Remember Me

Als verhalend mechanisme is de dystopie een geweldige uitvinding. Een verhaal in dit genre maakt het immers mogelijk om de knelpunten uit de maatschappij op de spits te drijven, zoals George Orwell’s 1984 dat bijvoorbeeld op briljante wijze deed met het totalitarisme. Ook in de gamewereld is de dystopie een populair narratief middel. Games als BioShock (objectivisme) en Fallout (nucleaire wapens) laten de speler met eigen ogen zien wat menselijk handelen met de wereld kan doen. Net als die games wil Remember Me ons iets vertellen over de maatschappij, maar de game lijkt geen idee te hebben wat.

Herinneringen op een harde schijf

Remember Me speelt zich af in Neo-Parijs (lees: Parijs gerenoveerd na een stel oorlogen) in het weinig subtiele jaar 2084. Door de innovaties van het bedrijf Memorise zijn herinneringen niet langer gebonden een persoonlijk bezit. Het apparaat Sensen stelt mensen in staat om hun herinneringen op te slaan, te delen of zelfs te verwijderen. De rijksten der aarde kunnen het zich daardoor veroorloven al het leed in de wereld gewoon te vergeten, terwijl de armen geconfronteerd worden met het nog behoorlijk ruige leven in Neo-Parijs. Bovendien stelt het beheren van geheugens Memorise in staat om de macht over te nemen.

Althans, dat denken we, want hoewel Remember Me best een aantal aardige ideeën heeft over zijn universum, voelt het geheel behoorlijk inconsistent aan en is de communicatie met de speler over het hoe en waarom op zijn minst gebrekkig. Waarom hebben zelfs de allerarmsten zo’n duur geheugenapparaat? De hele macht van Memorise is volstrekt onduidelijk gecommuniceerd, wat versterkt wordt doordat het beetje achtergrond informatie dat de game wil geven verstopt zit op dataschijfjes die je her en der vindt.

Bovendien verklaart de game niet echt duidelijk waarom mensen niet meer capabel zijn om in het heden te leven (zoals op irritante wijze onderstreept wordt door de mi elijkmakende afscheidende groet “Herinner je later”). Het herbeleven van herinneringen is blijkbaar zo zaligmakend dat mensen gewoon in het verleden blijven hangen, maar waarom het normale leven dan wel gewoon doorgaat lijkt daarmee in strijd. Waar games als Deus Ex en Beyond Good & Evil meteen uitkristalliseren hoe de maatschappij in elkaar steekt en waarom sprake is van een dystopie, daar laat Remember Me je opzettelijk gi en.

Wie ben ik

Tegen die achtergrond neem je in Remember Me de rol op van Nilin, een verzet trijder tegen de macht van Memorise. Aan het begin van de game is Nilin gevangen genomen en wordt haar gehele geheugen gewist. Dat is meteen ook een goed beginpunt, aangezien je zo geleidelijk kennismaakt met de wereld in Remember Me. Zo leert Nilin langzaamaan meer over het leven in Neo-Parijs (en waarom ze überhaupt in het verzet terechtkwam) en herinnert ze zich langzaamaan ook wat er gebeurd is voor ze gevangen genomen werd. Er is hierbij slechts een probleem: de game lijkt totaal te vergeten om ook jou op de hoogte te stellen van deze herinneringen.

Bizar, gezien juist een game een perfect medium is voor het spelen met het geheugen. De Bioshock-serie heeft bijvoorbeeld op briljante wijze gebruik gemaakt van het feit dat de speler niets weet van alles wat er is gebeurd voor aanvang van de game. De manier waarop het verleden onthuld wordt maakt de serie zo indrukwekkend. Maar in tegenstelling tot die games laat Remember Me Nilin iedere keer iets herinneren, om er vervolgens een enkele zin over te communiceren. Daarmee bemoeilijkt het onnodig het voortdrijven van het plot en ontstaat er nooit een band met de wereld.

Combineren

Vooralsnog hebben we de gameplay daarbij links laten liggen, wat voornamelijk komt doordat ‘ie vrij oppervlakkig is. Remember Me lijkt sterk op Uncharted met het vechtsysteem uit Batman: Arkham Asylum, alleen dan minder goed uitgewerkt. De game is grofweg op te splitsen in het volgen van lineaire platformelementen door het visueel erg mooi uitgewerkte Neo-Parijs en het vechten met de politie of de aan herinneringen verslaafde Leapers. Vooral het platformen is te simplistisch, waarbij het volgende stuk waar je naartoe dient te springen vrijwel altijd met grote pijlen wordt aangegeven.

De gevechten scoren beter, voornamelijk omdat er een paar leuke twists zijn als het gaat om de combo’s. Je kunt de effecten van de aanvalscombinaties bepalen. Dat wil zeggen, je kunt kiezen tu en krachtigere aanvallen, het herstellen van je levenskracht, het verkorten van de tijd die nodig is om speciale vaardigheden te gebruiken en een aanvalstype dat de impact van de vorige klap met terugwerkende kracht versterkt. Hoewel deze twist erg origineel is, kleven er echter wel enkele nadelen aan. Vooral het herstellen van levenskracht zorgt ervoor dat de game niet bijster uitdagend is. Bovendien voelden de combo’s soms niet erg vloeiend, met name als je van de ene vijand naar de andere overschakelt.

Remix

Het andere unieke punt van Remember Me is het herschrijven van geheugens. Deze sequenties spelen zich af in de herinneringen van enkele personages die van belang zijn voor het verhaal. Na het zien van de herinnering kun je terugspoelen om kleine veranderingen aan te brengen, zoals het verplaatsen van een tafeltje of het losmaken van iets dat vast zat. De bedoeling is om dingen dusdanig te veranderen dat de herinnering in zijn geheel verandert (in het extreem: door een van de personen in de herinnering om te brengen.) Hoewel deze scènes met gemak tot de hoogtepunten van Remember Me behoren, bevat de game slechts vier van dit soort pa ages Hetzelfde geldt voor memorabele scènes als een achtervolging met een helikopter. Ook deze momenten schaars in de game. Remember Me heeft dus wel degelijk intere ante stukken te bieden, maar maakt er te weinig een consistent en geloofwaardig geheel van.

Deze game is test op PC