One Punch Man: A Hero Nobody Knows mist dezelfde impact als zijn titelheld
Spellen gebaseerd op populaire animeseries hebben een wankele reputatie. De drang om vooral fanservice te leveren leidt er te vaak toe dat er op kwaliteit wordt ingeleverd. Dat is jammer, want animeliefhebbers verdienen meer dan ondermaatse commerciële melkkoeien. One Punch Man: A Hero Nobody Knows werd met een flitsende trailer aangekondigd en viel vooral op door zijn interessante gameplay-element rondom titelheld Saitama. Is de eerste One Punch Man-game meer geworden dan een onvermijdelijk budgetbaktitel?
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: helaas niet. Zo'n beetje elke voorspelbare misstap die veel animegames maken wordt ook in deze game gemaakt. Het is bijna alsof de ontwikkelaars er met een checklist naast hebben gezeten. Vechtsysteem zonder enige diepgang? Check. Slome besturing en technische mankementen? Kruis maar aan. Gebrek aan variatie? Ook die staat erbij. De weinige originele concepten die de game heeft, worden bedolven onder een dikke laag matigheid en hebben niet de kans om goed tot hun recht te komen. Als je als One Punch Man-liefhebber verwacht door die gebreken heen te kunnen kijken, dan heb je daar toch wel een héle roze bril voor nodig.
Desondanks is het uitgangspunt van het spel best wel tof: je mag namelijk je eigen held ontwerpen die vanaf onderaan de ladder opwerken tot alom bekende superheld.
©GMRimport
Het leven van Zonnebrilman
Zo werd Shades Man geboren, een held met een voorliefde voor – missplaatste – zonnebrillen. Als kersverse held begon hij in een grijze, naamloze stad aan het bevechten van onrecht. Hangjongeren, winkeldieven en groene mutanten waren niet veilig onder het wakend oog van de jonge aspirant-held. Een onophoudelijke stroom aan missies werden aan Shades Man toebedeeld, hoewel die soms een beetje onzinnig waren. Hoe belangrijk is het kopen en passen van een pet terwijl het meteorieten regent en buitenaardse wezens de bevolking terroriseren? Natuurlijk waren er naast Shades Man nog vele andere helden actief en door met hen aan te pappen kon hij zo nu en dan op hun steun rekenen. Aan hen kon hij aanvankelijk natuurlijk niet tippen, waardoor zij eigenlijk met alle glorie aan de haal gingen.
©GMRimport
Om het gat tussen hem en zijn rivalen te kunnen dichten, zat er niets anders op dan gevechten winnen, ervaring opdoen en zijn vaardigheden verbeteren. Keer op keer dezelfde soort gevechten voltooien met hier en daar een verwaarloosbaar verschil is klaarblijkelijk wat er nodig is om een échte held te worden. Dat was niet de insteek toen Shades Man zich bij de Hero Association aanmeldde. Van de glorie en de roem die je van een superheldenleven zou verwachten is uiteindelijk weinig sprake. Het blijkt vooral heel saai. Zuchtend hoopte Shades Man dat hij kon zijn zoals de fameuze One Punch Man. Dan waren al die tergende gevechten tenminste in één stomp klaar. Maar One Punch Man zelf was ondertussen in geen velden of wegen te bekennen...
(G)één Klap Man
De bovengenoemde avonturen van zelfbedachte held Shades Man zijn helaas een angstvallig accurate beschrijving van wat spelers te wachten staat wanneer zij met hun eigen held door het spel heen spelen. Tijdens het enorm herhalende en snel vervelende avontuur bekruipt je vooral het gevoel dat je graag Saitama zelf onder de knoppen zou hebben. Maar de held wiens naam aan de titel is verbonden maakt maar spaarzaam zijn opwachting. Om eerlijk te zijn kan dat ook niet anders, want het uitgangspunt dat One Punch Man buitenproportionele superkrachten heeft stelt de ontwikkelaars voor een lastig dilemma.
Tijdens het enorm herhalende en snel vervelende avontuur bekruipt je vooral het gevoel dat je graag Saitama zelf onder de knoppen zou hebben.
