Kingdom Hearts: Melody of Memory is een futloos eerbetoon
Het is inmiddels achttien jaar geleden dat de allereerste Kingdom Hearts verscheen en er is in al die jaren veel gebeurd. Absurd veel gebeurd. Ongelooflijk veel onbegrijpelijke en bizarre dingen zijn er gebeurd. Door al die onnavolgbare plotwendingen kunnen inmiddels alleen de echte fans (zoals ondergetekende) er nog een touw aan vastknopen.
Hoe dan ook, in die jaar tijd zijn we ook verwend met een gigantische verzameling uitstekende soundtracks. De verschillende collecties van Yoko Shimomura in deze serie behoren tot de beste gamesoundtracks ooit, en daarnaast krijg heb je ook nog meerdere Disney-muziekjes en bewerkingen van bekende nummers. Wie kan het moment vergeten waarop Elsa heel Let It Go zong in Kingdom Hearts 3, terwijl Donald en Goofy verdwaasd op de achtergrond liepen?
©GMRimport
Eerbetoon
Nu het emotionele einde van Kingdom Hearts 3 achter ons ligt en de trilogie (plus talloze spin-offs) is afgesloten, is dit het perfecte moment voor een terugblik op de serie. Melody of Memory doet dat in de vorm van een ritmegame, waarin het verhaal tot nu toe wordt samengevat. Tussen de muzikale levels door komen regelmatig tussenfilmpjes voorbij die voor nostalgische gevoelens zorgen bij de fans. Voor nieuwkomers is de samenvatting veel te summier om het verhaal te kunnen snappen, maar daar heb je inmiddels dan ook een encyclopedie voor nodig.
Het kan niet genoeg gezegd worden hoe heerlijk het is om nummers van al deze games in één pakket te hebben. De grootse verzameling van meer dan 140 liedjes voelt als een warme deken. Deze uitgebreide collectie beperkt zich daarbij niet alleen tot de hoofdgames, maar zet ook zijprojecten als Coded en Birth By Sleep in het zonnetje. Het is een uitstekend overzicht van de muzikale geschiedenis van deze franchise.
©GMRimport
Geen muziek in de oren
Daar houdt het goede nieuws helaas wel een beetje op. Als ritmegame komt Melody of Memory namelijk niet goed uit de verf. Het spel wil de bekende Kingdom Hearts-gameplay, waarbij hoofdpersoon Sora allerlei vijanden op hun hoofd mept met een gigantische sleutel, samensmelten met een ritmespel. Het verliest daarbij jammer genoeg alle belangrijke elementen van het genre uit het oog: ritme, overzichtelijkheid en flow.
Sora, Donald en Goofy lopen automatisch vooruit over een soort notenbalk en het is aan de speler om op het juiste moment op de aanvalsknop te drukken. Dat mag L1, R1 of X zijn, het maakt niet eens uit op welke knop je drukt. Ja, het lijkt logisch dat elk van de personages zijn eigen knop heeft, maar dat is niet zo. Daarnaast kan Sora springen om vliegende vijanden te raken en kristallen gebruiken met driehoekje om magische spreuken te doen. Dat moet natuurlijk allemaal op de maat van de muziek.
Als ritmegame komt Melody of Memory niet goed uit de verf.
-
Bekende vijanden uit de serie stormen op het drietal af, en daar beginnen de problemen. De vijanden bewegen namelijk op onvoorspelbare manieren. Soms duiken vogels ineens snel naar beneden, staan vijanden ineens stil of lopen ze op een langzaam drafje op je af. Het is extreem onoverzichtelijk en maakt het bijna onmogelijk om het juiste ritme binnen een liedje te vinden. Denk aan een Guitar Hero waarbij je op elke knop mag drukken, maar de noten op willekeurige snelheden over het scherm wiebelen.
Er wordt ook geen duidelijk punt aangegeven waar de acties moeten worden uitgevoerd. Vooral als Sora moet springen, is de timing onbetrouwbaar. Er komt een blauwe pijl omhoog in beeld die aangeeft dat een sprong is vereist, maar als je wacht tot Sora op die pijl loopt, ben je te laat. Wanneer je dan wel precies moet springen, is niet nauwkeurig te bepalen.
©GMRimport
Alles went
Na een tijdje spelen valt er te wennen aan de ongebruikelijke besturing. Aanvallen worden bijvoorbeeld wel aangegeven met een krimpende cirkel boven vijanden, die je een beetje gevoel van timing geven. Maar die maken het spel niet bepaald leuker. Uiteindelijk probeer je je zo goed en kwaad als het kan op die cirkels te focussen en werkt alle opsmuk daaromheen vooral afleidend. Dat kan niet de bedoeling zijn.
Net als je het een beetje in de vingers hebt, kom je bij het Kingdom Hearts 3-gedeelte en wordt de game nog frustrerender. De meeste liedjes spelen zich daarbij boven volledige tussenfilmpjes uit die game af, die op volledig scherm worden getoond. Hoewel het leuk is om die prachtige beelden weer eens te zien, komt het de overzichtelijkheid niet ten goede. Je notenbalk is soms nauwelijks te zien boven al de spectaculaire cgi-video’s.
Uiteindelijk doe je het allemaal wel ergens voor, want voor fans is het einde meer dan de moeite waard. Deze serie heeft er inmiddels een handje van om cruciale verhaalelementen te verstoppen in spin-offs en dlc, en dat is hier niet anders. Het einde van Melody of Memory zet op intrigerende wijze de deur open naar de volgende delen in de serie (en ja, er komen volgende delen, zo bevestigt deze game). Het is niet zo’n hersensmeltende wending als het einde van Kingdom Hearts 3 Re:Mind, maar we krijgen wel erg veel zin om te zien wat regisseur Nomura allemaal van plan is.
Als nostalgische trip werkt Melody of Memory prima, met een verbijsterende hoeveelheid muziek en content. Het is alleen jammer dat je daar door de matige gameplay niet allemaal aan toekomt. Je moet wel een grote fan van de serie zijn om je hier doorheen te worstelen, en zelfs dan kan je het einde beter gewoon even op YouTube kijken.
Kingdom Hearts: Melody of Memory is getest op een PlayStation 4 en is daarnaast ook verkrijgbaar op Xbox One en Nintendo Switch.
Laatste reviews op Gamer.nl:
