Het is moeilijk om niet meegesleept te worden in een golf van nostalgie als je Cloud, Barret, Tifa, Biggs en Wedge door de Mako-reactor ziet rennen. En vooral iets later als de iconische fly-over van Midgar in beeld komt, terwijl een volledig orkest de Final Fantasy 7-muziek inzet. Voor hen die Final Fantasy 7 speelden toen de game voor het eerst verscheen, in al zijn epische drie-disk-glorie op de ouwe grijze Playstation, is dit een absoluut kippenvelmoment. Dit is hoe we drieëntwintig jaar geleden hoopten dat games er ooit uit zouden zien.

Final Fantasy 7 Remake is niet te vergelijken met al die andere remakes of remasters die de afgelopen jaren verschenen. Dit is een totaal nieuwe game, met nieuwe graphics, nieuwe gameplay en heel veel nieuwe inhoud, die ‘enkel’ gebruikmaakt van het script en concepten van de klassieker uit 1997.

Dit is dus een remake in de Hollywood-betekenis. Zoals bijvoorbeeld King Kong uit 1933 twee keer opnieuw werd gemaakt (in 1976 en 2005). Of hoe er maar liefst zeven verfilmingen bestaan van Les Miserables (1935, 1952, 1958, 1978, 1998, 2012 en 2018). Remakes in de zin dat de makers werkelijk iets nieuws maken op basis van een klassiek gegeven, met alle moderne inzichten en hulpmiddelen van dien.

©GMRimport

Prijs Ifrit!

In het geval van Final Fantasy 7 Remake betekent dat in de eerste plaats dat het de game technisch en artistiek naar totaal nieuwe hoogten is getild. Ja, de graphics zijn mooi en glanzend en gedetailleerd en vloeiend. Maar vooral de nieuwe personageontwerpen en de eindeloze hoeveelheid details in de spelwereld maken indruk. En de muziek! Oh Ifrit zij geprezen, de muziek! De iconische melodieën in volle orkestrale arrangementen kietelen tegelijk constant je nostalgie-orgaan en zetten de sfeer van deze unieke wereld perfect weer. Hetzelfde geldt (tot op zekere hoogte) voor alle stemacteurs die de verschillende personages tot leven wekken. Tot op zekere hoogte, want op dat front vertoont de game ook zijn eerste scheurtjes.

Op het gebied van gameplay is dit ook een totaal nieuwe game. Hoewel het verkennen van de wereld in essentie niet anders gaat dan in alle andere Japanse rpg’s (ren door levels, vind kisten, versla monsters, enzovoorts) wijkt vooral het vechtysteem daar totaal van af. Het originele Final Fantasy 7 is een ‘turn-based rpg’ waarbij je personages om beurten commando’s geeft. De remake geeft je de vrije besturing over één personage waarmee je vrij rondloopt en aanvallen uitvoert. Met het uitvoeren van aanvallen spaar je ATB-punten, die je kan gebruiken voor speciale vaardigheden zoals spreuken en bijzondere effecten. Elk moment kun je van personage wisselen en je kunt ook niet bestuurde personages opdrachten geven

Classic

Bovenstaande is niet verplicht, want spelers krijgen de keuze uit twee ‘vechtstanden’. Bij de ene krijg je volledige vrijheid en je moet zelf alle aanvallen en blokkades timen. De tweede, ‘classic’ genaamd, laat alle personages automatisch vechten terwijl jij wacht tot er genoeg ATB-punten zijn om spreuken in te zetten. Dat komt nog het dichtst in de buurt van het oude systeem, maar ‘dichtst bij’ is zeer relatief, zoals Rotterdam dicht bij Londen ligt.

Essentieel tijdens gevechten blijven materia, de gekleurde bollen die je aan je wapens en uitrusting bevestigt. Bevestigde materia geven je toegang tot nieuwe spreuken - waaronder summons, waarmee je grote geesten oproept die meevechten - en elk stuk materia stijgt in level naarmate je meer gevechten wint. Je voorraad materia groeit daarnaast snel. Sneller dan dat je plek hebt om het te gebruiken. Dat is vooral een goede zaak, omdat je relatief snel kan kiezen welke materia je wilt inzetten, maar ook omdat je de optie hebt om radicaal van strategie te wisselen met al die keuzemogelijkheden.

Toch voelt het vechten vooral als veel knoppendrukken en weinig strategisch. Tenminste bij de gewone gevechten tegen kleine monsters. Baasgevechten vragen wel degelijk inzicht en tactische beslissingen en kunnen flink pittig zijn. Helaas is de Classic-modus, dus waarbij de personages veel meer automatisch doen en jij tactische beslissingen neemt, ook een soort lagere moeilijkheidsgraad. Gevechten in die modus zijn eigenlijk te eenvoudig. Dat terwijl de ‘normale modus’ juist weer vooral steunt op reflexen en combo’s. In dat opzicht is het nieuwe systeem, hoe vloeiend het ook allemaal werkt, toch een stuk minder diep en bevredigend dan turn-based gevechten uit het origineel.

©GMRimport

Lineair

De eerste uren van de game word je zeer strak aan het handje gehouden, en ga je van scène naar scène om zo (te) langzaam alle systemen te leren kennen. Na een uur of vier, vijf maak je kennis met de optionele zijmissies, waarmee je geld en nieuwe materia kunt verdienen. Al die zijmissies zijn kleine hapklare brokjes, waarbij heel duidelijk blijkt dat dit geen openwereldgame is zoals The Witcher 3. In plaats daarvan keer je vaak terug naar kerkers waar je weer een paar beesten of een groter monster moet verslaan. Of je wordt gevraagd om kleine boodschappen te doen, zoals het terugvinden van verdwaalde katten. Dat klinkt niet al te spannend, maar toch zijn het welkome momenten van relatieve vrijheid, waarbij je ook steeds meer experimenteert met nieuwe materia en tactieken.

