Wanneer is een spel echt af? Het is een vraag die ontwikkelaars zichzelf ongetwijfeld vaak stellen. Aan de ene kant is er altijd wel wat te schaven aan je product, zie je altijd wel iets dat je net iets beter kunt maken. Aan de andere kant wil je je release niet oneindig uit blijven stellen, al is het maar omdat daar geen geld voor is. Toch moet je altijd zorgen dat wat je uiteindelijk in de winkels legt van hoge kwaliteit is.

Lords of the Fallen pronkt zo overduidelijk met de veren van Dark Souls dat een vergelijking op z’n plaats is. De Souls-serie sprak een behoorlijke groep gamers aan die zat te wachten op extreem uitdagende mêleegevechten, waarin je alleen met perfecte timing – en heel veel doodgaan – heerst. Lords of the Fallen probeert hetzelfde te doen, met redelijk succes. Ook hier beweegt jouw personage vrij sloom en is het vooral zaak om op het juiste moment te blokken, weg te rollen en daarna toe te slaan. Elke actie gebruikt een beetje energie, dat vanzelf weer aanvult als je eventjes niets doet. Een overwinning verdien je alleen als je goed vechtwerk doseert met zorgvuldig energieverbruik.

De game probeert echter ook wat toegankelijker te zijn dan zijn grote voorbeeld. Waar je in Dark Souls werkelijk op elk moment en door elke vijand tot moes geslagen kunt worden, ben je in Lords of the Fallen wat veiliger. Niet elke tegenstander is een uitdaging, de meesten zijn met een paar rake klappen wel te vellen. Het zijn vooral de eindbazen die je bloed laten koken. Het kost je vaak wel een paar pogingen voordat je door hebt hoe zo'n baas zich gedraagt en wanneer je het best kunt toeslaan. Een gigantisch wezen met een groot schild moet je bijvoorbeeld op afstand houden en op het juiste moment aanvallen, terwijl je ook nog het gebied rond holt om eieren te slopen voordat ze uitkomen en je overspoelen met kleinere tegenstanders. In dit soort gevechten is de game net als bij Dark Souls meedogenloos. De vele baasgevechten blijven je echt bij en vormen de hoogtepunten van het spel.

Een ervaring rijker

Lords of the Fallen heeft gelukkig ook wat eigen trucjes in het arsenaal. Het meest interessant is de mogelijkheid om te gokken met je ervaringspunten. Elke vijand die je verslaat draagt bij aan een vermenigvuldiger. Hoe meer tegenstanders je aan je zwaard rijgt, hoe meer ervaringspunten je krijgt. Die XP kun je bij savepunten gebruiken om vaardigheidspunten of nieuwe spreuken te kopen. Maar als je je ervaring uitgeeft, wordt je vermenigvuldiger weer op nul gezet. En als je het loodje legt ben je die multiplier natuurlijk ook kwijt. Je speelt daardoor steeds een gedurfd spelletje met jezelf: durf je nog door te lopen zonder je ervaring op te slaan, of speel je het op safe en geef je je vermenigvuldiger op? Als je doodgaat ben je overigens niet gelijk al je ervaring kwijt, want net als in de Souls-serie laat je een geest achter. Die moet je zo snel mogelijk zien te pakken voordat hij verdwijnt.

Als je de gameplay van Dark Souls kopieert heb je natuurlijk gelijk een solide basis te pakken, maar Lords of the Fallen is niet feilloos. Vooral de presentatie speelt het spel parten. Grafisch gezien kan de game niet meekomen met andere toppers. Textures zijn opvallend matig en de camera lijkt je bewegingen niet altijd bij te kunnen houden. De animaties tijdens gesprekken zijn bovendien lachwekkend te noemen. Personages bewegen als mimespelers die druk gebarend hun punt proberen te maken.

Het verhaal is verder niet de moeite waard. Jij bent Harkyn, een man met een hoop tatoeages op zijn gezicht. Op een dag word je uit de gevangenis bevrijd en moet je samen met een monnik allerlei kwade demonen verslaan. De boel wordt enigszins levendig gehouden doordat je af en toe zelf een antwoord kunt kiezen, maar je keuze heeft weinig invloed op het verloop van het verhaal. Ook kleine keuzemomenten bieden weinig voldoening. Zo kom je een man tegen die is vergiftigd en kun je ervoor kiezen om zijn arm af te hakken om hem te redden. Vervolgens kun je hem een van je gezondheidsdrankjes geven – waardoor jij het de rest van het spel met een potion minder moet doen! – maar het is volstrekt onduidelijk of je daar nou ook iets voor terugkrijgt.

Balansdag

De grootste misstap die Lords of the Fallen begaat, en waarmee het gelijk ook onderdoet voor Dark Souls, is een gebrek aan balans. Als gezegd biedt niet elke vijand een ultieme uitdaging, waardoor je niet op elk moment op het puntje van je stoel zit. Dat is echter niet zo'n probleem en maakt de game juist toegankelijker. Wat wel afbreuk doet aan de ervaring is dat Harkyn gedurende het spel zo sterk wordt dat je steeds minder wordt uitgedaagd. Aan het begin van het spel kies je uit drie klassen met elk hun eigen spreuken. Met Rage wordt onze Warrior bijvoorbeeld iets sterker en is het niet schadelijk voor hem als zijn energiebalk leeg raakt. Oftewel, het hele idee van tactisch omgaan met je energie wordt met één spreuk helemaal overboord gegooid. Later krijgt elke klasse nog krachtigere spreuken waardoor ook baasgevechten een stuk simpeler worden.

De grootste boosdoener is een magische gauntlet waarmee je projectielen uit je hand kunt schieten. Je kunt bijvoorbeeld vijanden op afstand raken of een explosie om je heen veroorzaken. Door dit nog te upgraden met de runes die je onderweg vindt en moet identificeren bij de smid, wordt de handschoen nog krachtiger. Een kogel zet een vijand bijvoorbeeld in de fik, waardoor hij nog meer schade oploopt. Met de gauntlet kun je slappe en middelmatige tegenstanders over de kling jagen zonder ook maar in de buurt te komen. Daarmee mist het een beetje het punt van een uitdagende mêlee-game.

Gelukkig biedt Lords of the Fallen genoeg content om je tanden in te zetten. Naast het verhaal van zo'n twintig uur zijn er ook grotere uitdagingen voor gamers die de moeilijkheidsgraad net wat te laag vinden. Zo zijn er portalen die alleen open gaan als je bepaalde vijanden hebt gedood en je golven van moeilijke demonen voorschotelen. Ook door het gokken met ervaringspunten kun je de game iets spannender voor jezelf maken. We kunnen uiteindelijk echter alleen concluderen dat Lords of the Fallen een lichtere versie van Dark Souls is: in moeilijkheid, maar ook in kwaliteit en balans.

De tweede grote update voor de early access-versie van Hades 2 is uitgekomen, genaamd Warsong Update.

Een van de grootste toevoegingen van de update is een nieuwe Olympian in de vorm van de god van de oorlog, oftewel Ares. Spelers kunnen diverse moves van dit personage overnemen en gebruiken. Ares kwam ook al in de eerste Hades voor, maar is van een redesign voorzien in het vervolg.

Verder is er een zogeheten 'Final Confrontation' toegevoegd voor mensen die het oppervlak bereiken aan het einde van de game. "Kom er achter wat er voorbij de Guardian of Olympus ligt... als je durft!"

Verder zijn er meer dan tweeduizend nieuwe ingesproken zinnen toegevoegd, is de Altar of Ashes verbeterd met nieuwe art en Arcada-effecten en zijn er diverse nieuwe details en interacties in de game te vinden, waaronder de mogelijkheid om een duet te zingen in de Crossroads.

Een compleet overzicht van alle inhoud van de update is op Steam te vinden, en hieronder kan een trailer worden bekeken waarin de nieuwe content ook wordt uitgelicht. Afgelopen oktober verscheen de eerste grote update voor de game.

