Splinter Cell: Blacklist

Splinter Cell: Conviction was de perfecte game. Voordat je nu direct op je achterste poten gaat staan: geduld. Conviction offerde het sluipen definitief op ten faveure van actie, de mi ies waren te kleinschalig, het verhaal niet je van het en de uitdaging was ver te zoeken. Maar hebben we het over gameplay? Perfect. De manier waarop je Sam Fisher beweegt, waarop je vloeiend cover zoekt, je personage zich verplaatst door de omgeving en de handige execution-optie; allemaal feilloze, perfecte systemen die als een puzzel zonder ontbrekend stukje in elkaar vielen. Ubisoft Montreal ontbrak het echter aan de juiste mal om deze gameplay in te gieten. Wat we kregen was goed, uitstekend gepresenteerd, maar voelde te leeg en oppervlakkig aan voor de kwaliteit die het skelet van gameplay te bieden had. En dat maakt Ubisoft Toronto bij zijn debuut direct helemaal goed. Bovendien verhoogt de studio de beweeglijkheid van Sam Fisher en – mi chien wel het belangrijkste – brengt het sluipen terug als meest verzadigende beloning.

Geestig gedaan

Blacklist vertelt het verhaal over een groep terroristen die de Verenigde Staten bedreigen en aanvallen. Natuurlijk zit er wat meer nuance dan dit in de daadwerkelijke vertelling, maar echt volwa en wordt het nooit. Dit is en blijft verhalend gezien popcornentertainment. De speler die er niet op let wordt dankzij een prima presentatie en goed geacteerde tu enfilmpjes de illusie geboden in een ontzettend spannend en diepgaande politieke thriller terecht gekomen te zijn. De speler die er achteraf vier seconden over nadenkt beseft dat hij zojuist prettig voorgelogen is. Het verhaal in Blacklist is prima, maar legt zijn focus op alle fronten op het bieden van een excuus om de wereld rond te reizen en terroristen te vermoorden. Of te vermijden.

Wie bekend is met deze serie weet dat het stealth-genre al sinds Splinter Cell: Chaos Theory geen Sam Fisher meer heeft zien langskomen. Tot nu toe, want de mi ies in deze game zijn zo opgezet dat je volledig Ghost het einde kan bereiken – zonder een schot te lo en of een confrontatie aan te gaan dus. De opties zijn er, voor wie Rambo wil gaan. Tienduizend manier om een vijand dood te schieten. Wie iets meer met stealth op heeft, sluipt door de levels heen. Hier tegen een pijp aanklimmen, daar van het dak afspringen op de nek van een vijand. Slaapgas uit een sticky cam spuiten, een derde man omleggen en twee snurkende vijanden een kogel door hun hoofd jagen via je silencer. Is een optie. Zachtjes fluiten terwijl je om een hoekje in cover zit is ook een optie. Of toch maar kiezen voor die execution? En voor wie echt op zoek is naar een return to form: patrouilles bestuderen, wachten in de schaduwen en iedereen ontwijken is net zo’n legitieme tactiek als alle voorgenoemde de alternatieven.

Ghost, Panther, A ault

Welke aanpak je ook kiest, Blacklist zal zijn voorkeur nooit uitspreken. Voor de een is het een goddelijke beloning om ongezien zonder enige fysieke interactie met de vijand te eindigen. De ander legt graag iedereen met veel bombarie om, handig de flanken bespelend, nadat je ‘per ongeluk’ even je koppie achter dekking uitsteekt om de vijandelijke focus uit te laten gaan naar een locatie waar je twee seconden later weg bent. Voor alle drie de aanpakken word je beloond, of je nu Ghost, Panther (ongezien, inclusief slachtoffers) of A ault (Rambo) naleeft. Maar de manieren waarop Blacklist deze drie opties gelijkwaardig neerzet, dat is een ware prestatie. Dit is de mal die de perfecte gameplay van deze serie nodig had. Het uitstekende leveldesign doet een hoop, maar het zijn de open gameplay en bijpa ende kunstmatige intelligentie die zich opwerpen als instrumenten. Instrumenten die jij volledig naar wens kunt hanteren om je eigen tactieken te bouwen.

