Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.
Ondanks dat het sterrenstelsel ver, ver hier vandaan bijna als een tweede thuis voelt, gaat niet elke terugkeer gepaard met een warm gevoel van binnen. De Battlefront-serie op de Playstation Portable heeft met de eerste twee games geen huizenhoge prestaties geleverd. Is driemaal dan scheepsrecht?
In Star Wars Battlefront: Elite Squadron kruip je in de huid van clone trooper X2. Hij is samen met zijn broer X1 overgelopen naar de kant van de rebellen om ze te helpen in de strijd tegen de duistere krachten van de Empire. Het verhaal speelt zich af rond alle zes de films uit de Star Wars-saga en weeft er netjes omheen. Voor puristen is een verhaallijn waarin de twee clone troopers eerst een prominente rol in de Clone Wars hebben gespeeld en nu hun stempel zetten op de gevechten tijdens de Galactische Burgeroorlog wellicht lastig te verkroppen. Ook voegen deze stukken achtergrondverhaal vanuit het oogpunt van de 'gewone soldaat' weinig toe aan het welbekende epos.
Herhaling en frustratie
Elite Squadron weet de gevechten echter wel op een epische schaal uit te beelden. Het is namelijk mogelijk om tijdens een gevecht op de grond in een ruimteschip te springen en het gevecht voort te zetten in de ruimte. Daar kun je het moederschip van de tegenstander aanvallen en zelfs aan boord gaan. Helaas speelt bijna elke mi ie zich af volgens een vast stramien, waarin je eerst op de grond vecht, daarna de ruimte in moet en uiteindelijk het schip van de vijand moet binnenvallen om het van binnenuit te vernietigen. Hierdoor voelen de mi ies aan als een herhalingsoefening en dit doet afbreuk aan de meeslependheid van het verhaal.
Dat de verveling na een aantal mi ies toe kan slaan, staat in schril contrast met de frustratie die de besturing kan veroorzaken. Je beweegt X2 met het pookje van de PlayStation Portable, maar deze registreert je bewegingen niet altijd even goed. Je voelt je flink onhandig wanneer je lopend door een level probeert te navigeren. Hierbij zul je vaak tegen muren aanlopen wanneer je een gebouw in probeert te lopen. Daarnaast draai je langzaam om je as en dit levert vooral problemen op tijdens confrontaties met grotere groepen vijanden.
Met de rechter schouderknop kun je de cro hair vastpinnen op een tegenstander. Hierdoor word je sneller op het juiste pad gezet, maar wordt er vaak op een vijand gelockt die ver van je verwijderd staat. Dit is vooral het geval wanneer er grote objecten in de achtergrond staan, terwijl er recht voor je neus een aantal droids op je staan te schieten. Tot slot is er nauwelijks een visuele indicatie dat je een vijand daadwerkelijk raakt met je schoten. Je bent meer aan het letten op de gezondheidsbalk boven de tegenstander, dan dat je op hem zelf let.
Opwarmertje
Uiteindelijk is de singleplayer-modus meer een opwarmertje voor de multiplayer. In de multiplayer-modus kun je met maximaal zestien spelers tegelijk de ruimte onveilig maken in teams van acht. De lege plekken worden door de server automatisch opgevuld met computergestuurde tegenstanders, waardoor er continu actie om je heen is. Doordat iedereen in de multiplayer last heeft van dezelfde problemen met de besturing, is de multiplayer een stuk minder frustrerend en weet het zelfs leuk te worden wanneer er genoeg mensen meespelen. Toch weet ook de multiplayer de bittere nasmaak van de singleplayer-campagne niet helemaal weg te spoelen. Kortom, de Force is niet sterk in Star Wars Battlefront: Elite Squadron.