Miasmata

Ik rol van de heuvel af, stuiterend op de rotsen. Wat is dat voor vreemd beest dat achter me aanzit? Het enige dat ik wilde was die felgekleurde bloem plukken, om toe te voegen aan mijn verzameling. Nu rol ik de berg af, zo een meertje in. Mijn door de plaag geteisterde lichaam kan me maar net boven water houden. Ik zie het beest lopen aan de oever, wachtend tot ik weer op het droge kruip. Ik zwem de longen uit mijn lijf, krabbel aan land en ren een huis in. De bloem? Shit, die heb ik laten vallen. Dan heb ik dus alles voor niks gedaan.

Bloemen houden van mensen

Het verzamelen van bloemen en planten is namelijk het doel van Miasmata, een survival-game van indie-developer IonFX, oftewel de broers Bob en Joe Johnson. De grote variëteit aan flora op het eiland heeft namelijk allerlei geneeskrachtige middelen, die je nodig hebt om je koorts te verlichten en uiteindelijk je terminale ziekte te genezen. Je bent een wetenschapper, aangespoeld op een verlaten eiland, op zoek naar beschaving en een remedie voor de aandoening die je lichaam verzwakt.

En dat is letterlijk het enige dat je weet. Je hoofdpersoon heeft wel een naam, maar die ben je vijf seconden nadat hij je wordt verteld in een tekstbalkje weer vergeten. Het is moeilijk om enige emotionele connectie te hebben met wat zich op je scherm afspeelt, hoe spannend het soms ook is, als je geen idee hebt waarom dingen gebeuren. Je wordt alleen op een eiland gezet met de boodschap dat je je ziekte moet genezen. Veel meer verhaal dan dat hoef je niet te verwachten.

Je kompas komt van pas

Gelukkig is de gameplay wat spannender. De enige verdediging die je hebt in je ontdekkingsreis over het immense eiland zijn de wapens die je onderweg vindt. Een steen, een fakkel, mi chien een mes, veel meer krijg je niet tot je beschikking. Meestal is het dan ook verstandiger om gewoon weg te rennen als je een wezen met kwaad in de zin tegenkomt. Ware het niet dat dat wegrennen ook niet zo makkelijk is als het klinkt: je struikelt over rotsen, rolt van heuvels en verdrinkt in het kleinste stroompje water. Het voelt als een echte strijd om te overleven: je zwakke lijf kan niet veel aan en voor je het weet vervaagt het beeld en lig je op de grond te creperen.

Ook het gevoel van verkenning wordt goed neergezet in Miasmata. Je hebt wel een kaart, maar dat betekent niet dat je altijd weet waar je bent. Op de kaart worden alleen herkenbare punten opgeschreven, zoals standbeelden en huisjes. Met behulp van je kompas kun je als een ware padvinderlijnen op je kaart trekken naar deze punten toe, vanuit jouw gezichtspunt. Dus met twee zichtbare herkenningspunten kun je op je kaart uitvogelen waar je zelf bent. Klinkt dat ingewikkeld? Dan ben je waarschijnlijk nooit padvinder geweest, en kun je beter op de gebaande paden van het eiland blijven. Maar goed, dan krijg je nooit al die verborgen bloemen te pakken…

Zoek en onderzoek

Heb je eenmaal nieuwe, zeldzame planten uit het donkere bos weten te vi en, dan is het zaak om een van de vele microscopen op te zoeken die kennelijk zijn achtergelaten in tentjes op het eiland. Elke bloem heeft weer andere natuurlijke krachten en door die te gebruiken en te combineren kun je geneesmiddelen maken en uiteindelijk je ziekte overwinnen. Een leuk idee, maar het maakt de hele game tot niets meer dan een zoektocht naar bijzondere planten. In het begin is dat nog apart, maar het wordt al vrij gauw eentonig. Je hunkert al snel naar wat meer uitdaging dan alleen het in kaart brengen van het eiland en het zoeken naar zeldzame flora.

De technische mankementen en grafische stotterringen van Miasmata helpen ook niet echt mee. Textures worden ingeladen terwijl je kijkt, voorwerpen en bomen verschijnen plots voor je neus, en soms loopt het spel gewoonweg vast. In een game waarin de omgeving de echte hoofdrolspeler is, is dat meer dan vervelend.

Deze indie-game is het uitproberen waard, al is het maar om het bijzondere spelconcept. Of dat ook genoeg is om 15 euro aan uit te geven, hangt af van hoe goed je in contact staat met je innerlijke padvinder. Als uren ronddwalen in een donker bos met alleen je kompas en kaart om je te sturen je aanspreekt, dan kun je zonder twijfel je Steam-portemonnee trekken. Maar klinkt dat allemaal maar vermoeiend, dan ga je je hier waarschijnlijk niet mee vermaken.