Met State of Decay 2 honoreert ontwikkelaar Undead Labs de wens van velen door een coöperatieve modus toe te voegen. Helaas vergeet de ontwikkelaar om ook een ander verzoek in te willigen: een technisch stabiele game. Het is daardoor een game die je maar wat graag wilt spelen, totdat je ‘m speelt.
Je speelt als complete groep overlevenden en kunt constant tu en de verschillende personages wi elen, maar uiteindelijk staat alles wat je doet in het teken van domweg zien te overleven. Je bouwt en onderhoudt een nederzetting, scharrelt wat grondstoffen bij elkaar en slaat uiteraard af en toe wat zombies de afgestorven hersens in. Buiten de poorten van je nederzetting wacht enkel dood en verderf – en kostbare spulletjes zoals eten en brandstof. Die zijn nodig, want voorraden raken op en de spanningen lopen op. Zie dan maar eens alle kikkers in de kruiwagen te houden. Buitenstaanders kunnen helpen of een bedreiging zijn. Je weet het pas wanneer het te laat is.
Zo is een wereld vol zombies
Het gevolg is dat je constant moet nadenken en moet plannen. Als voedsel op dreigt te raken, kan een tripje naar een naburige supermarkt nuttig zijn. Maar ga je lopend of met de auto? Met de auto kun je meer spullen mee terug nemen, maar heb je genoeg brandstof voor de reis? En ga je alleen, of neem je een kompaan mee? Heeft hij dan wel de juiste wapens en is hij überhaupt fysiek en mentaal fit genoeg voor de trip? Voortdurend moet je jezelf dat soort vragen stellen, want een foute actie kan zomaar resulteren in een ramp. Leden van je groep worden ziek of gaan dood, of met een beetje pech word je overvallen door een horde en moet je rennen voor je leven – zonder boodschappen, zonder auto. Herstarten is geen optie, het leven gaat gewoon verder. Scharrel maar opnieuw je zooitje bij elkaar. De game is hard en onvergeeflijk, maar zo is een wereld vol zombies nu eenmaal.
State of Decay 2 is ook logisch en, in goede zin, voorspelbaar. Vanaf uitkijkpunten spot je nieuwe locaties. Supermarkten hebben nog wat restjes eten, bij benzinepompen haal je wat brandstof en bij een (dieren)arts zijn de benodigde medicijnen te vinden. Beschadigde auto’s zijn te repareren met de juiste onderdelen en als je eenmaal zelf wat gewa en weet te verbouwen, moddert je nederzetting zelf wat gemakkelijker verder. Een vers bakkie troost bij een koffietentje scoren krikt het moraal nog wat verder op, dus er is altijd wel weer een goede reden om naar buiten te gaan.
Samen zombies slaan
Al was het maar omdat je de game nu eindelijk ook in co-op kunt spelen. Drie van de vier spelers zijn dan wel ‘te gast’ bij Speler 1, en lopen dus rond in zijn wereld, in zijn basis en tu en zijn overlevenden. Je kan je daardoor afvragen waaróm je coöperatief zou spelen, omdat je alleen wat snuisterijen mee kan nemen naar jouw eigen wereld. De kostbare rugzakken met belangrijke middelen voor je basis sta je af aan de basis van Speler 1. Wanneer je met vrienden speelt is de gezelligheidsfactor als je gebroederlijk zombies in elkaar slaat leuk genoeg, maar een goede reden om vreemden te helpen, ontbreekt. De coöperatieve modus levert waar om gevraagd werd bij deel één, maar ook niets meer dan dat.
Wereld vol bugs
Jammer genoeg heeft Undead Labs andere kritieken niet zo ter harte genomen. State of Decay 2 verkeert namelijk in een technisch dermate matige staat dat een hoop van de potentie verloren gaat. Dat de game grafisch aandoet als een game van de vorige generatie, compleet met zielloze gezichten en houterige animaties, zal ons een worst wezen – daar prikken we wel doorheen als we helemaal opgaan in het overleven. Maar wanneer het moeilijk is om granaten te gooien bij gebrek aan enige indicatie van wat een granaat precies doet op het moment dat je ‘m loslaat, of wanneer je kostbare auto vol boodschappen vast komt te zitten, of wanneer je zelf niet door een deur komt die open lijkt te staan, maar volgens de game gewoon potdicht zit, of elkaar coöperatief in de weg loopt, maakt spanning plaats voor irritatie.
Dat zijn helaas geen momentopnames bij State of Decay 2; de techniek hapert aan de lopende band. Van visuele glitches en framedrops, tot echt gameplayverstorende zaken; eigenlijk draait de game geen moment echt lekker. Zeker gezien dat de game ook grafisch geen hoogvlieger is, is het onbegrijpelijk en vooral onvergeeflijk dat State of Decay 2 zo slecht draait. Bij deel één kwam Undead Labs nog weg met slechte techniek omdat we door het goede en originele concept een hoop door de vingers zagen, maar van een vervolg mogen we toch meer verwachten.
Wie bij de eerste State of Decay al door de technische malheur wist te bijten, vermaakt zich met dit tweede deel ook prima. Sterker nog, met de nieuwe coöperatieve modus is er een hele goede reden om lekker door te survivallen. Eenieder die het eerste deel echter vanwege de bugs links liet liggen, hoeft ook bij dit tweede deel geen poging te wagen.
State of Decay 2 is vanaf 22 mei verkrijgbaar op Xbox One en pc. Voor deze review is de game getest op zowel de Xbox One als pc.