Het is wellicht wat kort door de bocht om te stellen dat ontwikkelaar Splash Damage bij Gears Tactics alleen maar het camerastandpunt heeft veranderd, maar er zit een kern van waarheid in. Hoewel het hier gaat om een echt turn-based tactics-spel, voelt Gears Tactics al vanaf de eerste seconde vertrouwd aan.

Verhalenderwijs speelt het spel zich 12 jaar af voor de eerste Gears-game, tijdens de begindagen van de oorlog met de Locust. Die sprong in de tijd wordt enigszins slim gebruikt om te verantwoorden waarom je in dit spel zelf je soldaten moet rekruteren, maar erg anders is de setting niet.

Sera, de planeet waar iedere Gears zich op afspeelt, doet met zijn gotische architectuur direct bekend aan, evenals de wapens, de vijanden, en, nou ja, eigenlijk alles wel zo’n beetje. De hoofdrol is voor nieuwkomer Gabe Diaz. Inderdaad, de vader van Kait uit Gears 5. Zijn rol is echter kleiner dan die van zijn eigen dochter of bijvoorbeeld Marcus Fenix. Je speelt immers niet alleen met Gabe, maar met een heel team.

©GMRimport

Op je beurt wachten

Gabe wordt eropuit gestuurd om een hooggeplaatste Locust om te legen: Ukkon. Ukkon kan zowaar meer dan alleen maar een beetje grommen en schieten, en is verantwoordelijk voor creaties als de Brumak, Corpser en de Reaver. Een tegenstander van formaat dus, vandaar dat Gabe gaandeweg nieuwe Gears rekruteert om zo een eigen legertje te bouwen.

Tijdens een missie krijg je telkens maximaal vier Gears onder de knoppen. Elke handeling, zoals lopen, schieten, maar ook herladen, kost je een actiepunt, waarvan elke personage er standaard drie heeft. Dat is er eentje meer dan in de voornaamste concurrent en genre-benchmark Xcom, met als gevolg dat Gears Tactics wat meer pit heeft. Gears Tactics heeft bovendien veel minder een traditionele bordspel-uitstraling, omdat je niet vast zit aan een grid van vierkantjes. Hoewel je dus nog steeds om beurten zetten doet, oogt de actie heel organisch en dat past perfect bij de serie.

Hoewel de Xcom-invloeden heus wel duidelijk zichtbaar zijn, is het ‘t typische Gears-DNA dat Gears Tactics tot meer dan een eenvoudige kloon verheft. Zo ben je moeilijker te raken als je dekking zoekt, kun je Emergence Holes (waar iedere beurt nieuwe vijanden uit kruipen) alleen sluiten met een welgemikte granaat, en kun je een vijand bruut executeren met de karakteristieke kettingzaag van je geweer. Dat ziet er niet alleen bruut uit, maar geeft je ook een flink voordeel. Als je een Locust executeert, krijgen al je andere Gears namelijk een extra actiepunt.

©GMRimport

K.O. Boomer

Zo zijn er nog wel een aantal slimme tactische details te benoemen. Granaten richten bijvoorbeeld enorm veel schade aan, maar hebben een ‘cooldown’ van een aantal beurten. Het is aantrekkelijk om een granaat precies tussen een groepje Wretcher te mikken, simpelweg om snel van ze af te zijn, maar als zich dán een E-hole voordoet, ben je behoorlijk de klos. Weet je echter een Boomer uit te schakelen, dan kunnen jouw Gears zijn Boomshot oppakken en met de resterende granaten in het wapen flink wat schade aanrichten.

Ook Tickers zijn een leuke vijand: deze kruipende mormels exploderen als ze in je buurt komen, maar met een speciale aanval trap je ze weg. Als je ‘m nou richting een andere Locust trapt en daarná een schot lost, regent het stukjes vijand. Dan snap je gelijk waarom dat derde actiepunt in Gears zo belangrijk is, laat staan de bonusactiepunten die je verdient door vijanden te executeren.

©GMRimport

Het moge duidelijk zijn: Gears Tactics is ontzettend trouw aan het bronmateriaal en is juist daardoor ook interessant als strategiespel. Toch is niet alles perfect. Waar je Gears 5 bijvoorbeeld in zo’n tien uur uitspeelt, doe je er bij Gears Tactics al snel het drievoudige over. Het verhaal van Tactics is echter niet drie keer zo diep of uitgebreid. Missies worden na een tijdje zonder al te veel geleuter aan elkaar gerijgd en beginnen vanaf dat moment ook wat meer generiek te voelen.

Uiteindelijk heeft de game maar een paar typen missies, waarin je bijvoorbeeld vooruit moet bewegen om een bombardement voor te blijven, of binnen een aantal beurten gevangenen uit zo’n nare martelcocon moet bevrijden. De eindbaasgevechten zijn een welkome afwisseling waarin de formule even flink wordt opgeschud, maar ze zijn op één hand te tellen.

©GMRimport

Geen meta

Gears Tactics heeft ook geen metagame, waarin je bijvoorbeeld op een wereldkaart ziet hoe je steden van Sera verovert, of aan een basis bouwt. Er zijn ook geen soldaten die je op een missie buiten beeld kan sturen zodat ze wat XP verdienen, met als gevolg dat je al snel vasthoudt aan dezelfde soldaten - of je zwakste broeders zonder blikken of blozen inruilt voor nieuwe rekruten die standaard een hoger level hebben. Je bouwt dus niet echt een band op met je soldaten, hooguit met Gabe en de paar andere ‘vaste’ personages.

Het is wel mogelijk je eigen legertje aan te passen, met nieuwe wapens en uitrusting die je tijdens missies vindt. Dat gebeurt echter via statische menuutjes en is niet het spannendste onderdeel van de game. Al zijn de verschillende skills weldegelijk handig. Je kunt gaandeweg soldaten specialiseren, waardoor het ook ineens nuttiger is om meerdere soldaten uit dezelfde klasse (maar met andere specialiteiten) in je legertje te hebben.

Bovendien kan het slim zijn om de verschillende klassen met kleuren te coderen. Het kleurenpalet van Gears Tactics is traditiegetrouw vooral grijs en bruin, waardoor je in het gepriegel al snel het verschil tussen je eigen Gears niet meer ziet. En als je dan per ongeluk je sniper recht op de vijand afstuurt en je Heavy juist zorgvuldig naar een hoger gelegen uitkijkpunt stuurt, kan je hele strategische plan al heel snel de shredder in. Het praktische nut van het aanpassen daargelaten, mis je het gevoel onderdeel te zijn van iets groters. Enige vorm van metagame had de nodige afleiding en net wat meer diepgang kunnen bieden.

©GMRimport

Allemaal Carmines

Er valt wat voor deze aanpak te zeggen: Gears Tactics neemt door deze opzet een bescheiden en gepaste rol binnen het universum in, iets dat ondergetekende als fan van de lore wel kan waarderen. Het zou immers een beetje scheef zijn als nieuwkomer Gabe Diaz een betekenisvollere held bleek dan Marcus Fenix, laat staan een triviaal personages met minder inhoud dan de gemiddelde Carmine. Onder de streep komt dat Gears Tactics, zeker op de langere termijn, niet helemaal ten goede.

Dat betekent dus dat er ruimte voor verbetering is bij een Gears Tactics 2, want als het aan ons ligt mag die er gerust komen. Het is haast alsof Gears of War gemáákt is voor een strategische aanpak, en Gears Tactics is met gevoel voor detail uitgevoerd. Een prima eerste zet.

Gears Tactics is nu verkrijgbaar voor pc op Steam, de Xbox Store en Xbox Game Pass.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.