Aan het eind van het jaar is het altijd prettig om met zijn allen terug te blikken. Soms komen we er dan ineens achter dat we bepaalde games helemaal niet van een review hebben voorzien, terwijl het spel bij sommigen van ons wel hoog op de GOTY-lijstjes terechtkomt. Daarom in de categorie ‘beter laat dan nooit’ alsnog een review van Slay the Spire, een game die in 2017 al in Early Access uitkwam, en dit jaar officieel voor pc, PlayStation 4 en Switch verscheen.

Slay the Spire is een cardbased roguelite dungeoncrawler, wat een stuk ingewikkelder klinkt dan het daadwerkelijk is. Sterker nog de eenvoud van de opzet is een van de sterkste punten van de game. Je begint elke run met een deck vol basiskaarten en wordt een kerker in gestuurd. Gevechten verlopen vervolgens als een soort versimpeld potje Magic of Hearthstone. Elke beurt trek je een hand nieuwe kaarten met elk hun eigen kosten, die je met je beperkte hoeveelheid energie kunt uitspelen. Je kunt telkens zien wat de vijand van plan is om in zijn beurt te doen, zodat je uiterst tactisch te werk kunt gaan. Wil je verdedigen tegen de komende aanval, of sla je zelf nog een keer toe en neem je die paar punten schade voor lief?

Je begint met een stapeltje simpele kaarten, waarmee je vaak alleen kunt aanvallen of verdedigen. Na elk gewonnen gevecht kun je echter een nieuwe kaart kiezen uit drie opties. Langzaam maar zeker vormt zich een strategie en vind je kaarten die goed samenwerken. Zo kun je een deck maken dat constant poison damage uitdeelt, of eentje dat je steeds gratis kaarten geeft om schade mee te doen. Het is echter wel willekeurig, dus je moet maar net mazzel hebben dat je de juiste kaarten tegenkomt. Wellicht moet je halverwege ineens je tactiek overboord gooien.

©GMRimport

Helemaal van de kaart

Die willekeurigheid maakt Slay the Spire ook eindeloos herspeelbaar. Je weet immers nooit wat je tegen gaat komen en welke kaarten je deck zullen versterken. Op je weg door de kerkers loop je bovendien tegen willekeurige events aan, die je kunnen helpen of juist dwarszitten. Daarnaast kom je regelmatig een verkooppunt tegen, waar je nieuwe kaarten kunt kopen of potions kunt halen die je kaarten een tijdelijke boost geven. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de elite-vijanden en eindbazen die je het leven zuur maken.

Het meeste variatie is echter te vinden in de Relics, artefacten die je van bazen krijgt of in schatkisten kunt vinden. Deze magische voorwerpen geven een permanente boost die de rest van de run bij je blijft. Soms is het iets simpels als extra aanvalskracht, maar af en toe vind je krachtige relieken die om een heel nieuwe tactiek vragen. Zo zijn er voorwerpen die een buitengewoon groot voordeel opleveren, maar ook een nadeel met zich meedragen. Denk aan een Relic die je elke beurt extra energie geeft om kaarten mee te spelen, maar er ook voor zorgt dat je geen goud meer kunt verdienen of je gezondheid niet meer bij kunt vullen.

Elke keer wanneer het lijkt alsof Slay the Spire al zijn geheimen heeft blootgelegd, opent zich weer een nieuwe deur die je spelende houdt. Hoewel je elke run helemaal opnieuw begint, speel je bijvoorbeeld wel nieuwe kaarten vrij die je in potentie tegen kunt komen in je volgende potje. Ook zijn er drie verschillende personages om de gevechten mee te beslechten, van een simpele strijder tot een bijzondere krijger die magische bollen om zich heen oproept. Dan zijn er nog de vele verschillende moeilijkheidsgraden en een speltype dat dagelijks een nieuwe uitdaging biedt, om het pakket helemaal compleet te maken.

