Bijna iedereen vraagt zich wel eens af wat er met ons gebeurt nadat we sterven. Is er alleen maar een zwarte, bewustloze leegte, beginnen we opnieuw als een ander individu of is de hoop op een prachtig hiernamaals niet tevergeefs? En kunnen de zielen van overleden dierbaren nog zien of horen wat wij van hen denken en hoe wij om hen rouwen? Voor velen zijn dit existentiële vraagstukken, maar voor de Watchers uit Oninaki een weet.

Voor Kagachi, de hoofdrolspeler uit dit kleurige rollenspel van Tokyo RPG Factory, is het begeleiden van verloren zielen namelijk een dagtaak. Als lid van de Watchers is het zijn verantwoordelijkheid er voor te zorgen dat de geesten van overledenen niet in de wereld van de levenden blijven ronddolen, maar veilig doorreizen naar The Beyond - een dimensie vergelijkbaar met het hiernamaals. Op die manier kunnen zij reïncarneren en aldaar een nieuw leven beginnen. Zielen die door woede, verdriet of andere onverwerkte zaken niet voorbij de Veil reizen, lopen ook nog het risico in wrok koesterende monsters te veranderen.

©GMRimport

Omdat de mensen in Oninaki geloven in reïncarnatie verandert hun kijk op de dood behoorlijk. Zo zijn er mensen die middels euthanasie hun geliefden willen volgen en mensen voor wie de drempel tot moord een stuk lager ligt. Sterfgevallen zijn allesbehalve zeldzaam, dus Kagachi heeft er zijn handen vol aan. Helemaal wanneer een mysterieuze en moordlustige krijger die de Night Devil wordt genoemd het land teistert met een onophoudelijke reeks moorden. Samen met Linne, een bovennatuurlijk meisje dat hij in zijn jeugd ontmoette, trekt Kagachi eropuit om de Night Devil te stoppen en de natuurlijke balans te herstellen.

Het gevolg is een meeslepend en tot nadenken stemmend verhaal vol dramatische gebeurtenissen, twists en onverwachte ontdekkingen. Het tempo waarin de plot zich ontvouwt is niet altijd even consistent, maar toch weet Oninaki je aandacht tot aan het einde vast te houden.

©GMRimport

Duiveltje op je schouder

Oninaki lijkt wat betreft gameplay meer op actie-rpgs zoals Diablo of Torchlight dan op de eerdere titels van Tokyo RPG Factory, zoals I Am Setsuna. Kagachi kan normale aanvallen combineren met speciale vaardigheden om hordes monsters te verslaan, die bij hun dood willekeurige wapens, drankjes of upgrades laten vallen. Hij hoeft deze gevechten niet alleen aan te gaan, maar krijgt daarbij hulp van zogeheten Daemons. Dit zijn behulpzame geesten die niet kunnen worden gereïncarneerd en zich daarom aan levende mensen binden die hen op sleeptouw willen nemen. Deze speciale verbintenis geeft de gastheer toegang tot allerlei wapens en gevechtsstijlen. Iedere Daemon heeft zijn of haar eigen specialiteiten en zodoende leveren ze allemaal behoorlijk verschillende manieren van spelen op.

Je begint het spel bijvoorbeeld met Aisha aan je zijde, een zwaardvechtster die het moet hebben van haar snelheid en combinatie-aanvallen. Kort daarna sluit speer-specialist Zaav zich bij je aan, wiens stijl zich richt op bereik en luchtaanvallen. Er volgen daarna nog veel meer Daemons. Je kunt gelijktijdig vier verschillende aan Kagachi toewijzen, waartussen je naar hartenlust kunt wisselen. Terwijl je een van hen actief gebruikt, verzamel je tijdens gevechten Soulstones, waarmee dat specifieke personage nieuwe vaardigheden kan leren. De skill-tree waarmee je dit doet is enorm uitgebreid en kan naar eigen inzicht worden ingevuld. Die vaardigheden gelden soms alleen als de Daemon actief is, maar soms ook wanneer je hem of haar alleen maar in party hebt. Hierdoor word je aangespoord met iedereen te experimenteren om te zien welke geesten het best bij jou passen. Het verzamelen en uitproberen van deze Daemons is absoluut het hoogtepunt van Oninaki.

©GMRimport

Tipje van de sluier

Oninaki biedt een grote verscheidenheid aan locaties. De vormgeving van deze plekken is tof gedaan en roept een bijzonder etherisch gevoel op. De stilistische keuzes en kleurgebruik weten knap te verhullen dat het hier niet om een technische hoogvlieger gaat. Vooral in The Beyond voel je dit erg sterk: qua kleur en uitstraling lijkt het echt op een bovennatuurlijke schaduwdimensie van een wereld die toch al een bepaalde onwerkelijkheid uitstraalde.

