Het derde deel in de Syberia-reeks van Microïds volgt trouw in de voetstappen van zijn twee voorgangers. Ook deze game kenmerkt zich door de ontwerpen van de Belgische striptekenaar Benoît Sokal en volgt daarom ook dezelfde grafische vormgeving en gameontwerpen als de eerste twee delen.
Goed voor nostalgisch sentiment, maar niet per se om in deze tijd nog mee te kunnen. Syberia 3 geeft daarom onvermijdelijk de indruk een verouderd spel te zijn. Dat heeft natuurlijk zijn charme, maar het is vooral jammer, omdat gekoppeld aan die eerste indruk automatisch dat gevoel van misgelopen potentie gaat. Maar daar laten we ons niet door afleiden.
De clichés van het avonturengenre
In de Syberia-reeks maak je een lange voettocht naar een gelijknamig, haast mythisch eiland, waarvan er de geruchten de ronde doen dat het de laatste plek op aarde is waar mammoeten nog in leven zijn. Ook in Syberia 3 neem je daarom de rol aan van de Amerikaanse Kate Walker (pun, no doubt, intended) en duik je dieper in de Siberische wildernis van dit alternatieve, dieselpunkige Sovjet-Rusland. Je gaat een verbond aan met de Youkol-stam (die lijkt op de Ru ische versie van het Volk van Laaf), die hun fantasievol vormgegeven, reusachtige sneeuwstruisvogels blindelings op de voet volgt en zo een noodzakelijke migratie ondergaat, maar daarin door de lokale overheden gedwarsboomd wordt.
Al vanaf het eerste moment blijkt de ijzige wereld van Syberia 3 bevolkt te zijn door een rijke cast aan gul vormgegeven personages met van die prachtige tronies zoals we die ook kennen uit de Kuifje-stripboeken. De vergelijking met Kuifje gaat verder op, meer dan met Indiana Jones of Tomb Raider, omdat de game je net datzelfde gevoel geeft van kinderlijke spanning, van hoe je een game als kind speelde: je lette niet al teveel op de ruwe afwerking of het slechte ontwerp van een game, maar je speelde gewoon, je wilde het goed doen. Met zijn vastomlijnde, overduidelijke goede- en slechteriken en de benarde-maar-niet-zo-benarde situaties waarin het hoofdpersonage altijd het hoofd koel weet te houden, roept Syberia 3 die nostalgie ijzersterk op.
Verstilling en ontregeling
De immersie is echter ver te zoeken. Waar de personages er verrukkelijk uitzien – en het hoofdpersonage is nog wel het minst intere ant –, klinken ze als een groep stagiairs die op de dag dat ze te horen kregen dat zij de voice-acting moesten doen het script pas onder ogen kregen. En alsof dat nog niet eng genoeg is, is de lipsynchronisatie ook erg ontregeld (en lijken de personages sowieso meer naar lucht te happen dan te spreken). Een optie zou zijn, omdat de game zich toch in Siberië afspeelt, om de game volledig in het Ru isch te spelen. Maar je hoeft geen Ru isch te spreken om te horen dat ook hier de voice-acting niet optimaal is.
Waar dat er bij andere games, met voldoende actie, mi chien niet zoveel toe doet, leidt dat bij Syberia 3, waar toch al zoveel verstilling tijdens de gameplay en nadruk op de dialoog in zit, erg af. En
die ontregeling geldt ook voor de soundtrack. De soundtrack an sich is erg fraai en lijkt, met zijn jeremiërende zang en vloeiende, triomfale melodielijnen, op een aangename mix van The Witcher 3 en de Efteling. Maar waar de muziek goed tot zijn recht had kunnen komen, is ‘ie er niet en waar je er wel even genoeg van hebt gehad, wordt hetzelfde deuntje keer op keer herhaalt.
De game verleent zijn goede atmosfeer echter aan het wereldontwerp: er wordt een mooie, smerige, alternatieve versie van Sovjet-Rusland neergezet met de juiste, soms wat incoherente hoeveelheid fantasie- en dieselpunkelementen. De game doet vaak denken aan het werk van Terry Gilliam en Jean-Pierre Jeunet, aan films als Brazil, Delicate en, La Cité des Enfants Perdus en 12 Monkeys. De speellocaties zelf zijn echter tamelijk levenloos: NPCs doen niet veel anders dan stilstaan en stilzwijgen of maken vreemde, houterige bewegingen en van echte mensenma a’s kan er ook niet gesproken worden.
Kate, waarheen gaat ge?
Waar de voice-acting, lipsynchronisatie, marionettenbewegingen van de personages en de onregelmatige soundtrack slechts cosmetische nukken van de game zijn, kampt Syberia 3 met een besturingsprobleem – of liever, een zichtbaarheidsprobleem. Kate beweegt zich door het speelveld heen, zonder dat de camera haar volgt. Die moet daarom geregeld verspringen, zodat je een spellocatie vanuit een heel andere hoek krijgt te zien. Je zou denken dat je Kate gewoon vooruit kunt blijven laten gaan met dezelfde besturing, maar nee: je merkt opeens dat ‘vooruit’ in deze nieuwe cameraopstelling ‘achteruit’ is geworden (en andersom). Voor je Kate een stukje hebt laten verderlopen, ben je al een paar keer tu en de ene en de andere cameraopstelling geflikkerd en een vloeibare beweging zal Kate daarom niet maken. Door de cameraopstelling is het vaak ook moeilijk te zien waar Kate precies loopt en ze zal daarom vaak tegen allerhande zaken aanlopen en niet verder kunnen (maar ze probeert het tenminste wel).
En dan wat je eigenlijk te doen staat: je gaat natuurlijk, avonturier die je bent, veel op onderzoek en dat vereist puzzelen. Leuk, want de puzzels zijn niet onaardig ontworpen. Maar in wezen ben je de gehele game met niets anders bezig dan backtracken, want vaak is de oplo ing voor puzzel X op locatie Y op te lo en door element Z te vinden op een eerdere locatie (en omdat je niet wist dat je later op een bepaalde puzzel zou stuiten, had je ook niet kunnen weten dat die vreemde, in het oog vallende dingen die je toen tegenkwam nu wel eens van pas hadden kunnen komen). Dat maakt de game erg repetitief, maar dat zij zo.
Uiteindelijk zal Syberia 3 vooral een kinderlijk enthousiasme voortbrengen zoals ook de Efteling en Kuifje dat doen – het spel tipt niet aan de volwa enheid van een The Witcher 3 en een Indiana Jones. En daarom is het aardig, zolang het duurt. De game heeft geen echte memorabele momenten. Sterker nog, de afwerking en het spelontwerp zijn vaak zo onhandig, dat Syberia 3, ondanks de reputatie van zijn voorgangers, geen hoge indruk maakt. Tamelijk voorspelbaar als de game is, kun je jezelf al gauw afscheid zien nemen van je vertederende, maar vergeetbare cast aan vrienden en na een dappere poging tot een climax je weg vervolgen naar een volgende game.
Syberia 3 is te spelen op pc, Mac, PlayStation 4 en Xbox One en zal nog verschijnen voor Nintendo Switch, Android en iOS. De game is op Steam verkrijgbaar voor €39,99.