Hoewel er dus momenten zijn dat je in je ‘vrije tijd’ dit soort klussen kunt aanpakken, blijft de game koppig je hand vasthouden, soms op het pijnlijke af. Als je eenmaal aan een (zij)missie begonnen bent, kan het zomaar zijn dat je echt niets anders meer mag doen dan de richting oplopen die het script voor ogen staat. Wil je iets onderzoeken in de omgeving en even teruglopen, dan zwalkt en balkt de camera. Ook word je vaak gedwongen tergend langzaam te lopen en soms sta je zelfs secondenlang te wachten tot je weer wat mag doen. Het voelt op die momenten alsof je door een zwembad vol stroop zwemt en echt niet mag afwijken van een heel smal pad.

©GMRimport

‘I pity the fool who drains the planet of Mako

Daar komt ook bij dat het script van de game voor moderne begrippen niet altijd even sterk is. Het blijft een beetje ridicuul dat een groep ecostrijders een energiereactor opblazen en dan verbaasd zijn als dat enorm veel schade aanricht. Ook komen niet alle personages even goed uit de verf. Barret is soms echt tenenkrommend, en klinkt als de liefdesbaby van Mr. T en James Brown. Ook is het behoorlijk lastig om aan te wijzen hoe Jessie en Tifa nou qua karakter van elkaar verschillen.

Daar staat tegenover dat andere personages dankzij kleine momenten opvallend veel diepgang krijgen. Het feit dat bijfiguur Wedge soms even stilstaat om een kat te aaien, geeft hem net dat beetje meer menselijkheid.

Dat personages niet altijd goed uit de verf komen is tot op zekere hoogte muggenziften, en komt vooral door de indrukwekkende technische prestatie die Final Fantasy 7 Remake is. Een verouderd script valt met deze graphics nu eenmaal meer op. En eerlijk gezegd is het ook onderdeel van de charme. Dit is een spel dat heel duidelijk doordrenkt is met Japanse culturele archetypen, en dat is eigenlijk ook wel weer een verademing.

Het is uiteindelijk toch ook weer die groep personages met hun interessante eigenaardigheden die Remake veertig uur boeiend houdt. Ja, natuurlijk er zijn spectaculaire filmische momenten en pittige baasgevechten. De omgevingen wil je urenlang blijven bestuderen, zoveel zit er in verborgen. En het klassieke verhaal van ‘Met Mako geïnjecteerde soldaat wordt verliefd tijdens een strijd met een mysterieuze blonde andere soldaat terwijl een sinistere megacorp achter hem aan zit’ resoneert nog steeds. Er zit gewoon zoveel hart en ziel in het spel dat je wel heel cynisch moet zijn om je daartegen te verzetten.

Hart en ziel is de reden waarom Final Fantasy 7 Remake meer is dan alleen een technische prestatie. We zien regelmatig opgepoetste versies van oudere games verschijnen. Sommige blijven trouw aan het origineel en verhogen de resolutie en framerate. Sommige proberen met de kennis van nu oude games schoppend en schreeuwend de 21ste eeuw in te sleuren door hier en daar spelsystemen te updaten. Maar wat Square heeft gedaan met Final Fantasy 7 is uniek. Dit is een totaal nieuwe game die toch het hart en de ziel van het bronmateriaal intact houdt.

Final Fantasy 7 Remake is nu beschikbaar voor PlayStation 4.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Wil jij de Final Fantasy 7 Limited Edition Soundtrack op vinyl winnen? Klik dan hier voor onze prijsvraag!

Er zijn gameplaybeelden van een geannuleerde derde game in de klassieke Star Wars Battlefront-franchise online verschenen.

Het gaat om een derde deel in de reeks waarvan begin dit millennium games uitkwamen, en dus niet te verwarren met de Battlefront-shooters die afgelopen decennium uitkwamen.

Free Radical Design - bekend van de Timesplitters-games - werkte aan Star Wars Battlefront 3. De game werd in 2008 uiteindelijk geannuleerd. Het spel had op de Wii, PlayStation 3, Xbox 360 en pc uit moeten komen.

Inmiddels is er dus gameplay te zien van het nooit uitgekomen spel. De beelden zouden daarbij afkomstig zijn van een versie van de game een week voordat deze geannuleerd werd. Het gaat daarbij specifiek om de Wii-versie van het spel.

Er gaat gewerkt worden aan een televisieserie gebaseerd op het eerder dit jaar uitgekomen Pacific Drive.

Variety meldt dat Atomic Monster, het productiebedrijf van Saw-medebedenker James Wan, de rechten op een televisieserie gebaseerd op de game in handen heeft. Hij zal als executive producer meewerken aan de film, al is er nog geen netwerk of streamingdienst bevestigd.

In elk potje van Pacific Drive maken spelers een unieke tocht door een griezelig gebied genaamd de Olympic Exclusion Zone. Belangrijk is dat de auto gedurende speelsessies blijft lopen, omdat er anders erge dingen kunnen gebeuren.

Het is aan de speler om de auto te upgraden en kapotte onderdelen te fixen. Daarvoor moeten spelers soms ook uit de auto stappen en de omgeving afspeuren naar nieuwe onderdelen.

Pacific Drive is verkrijgbaar op Steam, Epic Games Store en PlayStation 5.