Over Hades 2 gesproken: er ontstond eerder deze week enige controverse toen stemacteur Marin Miller, die de stem van Athena in beide Hades-game inspreekt, ontwikkelaar Supergiant Games min of meer beschuldigde van het recasten van het personage in verband met de huidige acteursstaking in de game-industrie. Hoewel niet direct de ontwikkelaar werd genoemd, werd er wel naar gehint met woorden als 'super' en 'giant' in caps lock geschreven. Supergiant Games bracht een beknopte reactie naar buiten waarin het bedrijf meldt dat er geen sprake is van een recast en dat het bedrijf wil blijven samenwerken met alle stemacteurs.

Hades 2 speelt zich in hetzelfde universum af als de eerste game, maar heeft ditmaal een vrouwelijk hoofdpersonage in de vorm van Melinoë. Dit is de zus van Zagreus - ze wordt ook wel de prinses van de onderwereld genoemd. Ze heeft als doel om Chronos te doden, de god van de tijd. Melinoë kan onder andere van hekserij gebruikmaken. Het vervolg op de succesvolle game is als early access-spel verkrijgbaar via Steam en Epic Games Store.

De zogeheten 'Friend Pass' voor Split Fiction, waarmee een tweede persoon de game gratis mee kan spelen, bevat cross-play-functionaliteit. Het maakt dus niet uit op welk systeem de tweede persoon speelt.

Dat werd via een FAQ en onderstaande trailer onthuld. Net zoals It Takes Two, de vorige game van Hazelight Studios, wordt Split Fiction geleverd met een Friend Pass. Omdat de game alleen in co-op speelbaar is, hoeft maar één speler het spel aan te schaffen. De bijgeleverde Friend Pass kan vervolgens met een andere speler gedeeld worden om de game samen te doorlopen.

Nu is dus duidelijk dat het niet uitmaakt op welk systeem de betreffende vriend of vriendin speelt - de Friend Pass is geheel cross-play en werkt dus op alle platforms. Wanneer men de game samen doorloopt, maakt het dus niet uit wie er op pc, PlayStation 5 of Xbox Series-consoles speelt. Wel heeft iedereen een EA-account nodig om de game te spelen.

De FAQ onthult nog een interessant feitje over de Friend Pass: deze kan oneindig worden gebruikt met een onbeperkt aantal vrienden. Hoewel het niet aan meerdere spelers tegelijk uitgedeeld kan worden, betekent dit wel dan iemand die de game koopt, het spel eerst met iemand kan doorlopen en daarna weer met iemand anders. Het dus dus niet een code die maar eenmalig werkt.

Aangezien de persoon die de game heeft gekocht bepaalt vanaf en tot waar gespeeld wordt, kunnen er zelfs verschillende vrienden ingeroepen worden voor verschillende secties van de game. Mensen die de game via de Friend Pass spelen, slaan hun progressie wel op, mochten ze ooit bijvoorbeeld zelf de game aanschaffen en verder willen spelen. Trophies en Achievements worden echter alleen ontgrendeld door eigenaren van de game.

Tot slot kan Split Fiction ook geheel offline in co-op gespeeld worden op hetzelfde systeem als daar behoefte aan is. Daar is de Friend Pass logischerwijs niet voor nodig.

Hazelight specialiseert zich in het ontwikkelen van games die coöperatief gespeeld moeten worden. Split Fiction is dan ook een coöperatieve game: twee spelers besturen Mio en Zoe, twee schrijvers die worden ingehuurd om verhalen te creëren voor een technologie die deze verhalen kan simuleren. Het bedrijf dat ze inhuurt vangt de vrouwen echter in deze simulaties om hun ideeën te stelen.

Dankzij dit concept schakelen spelers in Split Fiction telkens tussen de twee verhalen van de hoofdpersonages. Een van de settings is futuristisch, terwijl het verhaal van het andere hoofdpersonage een fantasiesetting betreft. Natuurlijk moeten de personages - en dus de spelers - samenwerken om de verschillende uitdagingen te overkomen. Er zijn zwevende voertuigen, draken en spelers kunnen zich oprollen in magnetische ballen om puzzels vergelijkbaar met die uit Metroid Prime te klaren.

Split Fiction verschijnt op 6 maart voor pc (Steam), PlayStation 5 en Xbox Series X en S.