Nidhogg - Wurmt zich naar de top
Wanneer is een spel echt af? Het is een vraag die ontwikkelaars zichzelf ongetwijfeld vaak stellen. Aan de ene kant is er altijd wel wat te schaven aan je product, zie je altijd wel iets dat je net iets beter kunt maken. Aan de andere kant wil je je release niet oneindig uit blijven stellen, al is het maar omdat daar geen geld voor is. Toch moet je altijd zorgen dat wat je uiteindelijk in de winkels legt van hoge kwaliteit is.
Street Fighter. Tekken. Super Smash Bros. Zo noemen we toch even drie van de belangrijkste vechtgamereeksen op. Grootheden die door hun uitgekiende gameplaymechanieken, imposante presentatie of een combinatie van beide stuk voor stuk een enorme fanbase hebben opgebouwd. Maatstaven in het genre, zonder meer. Het is dan ook extra opmerkelijk als er zomaar opeens een nieuweling komt – een indiegame nota bene – die vrijwel gelijk wordt opgenomen in de prestigieuze Evolution Championship Series (EVO), het officieuze wereldkampioenschap vechtspellen.
©GMRimport
Enorme worm
Toch gebeurde dat met Nidhogg, een fighter met een opzet die in de basis zó simpel is, dat je afvraagt waarom het idee nooit eerder tot een succesvolle game uitgroeide. Men neme twee spelers, elk uitgerust met een zwaard, en laat ze elkaar bevechten tot de dood erop volgt. De winnaar mag een stukje doorlopen, waarna de strijd (afhankelijk van waar zijn tegenstander weer tor leven komt) wordt hervat. En dat gaat net zolang door totdat één van twee ver genoeg is gekomen om als beloning opgegeten te worden door een enorme worm – de Nidhogg.
Natuurlijk komt er in de praktijk iets meer bij elk duel kijken. Vooropgesteld dat je het zwaard op drie verschillende hoogtes kunt vasthouden, wat zowel van offensief als defensief belang is. Je kunt je zwaard subtiel in het vlees van de ander prikken óf flink uithalen, maar dan wel gevolgd door een korte periode van kwetsbaarheid. Ook de ander ontwapenen behoort tot de mogelijkheden, al verkort dat eigenlijk alleen maar het bereik: na een tackle of een salvo rake vuistslagen ga je tegen de vlakte en is er volop kans voor je opponent om je nek om te draaien. Menig gevecht kent ook de nodige airtime door een zeer nuttige divekick. Gevorderde spelers kunnen zich bovendien uitleven met het gooien van hun zwaard, muren op rennen en zelfs het uitvoeren van radslagen.
©GMRimport
Vechtmechanieken
De vechtmechanieken van Nidhogg zijn over de gehele linie zó ontzettend goed uitgekiend – en bovendien het cliché-aureool easy to learn, hard to master meer dan waard – dat de game je tot in de eeuwigheid spannende gevechten laat beleven. Tenminste, zolang je vrienden hebt om mee te spelen: de weinig spannende stand voor één speler beperkt zich tot het verslaan van zestien tegenstanders die elk iets beter zijn dan hun voorganger. Je kunt het online proberen, maar ondanks meerdere langdurige pogingen wist de matchmaking (van de PlayStation 4- en Vita-versies althans) ons nooit aan een ander te koppelen.
Nee, Nidhogg is bij uitstek een vechtgame om op de ouderwetse manier te spelen: met een ander op de bank, bij voorkeur omring door een hele groep, zodat je constant kunt doorwisselen of een toernooitje kunt spelen. Zolang iedere spelers enigszins op de hoogte is van de makkelijk te leren basismogelijkheden is een spannend potje haast gegarandeerd. Daardoor zou je haast vergeten dat de game slechts vier verschillende levels bevat – hetzij stuk voor stuk behoorlijke uiteenlopende decors: sommige open, andere nauw, elk met hun eigen hindernissen en voorzien van dynamische electromuziek van Daedalus. De even minimalistische als kleurrijke, Commodore 64-achtige visuele presentatie staat geheel passend in dienst van de gameplay en houdt de nadruk op de acties van de spelers. En wanneer de gang van een level besmeurd is met felkleurig bloed, weet je dat er een goed duel aan de gang is.
©GMRimport
Weinig games bieden feitelijk zo weinig content voor de vraagprijs (normaliter toch minimaal een tientje) als deze. Maar de gameplay van Nidhogg is zó uitgekiend dat je toch wel een kniesoor moet zijn om daar echt problemen mee te hebben. Overigens zijn er wel de nodige modificaties aan de opzet van elk duel aan te brengen, zoals het instellen van een tijdlimiet tot sudden death, vertraging of versnelling van de actie en de ietwat lugubere optie om de ruggengraat van je tegenstander als wapen te gebruiken. Het feit dat wij deze mogelijkheden echter pas ontdekten na vele tientallen sessies met de game en evenzoveel speeluren, zegt eigenlijk genoeg over de kracht van de basisgameplay.
Nidhogg is al enige tijd verkijgbaar op de pc en sinds afgelopen oktober op de PlayStation 4 en Vita. We vinden de game echter belangrijk en origineel genoeg om 'm alsnog te bespreken.
Weinig vechtgames staan zó garant voor schier eindeloze reeksen spannende zwaardduels als Nidhogg. De mechanieken zijn even makkelijk te leren als moeilijk meester te maken en de kleurrijke simplistische stijl past daar perfect bij.
- Briljante toegankelijke gameplay vol diepgang, eigenzinnige audiovisuele stijl, diverse spelvarianten
- Online-speelstand vertoont weinig tekenen van leven, 'slechts' vier stages
