The Occupation leunt in die zin dus vooral op een aantal sterke spelmechanieken – en dat is net genoeg om het spel interessant te houden.

The Occupation is nu verkrijgbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc. Voor deze review is de game op een PlayStation 4 Pro getest.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Drinkbox Studios, de ontwikkelaar van de Guacamelee-spellen, zal in 2025 zijn nieuwe game aankondigen.

Dat heeft de ontwikkelaar laten weten op social media. Details over de nieuwe game werden niet gegeven, maar zullen dus wel in 2025 volgen.

Drinkbox Studios is vooral bekend van de twee Guacamelee-games, metroidvania's met een focus op platformgameplay. Het meest recente wapenfeit van de studio is echter het in 2022 verschenen Nobody Saves the World.

In Nobody Saves the World stappen spelers in de schoenen van Nobody, een personage dat ruim vijftien verschillende gedaanten kan aannemen. Elke gedaante beschikt over een unieke vaardigheid, die spelers moeten combineren om puzzels op te lossen en quests te voltooien.

Een insider claimt dat de spellen Call of Duty: World at War en Singularity in de loop van 2025 naar Xbox Game Pass komen.

Sinds Activision Blizzard onderdeel uitmaakt van Microsoft zijn er diverse games van de uitgever op Game Pass verschenen, waaronder Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, Diablo 4, Call of Duty: Modern Warfare 3 en Spyro Reignited Trilogy. Ook is op release meteen Call of Duty: Black Ops 6 op Game Pass geplaatst. Het is echter duidelijk dat de oude games van Activision Blizzard verspreid worden uitgebracht op de abonnementsdienst.

Volgens insider eXtas1s kunnen Game Pass-abonnees volgend jaar in ieder geval Treyarchs Call of Duty: World at War en Raven Softwares Singularity verwachten. Beide games zouden rond mei 2025 aan de dienst worden toegevoegd. Tot slot meldt de insider dat mensen in maart ook een andere Call of Duty-game op Game Pass kunnen verwachten, maar wordt geen titel genoemd. Officieel is op moment van schrijven nog niets officieel bevestigd.