-
Hoelang blijft een spel waarbij je iedere tegenstander in één klap verslaat leuk? In een tv-serie werkt het wonderwel, maar voor een videogame is het niet een al te best concept. Mede om die reden is er gekozen om spelers hun eigen superheld te laten ontwerpen, die wél de nodige moeite moet doen om zijn tegenstanders te kunnen verslaan. Op die manier draait het spel echter wel meer om de Hero Association dan om Saitama – en we willen nou juist met die kale sufferd aan de slag.
Dat kán ook wel, maar om zijn personage enigszins in balans te brengen is hij nooit direct beschikbaar. De ontwikkelaars maken handig gebruik van Saitama’s neiging om altijd laat te zijn en hebben ervoor gezorgd dat hij pas arriveert nadat het gevecht al enkele minuten aan de gang is. Tot die tijd moet je het dus met andere helden uithouden. Als de onverslaanbare Saitama er dan eenmaal is, kun je het gevecht dan ook wel zoals het hoort in één klap winnen.
©GMRimport
Budgetbakman
Er zijn genoeg bekende gezichten uit de serie vrij te spelen, maar helaas verschillen die qua speelstijl veel te weinig van elkaar. Elk gevecht draait vooral om inwisselbare aanvalscombinaties en af een toe een uitwijkingsmanoeuvre. Het heeft wel enige charme om als Mumen Rider met fietsen te gooien, maar dat heb je na twee of drie keer ook wel gezien. De meeste aanvallen missen daarnaast ook enige visuele impact. In de serie schiet cyborg Genos bijvoorbeeld gigantische vuurstromen uit zijn handpalmen, maar in het spel is het niet meer dan een beschamend vonkje. Het helpt ook niet dat de game behoorlijk stroeve besturing heeft en de framerate de grootste moeite heeft stabiel te blijven. Dat is al een hekel punt als je je in de centrale hub-wereld bevindt, maar is tijdens gevechten zo nu en dan echt niet om aan te zien.
Omdat de verhaalmodus een saaie herhalingsoefening is, is het des te pijnlijker dat je daar doorheen moet om alle verschillende personages vrij te spelen. Samen met vrienden een potje spelen en vrij uit alle beschikbare personages kiezen is er niet bij. Als je dan eenmaal de hele cast bijeen verzameld hebt, is het gebrek aan afwisseling en tactische mogelijkheden alsnog funest voor de houdbaarheid.
Zeker omdat Saitama als personage eigenlijk ook hier niet in meetelt. Hij is onaantastbaar voor alle andere personages, dus als één speler hem kiest is de ander haast meteen verplicht hetzelfde te doen. Het zegt genoeg dat je bij de instellingen de mogelijkheid kunt aanvinken om Saitama te verbieden.
Spellen als Dragon Ball FighterZ en Bleach: The Blade of Fate hebben eerder al laten zien dat het best mogelijk is om anime-fighters van hoge kwaliteit te maken. Voor spelers die vooral een vlot spelend en visueel overtuigend avontuur willen zijn spellen als de Naruto Ultimate Ninja Storm-games een leidend voorbeeld. One Punch Man: A Hero Nobody Knows komt bij geen van deze titels in de buurt. De game voelt aan als een budgetbaktitel, maar ligt wel gewoon voor de volle mep in de winkels. Wil je als One Punch Man-liefhebber een vermakelijke game spelen rondom dit absurde personage, dan moet je helaas nog geduld moeten hebben.
One Punch Man: A Hero Nobody Knows is nu beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor deze review is de game gespeeld op een PlayStation 4.
Ongeacht of je een groot fan van de One Punch Man-serie bent is deze game rondom de oersterke Saitama moeilijk aan te raden. Met het idee om de speler in de huid te laten kruipen van een beginnend superheld wordt het probleem rondom One Punch Man’s overdreven superkracht creatief omzeild, maar het spel in zijn geheel niet gered. Daarvoor is het technisch te ondermaats en qua gameplay véél te repetitief en ongeïnspireerd.
- Een eigen held ontwerpen is een tof concept, goede selectie aan bekende personages
- Belabberde framerate, sloom en zielloos vechtsysteem, kale en zinloze spelwereld, draait té weinig om Saitama zelf
