De Eerste Wereldoorlog was een van de meest smerige en zinloze conflicten van de twintigste eeuw. Het was de eerste ‘moderne’ oorlog met tanks, artillerie, machinegeweren en gifgas. De bizarre loopgravengevechten zorgden voor een haast eindeloze patstelling, waarbij iedereen die zich in het niemandsland tussen de partijen waagden werd weggemaaid en elk offensief eindigde in een slachting met enkele meters terreinwinst of verlies tot gevolg.

Het is dan ook een opmerkelijke setting voor een game. Tannenberg is de opvolger van Verdun, die zich in dezelfde periode afspeelt. Deze losstaande uitbreiding verplaatst de strijd naar het Oostelijk front. Net als Verdun heeft Tannenberg geen singleplayercampagne. Opnieuw is het een pure online multiplayershooter waarin je met verschillende squads tegen elkaar strijdt in levels die plaats bieden aan maximaal 64 spelers.

De belangrijkste modus is Manoeuvres. Hierbij strijden teams om controlepunten op de kaart, die na het veroveren kleine bonussen geven. Zo helpt het in bezit nemen van een bepaalde post om de cooldown van een beschieting te verkorten, of van een verkenningsvlucht die de vijandelijke spelers op de kaart zichtbaar maakt.

©GMRimport

Realistisch

Het interessante aan Maneuvers is dat het elementen uit de echte Eerste Wereldoorlog behoorlijk realistisch in een gamevorm weet te gieten, zonder dat het spelplezier wordt vergeten. De opbouw van de levels dwingt je namelijk om met je squad samen te werken en om heel voorzichtig de vijandelijke posities aan te vallen of juist die van jezelf te verdedigen. Wie als een kip zonder kop het niemandsland tussen twee controlepunten in rent, wordt binnen luttele seconden neergeknald, zonder dat je zelfs maar een idee hebt van waar de kogel vandaan kwam.

Tijdens het gevecht schuift de frontlinie op en komen nieuwe plekken beschikbaar waar gevallen spelers weer in de strijd kunnen verschijnen. Elk team heeft een beperkt aantal respawns. Weet je de vijand vaak genoeg te doden, dan houdt het spel op. Tegelijk worden ook punten toegekend voor het vasthouden van controlepunten. Het systeem lijkt heel erg op dat van de Battlefield-serie.

Waar Tannenberg zich in probeert te onderscheiden is de authenticiteit. Qua vormgeving ziet het er inderdaad uit alsof de ontwerpers flink in de geschiedenisboeken zijn gedoken om het landschap en de wapens natuurgetrouw na te bootsen. Verwacht geen moderne wapens: je moet het doen met eenvoudige geweren die vaak en langzaam herladen moeten worden. Er staan wel zware mitrailleurs op strategische plekken, maar hun draaimogelijkheid is beperkt, en wie er een in gebruik neemt is meteen een redelijk makkelijk doelwit.

Verwarring

Authenticiteit is ook te vinden in de vele uniformen van de verschillende partijen. Dit zorgt tevens voor potentiele verwarring, want er zijn per match verschillende squads van verschillende kanten tegelijk met en tegen elkaar aan het vechten. Alleen het feit dat een opdoemende speler een ander uniform draagt dan jij, betekent dus niet dat het ook een vijand is. Om de daar uit voortvloeiende chaos wat te temperen kun je ‘tags’ aanzetten in het instellingenmenu. Iedereen aan jouw kant krijgt een gekleurde stip boven zich als je er op richt. Alleen de spelers zonder stip mag je straffeloos neerknallen. Zelfs met de tags aan is het helaas vaak lastig om te zien wie nou bij wie hoort. Maar al te vaak resulteert dit in strafpunten, omdat je per ongeluk een medespeler neer probeert te schieten.

Waar Tannenberg helaas vooral in gebreke blijft, is in de hoeveelheid content. Er zijn zes grote levels, die bij dag of nacht gespeeld kunnen worden en weereffecten hebben. Maar uiteindelijk blijft de basis van het spel wel heel erg hetzelfde en wordt de ervaring beperkt door de langzame wapens en de vele moment dat je vanuit het niets wordt neergeschoten. Hoewel de levels echt goed in elkaar steken en er voor de echte doorzetters natuurlijk allerlei nieuwe tactische gevechten op mogelijk zijn, is dit niet voor iedereen genoeg reden om door te spelen. Het blijft uiteindelijk vooral: verover punt a, verover punt b, terugrennen want ze pakken a af, en ga zo maar door.

©GMRimport

Het helpt ook niet dat de twee ander modi, Attrition en Rifle Death Match, op het moment van spelen spooksteden zijn. Attrition is team deathmatch met een beperkte hoeveelheid respawns per kant. Rifle Death Match lijkt meer op Call of Duty en bestaat vooral uit rennen-en-schieten tot de tijd om is. Meestal waren er niet meer dan twee of drie spelers online in beide modi, wat geen goed teken is voor de langere termijn. Manoeuvres is gelukkig wel beter bevolkt, al kwam het toch vrij vaak voor dat een match niet de benodigde 64 spelers kon verzamelen. Bots vullen vervolgens het ontbrekende aantal aan. De timing van de release van Tannenberg is dan ook niet ideaal, zo in het kielzog van Apex Legends.

Maar Tannenberg wil een heel andere doelgroep aanspreken: liefhebbers van tactische, realistische Eerste Wereldoorlog-games. Die liefhebbers komen wel even aan hun trekken, maar door de geringe hoeveelheid levels en de beperkte hoeveelheid spelmodi is het maar de vraag voor hoelang.

Tannenberg is nu verkrijgbaar op pc via Steam

Laatste reviews op Gamer.nl:

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.