Een kwestie om aan te kaarten

Pas als je de Spire met alle drie de personages hebt verslagen en het eindspel zich ontvouwt, wordt je keuzevrijheid ineens beperkt. Zonder al te veel te verklappen verschijnt er een uitdaging die zo moeilijk is, dat je hem eigenlijk alleen met een perfect deck kunt verslaan. Om zover te komen, moet je louter optimale keuzes maken, en kun je dus niet meer lekker aanklooien met je eigen ideeën. Maar op dat moment heb je al tientallen uren plezier gehad met de game, en je kunt er natuurlijk altijd voor kiezen om die uitdaging lekker links te laten liggen.

Wel was wat meer afwisseling in de vijanden geen overbodige luxe geweest. Je komt nu elke run ongeveer dezelfde vijanden tegen, wat het na verloop van tijd een beetje te voorspelbaar maakt. Gelukkig zijn er genoeg willekeurige elementen, zoals je eigen kaarten en de opbouw van een kerker, die elke run toch net weer anders maken.

©GMRimport

In de kaart laten kijken

Al die vijanden zijn gelukkig wel leuk om naar te kijken, want de speelse stijl van de game is een waar genot. Het ontwerp van de vele tegenstanders speelt duidelijk leentjebuur bij een hoop inspiratiebronnen, zoals Cthulhu-achtige tentakelmonsters. Toch heeft de game een eigen smoel, dat netjes balanceert tussen smerige horror en koddige animatie.

Slay the Spire is typisch zo’n game die je tot diep in de nacht bezighoudt, omdat je steeds nog één potje wilt spelen. Door de roguelike opzet begin je elke keer helemaal opnieuw, maar elke keer is er wel een reden om gelijk door te willen gaan. Je speelt bijvoorbeeld nieuwe kaarten vrij en duikt gelijk weer de Spire in, in de hoop dat je die nieuwe spullen ergens tegenkomt.

Veel vaker is het echter je kennis die een upgrade heeft gekregen. Je weet eindelijk hoe je die ene eindbaas moet verslaan, of begrijpt ineens hoe je een bepaalde kaart kunt combineren om je deck naar een hoger niveau te tillen. Dat is uiteindelijk het knappe aan de game: je begint telkens met dezelfde middelen, maar wordt er steeds behendiger in. En dat kun je tientallen uren volhouden.

Deze game is gerecenseerd op een Nintendo Switch. Slay the Spire is tevens verkrijgbaar op pc, Xbox One en PlayStation 4. Ook staat er voor volgend jaar een mobiele versie in de planning.

Drinkbox Studios, de ontwikkelaar van de Guacamelee-spellen, zal in 2025 zijn nieuwe game aankondigen.

Dat heeft de ontwikkelaar laten weten op social media. Details over de nieuwe game werden niet gegeven, maar zullen dus wel in 2025 volgen.

Drinkbox Studios is vooral bekend van de twee Guacamelee-games, metroidvania's met een focus op platformgameplay. Het meest recente wapenfeit van de studio is echter het in 2022 verschenen Nobody Saves the World.

In Nobody Saves the World stappen spelers in de schoenen van Nobody, een personage dat ruim vijftien verschillende gedaanten kan aannemen. Elke gedaante beschikt over een unieke vaardigheid, die spelers moeten combineren om puzzels op te lossen en quests te voltooien.

Een insider claimt dat de spellen Call of Duty: World at War en Singularity in de loop van 2025 naar Xbox Game Pass komen.

Sinds Activision Blizzard onderdeel uitmaakt van Microsoft zijn er diverse games van de uitgever op Game Pass verschenen, waaronder Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, Diablo 4, Call of Duty: Modern Warfare 3 en Spyro Reignited Trilogy. Ook is op release meteen Call of Duty: Black Ops 6 op Game Pass geplaatst. Het is echter duidelijk dat de oude games van Activision Blizzard verspreid worden uitgebracht op de abonnementsdienst.

Volgens insider eXtas1s kunnen Game Pass-abonnees volgend jaar in ieder geval Treyarchs Call of Duty: World at War en Raven Softwares Singularity verwachten. Beide games zouden rond mei 2025 aan de dienst worden toegevoegd. Tot slot meldt de insider dat mensen in maart ook een andere Call of Duty-game op Game Pass kunnen verwachten, maar wordt geen titel genoemd. Officieel is op moment van schrijven nog niets officieel bevestigd.