Overstappen tussen beide dimensies kan op elk gewenst moment en heeft niet alleen narratief belang, maar is ook van invloed op de spelervaring. Zo zitten er vele Lost in de spelwereld verborgen waarmee je alleen kunt communiceren in The Beyond. Dit levert vaak kleine zijmissies op waar beloningen tegenover staan. Tevens zijn er speciale schatkisten met nieuwe wapens of upgrades die alleen in de duistere dimensie zichtbaar zijn, alsmede andere monsters. Aanvankelijk is de dodenwereld in ieder gebied in duisternis gehuld en is het verkennen ervan onmogelijk. Om de schaduwen te verdrijven moeten er speciale minibazen worden verslagen in de normale wereld.

Tijdens je avontuur wissel je dus voortdurend van spelwereld en daar zit ontzettend veel potentie in. Helaas doet Oninaki hier te weinig mee. Anders dan wat monsters, schatten en hier en daar een Lost is er wat betreft gameplay eigenlijk weinig opmerkelijk aan The Beyond. Het wordt nooit gebruikt voor interessante puzzels en komt in sommige segmenten eigenlijk nauwelijks aan bod. Het verhaal speelt in op het belang van deze dimensie, maar dat voelt tijdens het spelen niet zo. In veel gevallen gebruik je de overstap alleen om alle monsters in een gebied te verversen zodat je meer wapens en ervaringspunten kunt verdienen. Dat is weliswaar efficiënt, maar ook best teleurstellend.

Het leven is kort

Anders dan de dungeon crawlers waaruit Oninaki inspiratie opdoet, is dit een lineair avontuur. Een groot deel van die ervaring bestaat uit gevechten en op den duur dreigen die toch wat repetitief te worden. Oninaki mist bijvoorbeeld willekeurig gegeneerde kerkers of een grotere variatie aan wapens die in dit genre normaalgesproken voor herspeelbaarheid zorgen. Gelukkig bieden de Daemons genoeg variatie om te voorkomen dat Oninaki vervalt tot een hersenloze herhaling van zetten. De eindcredits rollen over het scherm voordat de verveling echt toeslaat en als je alleen de hoofdlijn volgt is dat na een uurtje of twintig. Dat is voor een rpg misschien niet heel lang, maar voor Oninaki precies genoeg.

Oninaki mag dan misschien minder uitgebreid zijn dan zijn genregenoten, maar de aspecten waarmee het spel weet te imponeren voeren uiteindelijk de boventoon. De fraaie stijl en de goed uitgewerkte Daemons maken het de moeite waard Oninaki een keer te doorlopen.

Oninaki is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Nintendo Switch. Voor deze recensie is het spel gespeeld op de PS4.

De eerder dit jaar uitgekomen co-op-game Split Ficion komt op de Switch 2-release op 5 juni meteen beschikbaar voor de console.

Dat werd tijdens de Nintendo Direct aangekondigd. In Split Fiction besturen twee spelers Mio en Zoe, twee schrijvers die worden ingehuurd om verhalen te creëren voor een technologie die deze verhalen kan simuleren. Het bedrijf dat ze inhuurt vangt de vrouwen echter in deze simulaties om hun ideeën te stelen.

Dankzij dit concept schakelen spelers in Split Fiction telkens tussen de twee verhalen van de hoofdpersonages. Een van de settings is futuristisch, terwijl het verhaal van het andere hoofdpersonage een fantasiesetting betreft. Natuurlijk moeten de personages - en dus de spelers - samenwerken om de verschillende uitdagingen te overkomen. Er zijn zwevende voertuigen, draken en spelers kunnen zich oprollen in magnetische ballen om puzzels vergelijkbaar met die uit Metroid Prime te klaren.

Net als met It Takes Two ontvangen mensen die Split Fiction aanschaffen een 'Friend Pass' zodat ze de game met iemand anders kunnen doorlopen. De andere speler kan op deze manier kosteloos meespelen. Het maakt daarbij niet uit op welk systeem men speelt - cross-play is beschikbaar - en mensen kunnen zo vaak als ze willen van medespeler wisselen.

Split Fiction was al beschikbaar voor pc (Steam), PlayStation 5 en Xbox Series X en S, en komt op 5 juni dus naar Switch 2.

Nintendo heeft tijdens de Nintendo Switch 2 Direct de sportgame Drag x Drive aangekondigd, waarbij beide Joy-Cons van de Switch 2 als een soort computermuizen worden gebruikt.

In Drag X Drive nemen twee teams van drie sporters het tegen elkaar op in potjes basketbal met een extra grote bal. Daarbij zitten alle sporters in een rolstoel.

Spelers houden in elke hand een Joy-Con-controller vast en maken bewegingen om de rolstoelen te simuleren. Deze bewegingen komen ook ietwat overeen met hoe een computermuis gebruikt wordt. Spelers kunnen met de Joy-Con zwaaien om de bal van teamgenoten te vragen en schansen aan de zijkant van het veld gebruiken om slam dunks te maken.

Er is nog geen precieze releasedatum voor Drag X Drive bekend, al moet de Switch 2-game ergens aankomende zomer uitkomen. De game komt alleen digitaal uit.