Grip: Combat Racing laat je ouderwets fijn supersonisch racen

Heruitgaves, HD-remakes en zelfs miniversies van volledige spelcomputers uit de vorige eeuw: als je zo kijkt naar wat de meer traditionele gamer dit jaar wordt voorgeschoteld, pa en spirituele opvolgers van twintig jaar oude games daar natuurlijk evenzogoed bij. Zelfs wanneer het een wat obscuurder nicheracespel betreft – zoals Rollcage. Dit is een futuristische racegame uit 1999 waarin je de zwaartekracht tart door niet alleen over het aardoppervlak, maar ook zijwaarts of ondersteboven door bijvoorbeeld tunnels te rijden. Minder bekend dan subgenregenoten WipEout en F-Zero, maar desalniettemin nog altijd geliefd bij een trouwe schare fans. Het is dan ook reden genoeg om twee decennia later hetzelfde kunstje te herhalen in Grip: Combat Racing, dat niet voor niets nadrukkelijk gepresenteerd wordt als spirituele opvolger van Rollcage.

Futuristisch en dystopisch

Of je Grip nu wel of niet door een nostalgische bril bekijkt, feit is dat het alle vakjes aankruist die een beetje supersonische racer de moeite waard maken. Een futuristische en dystopische setting, een arsenaal aan spectaculaire wapens en een beukende drum-‘n-ba -soundtrack waarmee je wordt teruggevoerd naar de periode rondom de laatste millenniumwi eling. Zelfs aan een – diep in het spelmenu verstopt – achtergrondverhaal is gedacht, waarin verklaart wordt hoe de even rappe als lompe mechanische monsters evoluties zijn van de straatracers die vandaag de dag nog onze planeet ‘teisteren’.

Daarnaast is er de heerlijk chaotische en vlotte gameplay – hoewel dat aanvankelijk eigenlijk nogal tegenvalt. De singleplayercampagne wil je namelijk heel graag laten wennen aan de actie door stapje voor stapje features te introduceren, waardoor het spel de eerste races eigenlijk gewoon tam aanvoelt. In eerste instantie draai je relatief traag je rondjes, zonder wapens om de eveneens gekortwiekte tegenstanders tot schroot te reduceren. Pas na ruim een uur aan toernooien wegwerken, komt de game vrij letterlijk een beetje op gang. We begrijpen die gedachte van de ontwikkelaars, maar mede door een gebrek aan duidelijk gepresenteerde speluitleg valt de user experience aanvankelijk even tegen.

Eenmaal op tempo verandert dat beeld behoorlijk: nadat je verschillende van de vrij te spelen racemonsters, doldwaze circuits en power-ups hebt leren kennen en een tandje bijschakelt, openbaart Grip zich als een heerlijke adrenalinerush. De nodige scherpte van de speler is daarbij overigens wel een must om de grillen van agre ieve tegenstanders en vooral de banen de baas te kunnen zijn. Maar je zoeft lachend de concurrentie voorbij, wanneer je eenmaal doorhebt hoe je het momentum van je voertuig kunt gebruiken om hinderni en te pa eren en met de juiste timing ondersteboven op andere oppervlaktes belandt.

Deathmatch

Snaakse spelers kunnen overigens ook gelijk al volgas geven in lo e, naar eigen voorkeur instelbare races. Naast diverse varianten op rondjes racen is er ook een deathmatchstand in arena’s, al voelt het rijgedrag van de auto’s niet lichtvoetig genoeg om daar lekker aan de slag te gaan. Ook de Carkour-stand met z’n verzameling Trackmania-achtige hindernisbanen voelt daardoor ondermaats. Een stuk toffer is de multiplayermodus: hoewel we bij diverse pogingen betrekkelijk weinig online activiteit tegenkwamen, laat Grip je ook met maximaal drie anderen lokaal op hetzelfde scherm racen – een zeldzame feature vandaag de dag.

Wie écht wil genieten van de hoge snelheden met bijpa ende explosies en vonken, moet voor de 4K-ondersteuning op Xbox One X of pc kiezen. Maar ook in 2K en zestig frames per seconde op de PlayStation 4 Pro is de game de moeite van het aanschouwen waard. Wel is het aan te raden om even goed in de visuele instellingen te duiken en onder meer de ruisfilter uit te zetten. Zo komen de gave details, zoals dynamisch oplichtende omgeving bij het afvuren van rakketten, of de verstoring van je scherminfo bij blikseminslag, een stuk beter tot hun recht. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de verschillende soorten motorgejank waaraan je specifieke rivalen kunt herkennen, die perfect pa en bij de beukende drum-‘n-ba beats.

Zo schittert de game geregeld, tot je aanloopt tegen een van de technische onvolkomenheden. Zoals wat gekke bugs op bepaalde circuits, of laadtijden die op schijnbaar willekeurige momenten kunnen oplopen tot meer dan een minuut. Grip: Combat Racing komt daardoor over als een ambitieus project van een klein team – wat mede getuige de lange tijd in Steam Early Acce ook zo is. Desalniettemin hebben we wel degelijk te maken met een sensationele over-de-top racegame die je reflexen serieus op de proef stelt. Doet het daarmee Rollcage eer aan? Dat maakt eigenlijk helemaal niets uit.

Grip: Combat Racing is getest op PlayStation 4 Pro en nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 (Pro), Xbox One (X), pc en Nintendo Switch.

Laatste reviews: