De makers van Bravely Default hebben weer een prachtige ode aan klassieke jrpgs uit de hoge hoed getoverd. Was die game nog gebaseerd op Final Fantasy 5, nu is FF6 de bron van inspiratie.
Dat is goed te zien ook: de gedetailleerde sprites in Octopath Traveler spreken boekdelen over de personages, net als in die legendarische game. De pixel-graphics zijn werkelijk adembenemend mooi en geven elke omgeving een warme gloed. Het is nostalgisch, maar door alle moderne technieken toch ook weer niet. Tweedimensionale sprites lopen door uit polygonen bestaande omgevingen, waarbij de voor- en achtergrond in en uit focus wordt getrokken. Een unieke stijl, en eigenlijk is het ongelooflijk dat dit nog niet eerder is gedaan. De eerste keer dat de helden naar een strand lopen, waar alle goudgele pixels flonkeren op de achtergrond, blijft je als speler nog lang bij.
Zwakke plek
De combat ontvouwt zich volgens een kla iek turn-based patroon. Om de beurt kiezen de vier partyleden en hun vijanden een aanval, magische spreuk of speciale vaardigheid. Het is een oud en vertrouwd systeem waar Octopath Traveler een paar kleine aanpa ingen aan doet. Zo krijgt een held elke beurt een Bonus Point, die hij kan inzetten voor een extra mêlee-aanval of om zijn magische spreuk extra sterk te maken. Je kunt tot drie BP per aanval inzetten, maar als je er eentje gebruikt, krijg je de volgende beurt geen nieuwe. Net als bij de BP in Bravely Default moet je daardoor nadenken over wanneer je de extra kracht tactisch het beste kunt inzetten.
Daarnaast hebben alle vijanden meerdere zwakke punten, vergelijkbaar met Persona 5. Door aan te vallen met wapens als zwaarden, lansen of bogen en alle magische elementen als vuur, ijs en water af te gaan, leren je helden precies waar de tegenstander wel en niet tegen kan. Elke tegenstander moet een bepaald aantal keer geraakt worden voordat ze worden gebroken. Dan moeten ze een beurt weerloos toekijken terwijl aanvallen extra hard aankomen. En ook hier komen de Bonus Points om de hoek kijken: door die in te zetten, kun je een vijand immers meerdere keren tegelijk op hun zwakke plek raken. Maar dan heb je op het moment dat de vijand weerloos is juist geen BP meer over om extra veel schade te doen. Het zijn intere ante toevoegingen die de turn-based gevechten een stuk minder hersenloos maken.
Dat is maar goed ook, want er wordt een hoop gevochten in deze game. De random encounters zijn weer terug, zodat je op elk moment plotseling in een strijd kunt belanden. Het voelt mi chien wat ouderwets en het kan behoorlijk irritant zijn om steeds onderbroken te worden tijdens het verkennen van de wereld. Maar juist de opbouw van die wereld maakt dat de willekeurige gevechten niet zo erg zijn. De game kent namelijk weinig écht open vlaktes waar je eindeloos in het rond kunt struinen. De meeste gebieden zijn lineaire gangetjes, met hier en daar een aftakking naar een kist of een T-splitsing naar verschillende dorpjes. De gevechten voelen daardoor nooit als een verstoring van het ontdekken, maar als hordes die er gewoon bij horen.
Je eigen verhaal, maar dan hetzelfde
Er is veel gezegd over de acht personages en de manier waarop je je eigen verhaal kunt beleven. In de praktijk valt dat behoorlijk tegen. Je kiest een held om mee te beginnen en dat wordt je hoofdpersonage, de enige die je altijd in je party moet hebben. Daarmee speel je het eerste hoofdstuk uit zijn of haar verhaal, afgesloten door een eindbaas. Vervolgens opent de kaart zich en zie je waar de zeven andere personages zich bevinden. Die kun je één voor één ophalen. Je krijgt dan hun introductie te zien en speelt hun eerste hoofdstuk. Wie je ook kiest, je mist uiteindelijk dus niks en krijgt alle verhalen volledig mee.
Dat verhaal valt overigens wel een beetje tegen. Het is vooral jammer dat de acht personages volledig los van elkaar lijken te staan. De een moet wraak nemen, de ander zoekt naar haar vermiste mentor, en er moet een religieuze tocht door het hele land worden gemaakt. De acht praten nauwelijks met elkaar, alleen in korte, optionele scènes waarin ze commentaar op elkaars situatie leveren. Maar er is eigenlijk geen enkele reden waarom deze mensen samen zouden reizen. Waarom helpen een eervolle ridder en een priesteres een dief om een huis te beroven? Sterker nog: sommige verhalen zijn totaal niet logisch als je bedenkt dat ze met een hele groep reizen. Hoe kan iemand je van achteren verra en met een klap op je kop, als je eigenlijk met zijn vieren bent?
