Amper drie maanden geleden verscheen href="https://gamer.nl/artikelen/review/sonic-mania/">Sonic Mania</a>, volgens Gamer.nl-redacteur Erik Nusselder wellicht ‘de beste Sonic-game ooit’. Hoe kan het dan dat Sega als eindejaarsklapper een matige, nauwelijks uitdagende en vooral futloze variant op de aardige, maar niet bijster interessante Sonic Lost World en Sonic Generations uitbrengt?
De kracht van Sonic Forces zou ‘m moeten zitten in de combinatie van tweedimensionale platformactie à la Sonic 1-4 en driedimensionaal on-rails racen dat linea recta afkomstig lijkt te zijn uit Sonic Unleashed, Lost World en Generations. Het punt is dat beide spelmechanieken nauwelijks uit de verf komen.
Nog eens naar Green Hill Zone
Sonic Mania toonde in augustus dat er ruimte is voor 2D-Sonics: hoewel niet zo precies en uitgekiend als Mario, Donkey Kong en Rayman, biedt het een sterk leveldesign en uitstekende eindbaasgevechten. De 2D-platformactie in Sonic Forces mist daarentegen elke vorm van fine e. De besturing laat te wensen over en de levels zelf maken weinig indruk. Het is eigenlijk ironisch dat de zoveelste remake van Green Hill Zone uit Sonic 1 een van de aardigste momenten uit de gehele game oplevert; op z’n minst wi elt dit gebied razendsnelle sprintactie af met enigszins verfijnde platformactie.
Bovendien is het alleraardigst dat Green Hill Zone niet langer zo groen is als de naam doet vermoeden: Eggman en de zijnen hebben er huisgehouden, met een plaatselijk dorre woestijn tot gevolg. Als dit nu de insteek voor de gehele game was geweest, dan had Sonic Forces wellicht meer om het lijf gehad dan nu het geval is.
Helaas ontbreekt het ‘t overgrote merendeel van de 2D-levels aan dit soort details en fine e. Vaak is het zaak om zonder blikken of blozen zo snel mogelijk het einde van de toch al korte levels te bereiken, wat je simpelweg doet door in de richting van de finishlijn te sprinten en op momenten middels quick-time events vijanden een kopje kleiner te maken. Uiteraard is het zo dat snelheid centraal staat in Sonic, maar daar komt normaliter iets van intere ante platformactie bij kijken – en dat is in Sonic Mania niet het geval.
Sterker nog, de sporadische momenten dat de game je uitdaagt, zijn eerder frustrerend dan meeslepend. Het komt er vaak op neer dat de game tijdelijk de controle over je personage overneemt om je door een van de vele loopings en geautomatiseerde gedeeltes van de levels te loodsen, waarna je plots voor een ravijn terechtkomt. Dit kun je tijdens je eerste poging simpelweg niet zien aankomen, maar ook een volgende keer is het lastig om er op het juiste moment op te anticiperen, juist omdat de besturing niet al te precies is. Dit soort momenten daargelaten kun je op de automatische piloot door de levels sprinten.
3D-Sonic is ook niet je van het
De driedimensionale levels doen ook geen duit in het zakje; deze levels zijn wederom teleurstellend en de nadruk op eindbaasgevechten pakt niet al te best uit. Het komt er vooral om neer dat je elke zoveel seconden met een quick-time event te maken krijgt. Deze zijn simplistisch en zorgen ervoor dat ieder eindbaasgevecht als de vorige aanvoelt.
Bovendien ondermijnt Sonic Forces zo haar eigen vormgeving. Ieder gebied kent een eigen en vaak aangename visuele stijl en door het enorme tempo en de hoge speelsnelheid ziet de game er actievol, intere ant en spannend uit. Ook speel je na ieder level een half dozijn aan kleding vrij, van shirts en schoenen tot maskers en hoedjes. Helaas is het niet zo dat je hiermee Sonic, Knuckles en Tales kunt aankleden, maar wel je eigen personage – als wie je in ongeveer een derde van alle levels speelt. Je kiest simpelweg of je als kat, beer, vogel of andere diersoort wil spelen, elk met iets andere eigenschappen en speciale krachten, om je personage vervolgens elke zoveel minuten van een nieuwe outfit te voorzien.
Dit is aardig, zeker gezien de indrukwekkende hoeveelheid kledij. Tevens is het een leuk idee dat je gedurende sommige levels zij aan zij met Sonic strijdt en voor speciale gebieden het personage van je vrienden kunt downloaden, maar het maakt de game er zelf niet beter op. De levels zijn niet al te sterk ontworpen, de besturing stelt teleur en je racet in een uur of drie, drieënhalf door de verhalende mi ies heen. Sonic Forces is in die zin erg beperkt – ook (of mi chien wel juist) voor een game met de adviesprijs van veertig euro.
Sonic Forces is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.