In tegenstelling tot Conviction doet Ubisoft Toronto heel veel met die open gameplay, waar absoluut de kracht te vinden is van deze game. Het biedt spelers talloze optionele mi ies die tegelijkertijd fungeren als multiplayermi ies. Mi ies waarbij je vijandelijke aanvalsgolven moet overleven, waarin je ongezien moet infiltreren en ontsnappen, waarin je alle personages in een omgeving ongezien moet omleggen, of waarin je simpelweg coöperatief een meer verhalende mi ie onderneem. Dat kun je alleen doen en dat levert een hoop plezier op. Maar wie er echt een feest van wil maken trommelt een speelmaatje tevoorschijn. En voor wie dat voor elkaar krijgt: de Spy vs. Mercs-modus is ook weer terug waarin het ene team spionagedoelstellingen krijgt en het andere team in first-person de spionnen af moet zien te stoppen. Dat was in Pandora Tomorrow al zo’n beetje de meest verfijnde en unieke multiplayermodus in gaming. Al die jaren later is daar weinig aan veranderd, of je nu met kla ieke setting speelt, of de Blacklist-setting met nog meer spelers.

Totaalervaring

Iets simpels als het overleven van aanvalsgolven, dat we in zoveel games al eerder gezien hebben, wordt dankzij het uitgebreide keuzepakket van Blacklists gameplay een ervaring zo afgewerkt en uniek, dat geen enkele andere titel eraan kan tippen. Het is bovendien ontzettend slim om al dat multiplayergeweld te verwerken in detzelfde context van de campaign-modus, gezien de uitgebreide upgrades waarvan je Sam kunt voorzien. In het begin denk je mi chien dat het wat teveel van het goeie is, om uit te gaan puzzelen wat voor schoenen of wat voor broek je vrind Fisher aantrekt. Een puntje op stealth erbij, of een puntje op weapon handling erbij; maakt dat nou echt zoveel uit? Wel als je na vier uur spelen in de twintigste wave zit en het water je tot aan de lippen staat. Zes man over, je teamgenoot is overleden. Ga jij het einde van die ronde halen? Ligt eraan, heb je genoeg tijd en energie gestoken in het nauwkeurig overwegen van welk broekje je uit de kast trok voor deze mi ie?

Door alles op één hoop te gooien is Sam Fisher niet zomaar Sam Fisher, het is jouw Sam Fisher. Eentje die je net zo goed meeneemt naar een coöperatieve mi ie, als naar de volgende mi ie in de verhaallijn. Het is in de praktijk een kleine besli ing, die louter plastisch van aard is. Maar het had behoorlijk aangevoeld als we in het hoofdmenu apart naar het zinnetje ‘multiplayer’ hadden moeten gaan om daar een mi ie aan te klikken. Door ze vrij te spelen in de campaign, waar je ze met context voorgeschoteld krijgt van je teamgenoten, ontstaat er een gevoel van totaalervaring dat verdacht stiekempjes inspeelt op het gevoel – het mist zijn doel niet.

Hier heb je ‘m al

Uiteindelijk is het een foutloos totaalpakket dat hier de punten binnenharkt. We willen iedereen uitdagen om de fouten te zoeken, dat gaat simpelweg niet lukken. Begrijp het niet verkeerd: hier en daar laat de game absoluut ruimte over voor verbetering. Omgevingen die iets gedetailleerder hadden gemogen, een daadwerkelijk intelligent verhaal en een mens of twee die echt zouden gaan zeuren om innovatie.

Maar voordat deze serie toe was aan innovatie, was het eerst nog even toe aan zijn beste deel. Een deel dat het sluipen van het verleden combineerde met de actie uit het heden. Een deel dat alle multiplayerhoogtepunten combineert met nieuwe varianten en een veelvoud aan content om nog maandenlang van alle ijzersterke ideeën te kunnen genieten. Kortom: het deel dat de perfecte geraffineerde gameplay van Splinter Cell eindelijk eens in de mal giet die het verdient. Blacklist blijkt dat deel te zijn.