In FAR: Lone Sails ga je als een klein, potig mannetje op reis in een complexe machine die zich het best laat omschrijven als een treinzeilboot. Waar je precies heengaat of waarom je bent vertrokken komt aanvankelijk niet aan bod. Sterker nog: de game bevat geen tekst of dialoog. Je bent continu in je uppie en je bent hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor je zeilboottrein.

Je hijst de zeilen, houdt de motor draaiende en stapt af en toe uit om een puzzeltje op te lossen. Recht-zo-die-gaat is de enige juiste weg. Veel complexer dan dat wil FAR: Lone Sails niet zijn, al leent dit spel zich prima voor complexe analyses.

©GMRimport

Zeil achterover

Na drie uur stopt de motor met draaien. Terwijl ik dit typ staar ik naar de melancholische aftiteling en voel ik zoveel warmte vanbinnen dat ik er een beetje van begin te walgen. Het concept van FAR: Lone Sails heeft iets prachtigs. Je bent steeds alleen in een grote machine in een grote desolate, ogenschijnlijk post-apocalyptische wereld. En hoewel je steeds bezig bent om die machine draaiende te houden, heeft FAR: Lone Sails uiteindelijk meer gemeen met mediteren dan met gamen.

Je raakt in een heerlijke flow, in een wonderschone wereld, in een onverklaarbaar rare machine. Dat is echt een kwaliteit. Zeker omdat de game niets doet waarvan je zeil achteroverslaat. Je legt een zeer rechtlijnige reis af en moet heel af en toe een puzzel oplossen, maar écht nadenken is niet aan de orde. Toch prikkelt de game je continu, juist door je alle tijd te geven de audiovisuele pracht en praal op je gemak te absorberen.

Jij, je machine, het landschap: alles voelt op zijn plek. FAR: Lone Sails is een eenzaam avontuur, maar heeft een heel romantisch randje. Het is een game vol emotie, al zegt de game eigenlijk weinig. Om ‘m maar even in te koppen: het draait om de reis, niet de bestemming.

Hoewel de spelvariabelen zelden veranderen, veranderen de omstandigheden continu. Over ijs, in een storm, in de lucht of op het water: steeds maar weer dwing je je treinzeilboot tot presteren. En presteren zul je. De zeilen van je vaartuig zorgen ervoor dat je altijd een beetje vaart maakt, maar als je die zeilen niet kunt gebruiken (of als je zo snel mogelijk wilt gaan), dien je de motor draaiende te houden. In de machinekamer stook je brandstof op die je bijna overal in de spelwereld vinden kunt.

©GMRimport

Reilen en zeilen

Maar vrees niet, FAR: Lone Sails voelt geen moment als werk. Er is geen game-over-scherm. Er is geeneens prestatiedruk. Nee, je hoeft enkel die machine draaiende te houden. Die loop is vermakelijk genoeg.

Er kan brand uitbreken en er kunnen onderdelen van je zeiltrein kapotgaan, maar zulke problemen zijn in een handomdraai gefikst. Soms blokkeert iets de weg of moet er een brug worden geopend. Dan word je gedwongen uit te stappen. Toch mogen die puzzelmomenten het woord ‘puzzel’ niet dragen. Dergelijke passages dienen vooral ter afwisseling. Het gebrek aan uitdaging maakt sommige (lange) wandeltochten wel een beetje saai, maar ze horen er wel een beetje bij. Ze benadrukken hoe eenzaam deze reis is.

Het benodigde management tijdens je reis is intensief genoeg om je spelende te houden, maar nooit zo complex dat je zaken uit het oog verliest. Dat rijmt met de sfeer. De weergaloze soundtrack, de mooie stijl, het getik en geratel van je machine en de luchtige spelmechanieken maken van FAR: Lone Sails een esthetisch meesterwerk. Al na een minuut spelen wil je graag van deze game houden. Het is zo fijn dat vervolgens niets die liefde in de weg staat. FAR: Lone Sails is veel meer dan bezigheidstherapie.

Ik weet het, ik ben vaag. Ik snap dat je wilt weten met welke game FAR: Lone Sails zich het best laat vergelijken. Maar dan ben je hier aan het foute adres. Ik wil FAR: Lone Sails niet naast een andere game leggen. Dat is de vibe van deze game onwaardig. Als het dan toch zou moeten, zou ik de game vergelijken met een integere knuffel of omhelzing. Of met het drinken van een warme kop chocomel voor de open haard. Of met het geluid van tikkende regen op het dak van een bestelbusje of strak tentzeil.

Ik weet het ook niet. Laat je eens verrassen. Het is maar 15 euro.

FAR: Lone Sails kost 15 euro en is sinds deze week uit op PlayStation 4 en Xbox One. Daarnaast is de game al een tijdje verkrijgbaar op pc.

Laatste reviews:

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.