Waar compagnon Dragon Age Inquisition pas op een derde van zijn totale uitgelijnde verhaal zit, was de Mass Effect trilogie een gesloten boek. Commandant Shepard had ons Melkweg-universum tot op het bot toe uitgescanned, opgeblazen en afgelebberd, dus voor BioWare zat er niets anders meer op dan naar een compleet nieuw universum te verhuizen in een soort zachte reboot van de franchise. Na vijf jaar bedenktijd verwacht je dat ze iets fantastisch nieuws bedenken, maar de opzet is veelal een herhaling van Mass Effect 1, met de insteek van de film Passengers, geforceerd in een afgezwakte vorm van Dragon Age Inquisition.
Het begint al bij het aanmaken van het personage, de mannelijke of vrouwelijke ruimtepionier Ryder. Er zijn minder opmaakopties voor je held dan in Inquisition en als je te veel afwijkt van de ideale vormen van Ryder kan het resultaat tegenvallen. Geef je personage vooral geen gekleurd haar of make-up, want je ziet er uit als een clown of een kleuter die net de lippenstift van haar moeder heeft ontdekt. En bijt even door de rare gezichtsanimaties heen van het begin. In de eerste paar uur lijken de personages net tekenfilmfiguren, in de rest van de game kijken ze wel normaal.
A short time ago, in a galaxy far far away…
Het idee achter Andromeda is ontzettend tof. Een groep mensen en aliens vertrekt net voor de gebeurteni en van Ma Effect 3 naar het Andromeda-stelsel. Na zeshonderd jaar reizen in bevroren toestand wordt onze held op brute wijze wakker geschud en blijkt er iets goed mis te zijn met de geplande eindbestemming. Een gigantische ruimtesliert heeft het lokale universum aangetast en de ideale planeten voor kolonisatie geruïneerd. Door omstandigheden krijg jij de verantwoordelijkheid in je schoenen geschoven om uit te zoeken wat er aan de hand is en de kolonisatie van de Melkweg-bevolking te redden.
Het is een onderwerp waar je verschrikkelijk veel mooie dingen mee kan doen. Overleven met zeer beperkte middelen in een onbekend vijandelijk universum, voor het eerst contact maken met onbekende wezens, dat is super spannend! Series en films als Battestar Galactica, Stargate Universe, Arrival en Alien laten ons zien hoe cool deze concepten zijn en je verwacht dat BioWare dit met beide handen aanpakt. Maar ze laten het volledig door hun vingers glippen. Op een paar sterke momenten hier en daar na laten de schrijvers keer op keer kansen liggen en een interne logica mist. Personages spreken constant over hoe moeilijk ‘first contact’ wel niet is, maar je ziet het totaal niet terug in het spel zelf.
Om een voorbeeld te geven: letterlijk vijf minuten na kennismaking met een nieuwe buitenaardse cultuur sta je de kletsen met een van hun handelaren. Hij kent het concept van geld niet, maar vraagt of je even kunt checken waar zijn leverancier is gebleven. Dat aliens binnen drie tellen Engels verstaan nemen we op de koop toe, maar laat de verbazing van voor een onbekende griezel uit een ander universum staan in ieder geval even doordringen bij de NPC’s voor ze je fetch quests geven. Overigens blijken ze later gewoon je geld te accepteren en spreekt de game zichzelf op veel meer van dit soort vlakken tegen.
Je kunt duidelijk merken dat een aantal van de beste schrijvers van het Ma Effect-team in de afgelopen jaren zijn overgestapt naar Dragon Age of vertrokken bij het bedrijf. Ze proberen je wel de diepgang en conflicten te geven die je gewend bent van de bekroonde ontwikkelaar, maar het schrijfwerk is zeer inconsistent. Het vijandelijke buitenaardse ras is onorigineel, de zware keuzes voelen niet zo zwaar, de moreel grijze dilemma’s zijn niet zo scherp en de twists vallen in het niet bij de klappen die Dragon Age Inquisition je bijvoorbeeld gaf. Zeker in het begin is het een rommeltje, later in de game wordt het wel wat beter. Je merkt het vooral aan je teamleden. In het begin voelen ze allemaal aan als een herhaling van Ma Effect 1’s personages (Asari archeoloog, norse Krogan, vriendelijke Turian, Kaiden en Ashley 2.0), maar later in de game ga je ze wel waarderen en krijgen ze ook toffe mi ies.
Te vroeg uitgekomen
De game is zeker een maand te vroeg uitgekomen. Er zitten aardig wat bugs in die er met enkele weken extra testen makkelijk uitgehaald hadden kunnen worden. Een aantal keer knalde het geluid eruit, vijanden bevroren, laadschermen bleven hangen, de muis bleef soms zichtbaar en een paar zijmi ies werden niet afgerond. Ook aan de User Interface had nog gesleuteld mogen worden. Voor iedereen die Dragon Age Inquisition heeft gespeeld is het nog wel uit te pluizen, gezien Andromeda vrijwel hetzelfde systeem gebruikt van mods en upgrades. Maar voor nieuwkomers is het een warboel van opties die op je wordt gegooid zonder de gefaseerde introductie die je in de vorige game wel kreeg.
Het zijn veel van dit soort kleinere fouten die spelers in de eerste helft van de game kunnen wegjagen. Dat is zonde, want Andromeda is een vermakelijk spel als het eenmaal op gang komt. De grote redding van het spel zijn het vechtsysteem en de prachtige lichteffecten en werelden. De ruimtekaart is niet langer statisch, maar je reist nu werkelijk door het stelsel heen van planeet naar planeet. Dit ziet er heerlijk uit en het mooiste van alles is dat je de ruimte en werelden om je heen vanuit iedere locatie kunt zien. Of je nu op je schip of in een willekeurig gebouw op een planeet staat, overal zijn riante ramen in verwerkt waar de zon doorheen straalt en je echt even kunt genieten van de omgevingen.
Die omgevingen kun je overigens verkennen met de nieuwe versie van de Mako; de Nomad. Deze zeswieler rijdt net zo opgefokt als het bekritiseerde ruimtewagentje uit Ma Effect 1, maar je gaat er toch van houden als je het eenmaal in de vingers hebt. Hij is opgevoerd met een modus die tegen bergen op kan klimmen, waardoor we regelmatig een Dakar Rally-gevoel krijgen wanneer we door heuvels van de diverse planeten cro en. Met wat upgrades kun je er bizarre stunts mee uithalen, waardoor zelfs de meest ondenkbaar steile bergen te verslaan zijn als je maar flink het gas erop zet.
Invloed van multiplayer
Het enige punt waar Andromeda Inquisition wél voorbijstreeft is het knokken. Die gameplay staat als een huis en de invloed van de Ma Effect 3, maar ook Titanfall, is te merken. Voor veel spelers was de multiplayer van Ma Effect 3 een irritatiepunt: mensen die alleen kwamen voor het singleplayeravontuur moesten het verplicht spelen en daar maak je natuurlijk geen vrienden mee. Maar BioWare heeft in de jaren erop die modus goed ondersteund en gebruikte het als één groot experiment om bizarre wapens mee te testen. Niet alleen komen veel van de coole nieuwe wapens in Andromeda direct uit oude multiplayer-dlc, er zijn extra varianten toegevoegd om verschillende speelstijlen te ondersteunen en je kan hun eigenschappen naar eigen inzicht combineren. Daardoor loont het om te experimenteren; een geheime kracht van Andromeda.
Omdat BioWare met EA’s interne Frostbite-engine werkt, heeft het ook deels de jetpackjumps en klimtechnieken van Titanfall kunnen overnemen. Hierdoor kun je als een Roadrunner door de gevechten zoeven, met de juiste timing speciale aanvallen ontwijken en jezelf veilig positioneren. Het voorheen prima werkende coversysteem is vervangen door een automatische plak-aan-de-muur-methode die helaas een stuk onbetrouwbaarder is. Het is even wennen, maar als je het eenmaal doorhebt is het een heerlijk snel vechtsysteem dat ook in de nieuwe multiplayermodus uitstekend werkt.
Ma Effect Andromeda is helaas de minste Ma Effect tot dusver, maar wat overblijft is vermakelijk en houdt je tot diep in de nacht bezig. Mocht je het momenteel te druk hebben met de andere grote releases van de afgelopen maand, dan is Andromeda wellicht de ideale kandidaat om even te laten liggen tot je meer tijd hebt. Niet alleen omdat BioWare de game dan kan repareren, het bedrijf staat er ook bekend om dat ze veel van hun verhalen verbeteren in ijzersterke, memorabele downloadbare content.
Ma Effect Andromeda is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de pc-versie getest.