Acht is macht
Het voelt dus meer als acht korte verhalen dan als een geheel. Dat is jammer, maar het grootste deel is gelukkig wel goed geschreven. De conversaties zijn redelijk vlot en grappig, en elk personage heeft duidelijk zijn eigen persoonlijkheid. Bij de meesten pakt dat goed uit, zoals bij de erudiete profe or Cyrus en de enthousiaste handelaar Tre a. Sommigen zijn helaas een beetje irritant: de jager H'aanit praat bijvoorbeeld met de toevoeging 'en' achter elk werkwoord. Vast bedoeld als een leuk trekje voor inwoners van een jagersdorp in het bos, maar het maakt het vooral lastig om de gesprekken te volgen.
De verhalen zelf zijn een beetje cliché, maar leuk genoeg om je aan het spelen te houden. De opzet wordt na verloop van tijd echter wel aardig repetitief. Elk hoofdstuk ontvouwt zich op dezelfde manier. Het begint met een kort verhaal, dan een paar gangenstelsels vol monsters en als laatste een grote eindbaas. Van die formule wordt slechts een enkele keer afgeweken, wat de game nogal voorspelbaar maakt.
Grindbak
De volgorde van de verhalen ligt dus niet vast. Je kunt er zelfs voor kiezen om je eerst te concentreren op één avontuur en daarna pas aan de volgende te beginnen. Dat wordt echter wel erg moeilijk, omdat de personages dan nog veel te zwak zijn. Zelfs als je eerst alle acht de eerste hoofdstukken uitspeelt, moet je ouderwets veel grinden om sterk genoeg te zijn verder te gaan. Na het eerste deel van het verhaal is een personage ongeveer level 10, en hij moet rond de 20 zitten om het volgende hoofdstuk aan te kunnen.
Wat de grind nog erger maakt, is dat personages die niet in de party zitten geen ervaringspunten krijgen. Je moet dus eigenlijk twee teams om de beurt grinden, wat nogal veel werk is. En zelfs dan blijft er een zwakke broeder over, omdat je hoofdpersonage altijd in je party moet zitten. Het is ergerlijk veel werk om iedereen op peil te houden. Het werkt het beste om je favoriete team van vier te kiezen en hun verhalen als eerste te doen. Het nadeel daarvan is dat je niet alle content te zien krijgt en uiteindelijk met een verplicht hoofdpersonage zit dat tientallen levels boven je zwakkere partyleden staat.
Het helpt niet dat de game niet goed in balans is qua beloningen. Er zijn optionele kerkers, vaak van een hoger level dan de directe omgeving. Het is de bedoeling dat je later terugkomt om de schatten buit te maken, maar wat je in die kerkers vindt is een bittere teleurstelling. In de kisten zitten alleen alledaagse voorwerpen als gezondheids- en manadrankjes. Ook de eindbazen geven je geen gepaste beloning. Een spannende strijd van een halfuur tegen een brute tegenstander levert je maar net iets meer ervaringspunten op dan een gewoon gevecht.
Gemankeerde kla ieker
Het zijn stevige minpunten voor een game waar hoge verwachtingen van waren. Het weet de games waar het op is geïnspireerd nooit te overtreffen op het gebied van emotionele verhaalvertelling, het gevoel van avontuur of een vloeiend spelverloop. De personages zijn innemend, maar waren zo veel beter bijgebleven als ze met elkaar zouden praten en elkaars verschillen zouden moeten overbruggen.
Toch doet Octopath Traveler ook heel veel goed, en het zijn die aspecten die uiteindelijk blijven hangen. De gevechten zijn kla iek, maar tactisch genoeg om uren te boeien. De wereld is divers en de vele prachtige dorpjes die je bezoekt hebben allemaal hun eigen identiteit. De game zit boordevol content en wie alle verhalen wil afsluiten is zo 80 uur bezig. En de stijl en graphics zijn zo bijzonder, dat je na tientallen uren nog steeds met open mond aan je Switch gekluisterd zit. Dit is een game die de hele zomer in je console kan blijven zitten.
Octopath Traveler is vanaf vrijdag 13 juli verkrijgbaar op Nintendo Switch. Luister ook naar Gamer.nl Podcast 182 waar Octopath Traveler uitgebreid aan bod komt.
Laatste reviews: