PC REVIEW - Als je gevraagd wordt om een Nederlandse gamedeveloper te noemen, zal je vermoedelijk Killzone-ontwikkelaar Guerrilla Games noemen. Toch zijn er inmiddels ook talloze andere, kleinere studios die fraaie (indie)games hebben uitgebracht. Zo brachten de afgelopen jaren ons onder andere Reus van Abbey Games, Awesomenauts van Ronimo Games en Luftrausers van Vlambeer. Met regelmaat komen er dus kwalitatief degelijke titel van Nederlandse bodem. Nieuw in dit rijtje is Amulware, dat debuteert met Roche Fusion.
Daar staan ze dan op je beeldscherm, welgeordend en dankzij een eenduidig menu in prachtige symboliek: Halo: Combat Evolved, Halo 2, Halo 3 en Halo 4. Een aanzien dat kracht uitstraalt. Dat rijtje representeert de eerste goede consoleshooter, een van de eerste competitieve online games op console én een van de boeiendste universums die de gamewereld rijk is. Maar tot het verleden behoort Halo allerminst, want op al die vlakken is Halo nog steeds buitengewoon relevant. De heilige driehoek van Halo (slaan, schieten en granaten gooien) staat nog altijd als een huis.
Dat roept wel de volgende vraag op: is The Master Chief Collection een reden om de Xbox One aan te schaffen? Een volmondig ‘ja’ is niet misplaatst. Voor wie fan is van Halo illustreert dit totaalpakket hoe sterk en tijdloos de Halo-serie is; wie onbekend is met Halo, vindt in deze collectie alles waardoor velen veel eerder op de serie verliefd zijn geworden.
Singleplayer
Te beginnen bij de vier singleplayer-avonturen. Met één druk op de menu-knop wi el je tijdens het spelen van de singleplayermodi van Halo: Combat Evolved en Halo 2 naar de oude stijl, het uiterlijk van de game voordat 343 Industries de boel besloot op te sieren. Zelfs dan zien beide games er nog verra end goed uit.
Dat heeft er uiteraard mee te maken dat Halo en Halo 2 nostalgische waarde hebben, maar ook met het feit dat bijna alle games in The Master Chief Collection draaien op 1080p en met zestig frames per seconde. Enkel de Halo 2-remake schijnt die resolutie niet altijd te halen, maar eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat wij daar niets van hebben gemerkt.
Wel merkten we op dat onze mond met enige regelmaat openviel als we met de menu-knop schakelden naar het compleet nieuwe uiterlijk van Halo: Combat Evolved en Halo 2. De opgeleukte versies van die games zien er zonder overdrijven weergaloos uit, met veel herkenbare textures uit de latere Halo-games, mooie lichteffecten en prachtige kleurpatronen. Qua levelontwerp en spelmechanieken is de eerste Halo lichtelijk gedateerd, maar in het geval van Halo 2 zou je bijna denken dat je een moderne game speelt. Ook dankzij de nieuwe tu enfilmpjes, die bij vlagen de indruk wekken dat je naar een speelfilm zit te kijken.
De twee Xbox 360-avonturen Halo 3 en 4 zijn uiteraard in mindere mate onder handen genomen. Toch ogen en spelen ze ietwat vloeiender op de Xbox One. Dat komt omdat ook die games een upgrade naar 1080p en een framerate van zestig frames per seconde hebben gekregen. In splitscreen kakt die framerate sporadisch in, maar die framedaling is vrij licht en duikt volgens ons getrainde oog (we waren niet in de gelegenheid die daling te meten) niet onder de veertig frames per seconde. De term ‘framedrop’ klinkt in dit geval erger dan het is.
Multiplayer
De multiplayermodi van Halo: The Master Chief Collection laten je ook wi elen tu en oud en nieuw. Met 106 maps in totaal, verspreid over vier verschillende games met ieder een eigen engine en speelstijl, kun je je wekenlang, zo niet maandenlang vermaken, in je uppie of met een maatje op de bank.
Het intere ante is dat sommige (cro -game-)playlists de vier games met elkaar mengen. Zo speel je het ene potje een map uit Halo: Combat Evolved om niet veel later een Team Slayer uit (en in) Halo 4 te doen. Dat kan verwarrend zijn als je niet zeker weet welke game je speelt, wat vervolgens veel gehannes oplevert met het uitdokteren van de besturing. Gelukkig zijn er playlists die zich specifiek richten op één van de vier games, zodat je van tevoren weet welke game(s) je gaat spelen.
Dat geldt overigens niet helemaal voor de allereerste Halo, waar maar weinig playlists gebruik van maken. Niet dat dat enorm erg is: enerzijds omdat de mechanics van Halo enigszins gedateerd aanvoelen (met name op een Xbox One), anderzijds omdat je dankzij deze collectie beschikt over een van de beste multiplayergames op een console tot dusver: Halo 2.
Die game is online zowel kla iek te spelen als in de geüpdatete vorm, maar in dat laatste geval dan wel alleen op een handjevol maps. In beide uitvoeringen komt de multiplayer fantastisch uit de verf. Tu en de AAA-shootergiganten van vandaag de dag houdt de jarenoude gameplay (opvallend genoeg) gemakkelijk stand.
De toevoeging die de collectie echt langer houdbaar maakt, is het rankingsysteem. Dit maakte zijn entree in Halo 2, maar keerde daarna nooit meer terug. Tot nu dan. Dit keer heeft het betrekking op alle games in de collectie. Het principe is zo simpel dat het revolutionair is: je begint op level 1 en dient je een weg te banen naar level 50. Verlies je een potje, dan kun je in level dalen; win je een potje, dan ga je gestaag in level omhoog. Je zou bijna vergeten dat het TrueSkill-systeem zoals veel Xbox Live-games dat tegenwoordig gebruiken compleet overbodig is.
De stortvloed aan (multiplayer)content maakt Halo: The Master Chief Collection logischerwijs een geduchte concurrent van Call of Duty: Advanced Warfare. De game kent daarbij een specifieke e-sports-playlist en moet op dat vlak op grote toernooien ondersteund gaan worden door 343 Industries, zo belooft de ontwikkelaar zelf. Dat moet van Halo weer de fakkeldrager op de Olympische Consolespelen maken.
Extra’s
Hoewel de multiplayer van Halo 2 zonder twijfel de show steelt, is ook Halo 4 online nog altijd de moeite waard, vooral dankzij de grote skill gap en enkele fantastische maps. Ondergetekende heeft Haven ooit tot de beste map van 2012 bekroond – een titel waarop de map in onze ogen ook anno 2014 kans zou maken.
Halo 3 is online nog altijd vermakelijk, al doorstaan enkele mechanieken in die game de tand des tijds iets minder goed dan we hadden verwacht. De draagbare bubbelschilden en platformen om hoger mee te kunnen springen breken behoorlijk met de gameplay van de andere Halo-titels. Dat komt omdat de gameplay van dit derde deel later verbeterd zou worden in Halo: Reach. De spelsnelheid en wapenbalans in Halo 3 valt in deze collectie een beetje tu en wal (Halo 2) en schip (Halo 4) in, waardoor we vooral geneigd waren playlists met die twee games te starten.
Helaas heersen er momenteel nog wel de nodige matchmaking-problemen, waardoor het zoeken naar een potje de nodige tijd in beslag neemt. Hier hebben we zelf maar af en toe last van gehad, want soms vonden we binnen luttele seconde een match met zeven anderen. 343 Industries belooft dat de netwerkproblemen tijdelijk zijn, maar het is desondanks een smet op een anders zo knappe prestatie.
Vooral omdat 343 Industries niet alleen de lo e games heeft overgezet, maar ook voor een overkoepelend aankleding heeft gezorgd. Naast de singleplayermodi kun je bijvoorbeeld terecht in Forge, waarin je eigen levels en gamemodi kunt maken voor Halo 2, Halo 3 en Halo 4. De allesomvattende Theater-modus functioneert net als in het verleden als een simpele en vermakelijke omgeving om je potjes in te editen en op te nemen.
Er resteren veel extra’s die zich nog moeten bewijzen. Zo komt The Master Chief Edition met de mogelijkheid om wekelijks een aflevering uit de miniserie Halo: Nightfall te kijken, al klinken de eerste kritieken weinig positief. Over de wi elwerking met Halo Channel, een digitale tv-zender die bijvoorbeeld e-sports-toernooien uitzendt, kunnen we ook nog weinig kwijt. De vormgeving is in ieder geval prachtig, maar het nut van een digitale Halo-zender moet nog blijken. Halo Channel is vooral afhankelijk van de invulling door 343 Industries. Dat gaat evenzeer op voor de inbegrepen multiplayerbèta van Halo 5: Guardians, die pas 29 december van start gaat.
Val op je knietjes
De enorme hoeveelheid content in The Master Chief Collection maakt het pakketje al bijna onmogelijk te weerstaan. Toch is het de cohesie van al die content die het meeste indruk maakt. Halo-games waren altijd al volgestouwd met content en al die content is nu samengevoegd in een zeer overzichtelijke bundel waarin vier games, verdeeld over twee consolegeneraties, op bijna naadloze wijze met elkaar verweven zijn. Daarmee is Halo: The Master Chief Collection zowel een ode aan het werk van Bungie als een klein machtsvertoon van 343 Industries.
Halo: The Master Chief Collection is vanaf vandaag (11 november 2014) beschikbaar voor Xbox One.