Sea Life Safari (XBLA)
Wanneer is een spel echt af? Het is een vraag die ontwikkelaars zichzelf ongetwijfeld vaak stellen. Aan de ene kant is er altijd wel wat te schaven aan je product, zie je altijd wel iets dat je net iets beter kunt maken. Aan de andere kant wil je je release niet oneindig uit blijven stellen, al is het maar omdat daar geen geld voor is. Toch moet je altijd zorgen dat wat je uiteindelijk in de winkels legt van hoge kwaliteit is.
Vissers zijn geduldige mensen. Keer op keer weten ze het op te brengen dezelfde handelingen te verrichten om vervolgens tientallen minuten, zo niet langer, te wachten op een hapgrage vis. Het meest bizarre is nog wel dat ze hun prooi vrijwel onmiddellijk weer de vrijheid schenken om vervolgens het gehele proces nogmaals te doorlopen. Nee, dan zijn de motieven van de visfotograaf uit Sea Life Safari toch ietwat begrijpelijker. De beste kerel wil namelijk een steentje bijdragen aan een mysterieus onderzoek van een bejaarde professor door foto's te maken van de meest uiteenlopende vissoorten.
Hoewel ontwikkelaar Sierra er vast een diepgaande bedoeling mee heeft, mag de naamkeuze van Sea Life Safari enigszins opzienbarend genoemd worden. Een safari doet immers vermoeden dat het spel zich afspeelt in een Afrikaanse zandvlakte waar je met een grijsgroene jeep doorheen scheurt in de hoop een aantal excentrieke dieren tegen te komen. De definitie van een gerenommeerd woordenboek sterkt dit vermoeden alleen maar aan. Het Sea Life-gedeelte kon ik daarom niet echt plaatsen. Enfin, blijkbaar moet de titel niet al te letterlijk genomen worden, want Sea Life Safari draait volledig om het fotograferen van waterwezentjes. Een soort van safari, maar dan onder water.
Het eerste wat opvalt als je Sea Life Safari begint te spelen, is de beperkte invloed die je kunt uitoefenen op de handelingen van het naamloze hoofdpersonage. Je kunt namelijk louter foto's schieten en om je heen kijken. Het verloop van de duik in de helderblauwe zee ligt van tevoren al vast. Dit principe valt waarschijnlijk nog het beste vergelijken met de spelwijze van een rasecht arcadeschietspel, de rail shooter, waarin je alleen maar kunt schieten en herladen.
Je kunt daarentegen wel invloed uitoefenen op de rondzwemmende diertjes. Je hebt namelijk de beschikking over een ontelbaar aantal aanlokkelijke geurballetjes, waarmee je hen kunt belagen. Opvallend is de manier waarop ze op deze relatief gewelddadige acties reageren. In plaats van het balletje uitvoerig te bestuderen of het uit de weg te gaan, voeren ze spontaan exotische dansjes uit. Of dit ook nog een achterliggende gedachte heeft, wordt volledig in het ongewisse gelaten. Foto's van feestende watermonsters leveren echter meer punten, waardoor je al gauw een geurballetje in de richting van elk levend organismen werpt, of dit nu huppelende inktvissen tot gevolg heeft of niet.
Deze punten zijn er natuurlijk niet voor de sier. Het zeurderige opaatje, voor wie je de foto's schiet, laat je namelijk pas naar een volgend gebied verkassen als je een bepaald aantal punten bij elkaar hebt weten te sprokkelen. De hoeveelheid punten die je verkrijgt is afhankelijkheid van de kwaliteit van de foto en de ogenschijnlijke betrokkenheid van het wezentje, wat zich uit in de zojuist genoemde danspasjes. Dit systeem steekt op het eerste gezicht prima in elkaar, maar de balans ervan is ver te zoeken. De hierboven genoemde danspasjes zorgen er namelijk voor dat foto's met blij rondhupsende mensenhaaien ongekend veel punten opleveren, waardoor de daadwerkelijke kwaliteit van de foto's een ondergeschikte rol speelt in de puntenverdeling.
Vreemd genoeg beschikt het hoofdpersonage niet over de nieuwste gadgets, iets dat je wel mag verwachten van een professionele visfotograaf. Hij heeft slechts de beschikking over een ouderwets fototoestel dat gebruikt maakt van filmrolletjes. Dit heeft tot gevolg dat je per zeeduik slechts vierentwintig beelden kunt schieten. Gelukkig heb je ook niet veel meer nodig, want de gebieden kennen stuk voor stuk een zeer beperkt aantal diersoorten. Mocht je een beetje oplettend zijn, dan is het zelfs mogelijk tijdens de eerste duik alle zeeorganismen te spotten.
Sea Life Safari kent in totaal vijf gebieden, elk met een lengte van om en nabij de zeven minuten. Snelle rekenaars weten dus dat het spel uit te spelen is in een dik half uur. In de praktijk komt het erop neer dat je ongeveer anderhalf uur nodig hebt om alle gebieden te volbrengen. Zo komt het af en toe voor dat je een paar waterbeestjes hebt gemist of een zwakke foto hebt geschoten, waardoor je sommige gebieden nogmaals dient te bezoeken. Dat zelfs de extra opdracht, het fotograferen van een tiental mystieke bouwwerken, in een mum van tijd volbracht is, zegt meer dan genoeg over de bedroevende lengte van het spel.
Heb je Sea Life Safari eenmaal uitgespeeld, dan biedt het safarispel nauwelijks nog speelplezier. Je weet immers waar en wanneer de vissen opduiken en van afwisseling is geen enkele sprake. De mogelijkheid om een honderdtal foto's op te kunnen slaan is aardig, maar komt de spelduur nauwelijks ten goede. De kans is dan ook groot dat het spel na het moment van uitspelen vrijwel onmiddellijk in een uithoekje van je harde schijf zal verdwijnen en er nooit meer uitgevist wordt.
Sea Life Safari is een koudbloedig fotografeerspel. Het spel bevat weliswaar geen grote missers en doet wat ’t moet doen, maar weet nauwelijks te plezieren. En dat is toch nog altijd het einddoel van een videospel als dit. Misschien dat de game professionele visfotografen enigszins weet te bekoren, maar anderen kunnen het tientje beter steken in een documentaire over koraalriffen en zeewier. Die biedt namelijk meer waar voor je geld dan het niet al te vermakelijke Sea Life Safari.
- Aardig spelconcept. Luchtig tussendoortje
- Beperkte diversiteit zeewezentjes. Erg kort. Wordt snel saai
